सहन होत नाही. २

सहन होत नाही.

.

.

पंधरा दिवस झाले अजूनही त्यातून बाहेर येऊन लिहायला जमेल याची खात्री नाही.

.

.

हे वाचत असताना, आठवताना, एकदम माझ्या मनात त्या मुलीचे डोळेच येतात, कसे दिसत असतील ते? काय म्हणत असतील ते? खोलवरचे दु:ख , भीती, फसवणूक...... तिच्या डोळ्यात पाहण्याची माझ्यात हिंमत नाही.

.

.

हे अजाण छोट्या मुली,

तुझ्या जन्मदात्यांना, शेजार्‍यांना, नातेवाईकांना, या समाजाला ... कुणालाही माफ करू नकोस!

.

.

तू या जगात आहेस की नाही..... मला माहित नाही.

.

.

तू जन्मलीस, तेव्हा मुलगी म्हणून तुझ्या जन्माचा आनंद झाला असेल की दु:ख कोण जाणे,

हळू हळू तुझी नजर स्थिर झाली असेल, मान बसली असेल, कधीतरी गुंडाळून ठेवलेलं असताना तू हातपाय नाचवले असशील,

छपराच्या छिद्रातून येणारा उन्हाचा कवडसा हाताने पकडायचा खेळ तू खेळली असशील,

तेव्हाचा तुझ्या डोळ्यातला आनंद, ती लकाकी परत तुझ्या डोळ्यात दिसावी यासाठीची कुठलीही जादू मला येत नाही गं!

.

.

काय घडतं आहे, त्याचे कुठलेही अर्थ तुला कळत नसणार! काय पुढे वाढून ठेवलंय? काहीही कळत नसणार......

बाळे, अशा राक्षसांच्या पोटी जन्म घ्यायचं का ठरवलंस?

.

.

माणूसकी, वात्सल्य, माया, ममता, संस्कृती...... सगळ्यांसमोर तू भलंमोठ्ठं प्रश्नचिन्ह उभं केलं आहेस.

माणूस की जनावर?

.

.

तू रडली असशील, घाबरली असशील, ओरडली असशील की मूक......

तुला पोटाशी धरणारं कोणी होतं का गं?

.

.

.

.