सहन होत नाही. ३

अजूनही लिहायला जमेल की नाही, कोण जाणे.
ही चारच ओळींची घटना आहे, आतबाहेर हादरवून टाकणारी.
पहिल्यांदा तर रडूच यायला लागलं, आवाज करून , आक्रोश करून, गळा काढून मोठ्याने रडावं असंच झालेलं.
रडतही होते कितीतरी वेळ.

लेखात लिहिल्याप्रमाणे, माकडीणीची गोष्ट, पहिल्यांदा चीड आली ती आईचीच.
स्वत:चा जीव वाचवण्यासाठी आईने पोटच्या पोरीचा बळी द्यावा? तो ही असा?
मग हळूहळू लक्षात आलं जीव घेणारा तर बापच होता ना?

बाप किती राक्षस असला तरी तो राक्षस असू शकतो हे मनात कुठेतरी स्विकारलेलं आहे की काय?
आई? ती त्यागमूर्तीच?
ती धारणा चुकीचीच आहे इथे आईसुद्धा राक्षसीण झालेली आहे.
बायकांना कुठलंही झुकतं माप द्यायला नको. त्याही तेवढ्याच क्रूर आणि स्वार्थी असतात.

मग वाटायला लागलं त्या बाईनं काय सुखासूखी लेकीला पुढं केलं असेल का?
काय असेल परिस्थिती?
नवर्‍याला सोडून देऊन ही बाई मुलीबरोबर का दुसरीकडे कुठे जाऊन राहिली नसेल?

आणखी विचार केल्यावर वाटलं, तो बाप म्हणविणारा राक्षस, नाही बायको, नाही मुलगी तर वेश्येकडे गेला असता.
त्या वेश्येच्या जीवाची काहीच किंमत नाही का?

साधं कंडोम वापरला पाहिजे, ही सक्ती बायको करू शकली नाही? का?

यात कितीतरी बाबी आहेत,
निषिद्ध मानले गेलेले बाप-मुलगी संबंध,
बाललैंगिक अत्याचार,
एडस
माणुसकीला काळं फासणारं , आईने लेकीला पुढे करणं.

.
.
.
.
मन:स्वास्थ्य हिरावून घेणारी घटना आहे.
अजूनही आतल्या आत रडायला येतं आहे.
.
.
.
.