या बायकांना हवंय तरी काय?

परदेशात महिलांना मतदानाच्या हक्कांसाठी लढावं लागलं, इथे पहिल्या निवडणूकीपासून सर्व महिलांना, पुरूषांच्या बरोबरीने हा हक्क मिळालेला आहे.
शिक्षण?? हवं ते आणि हवं तेव्हढं शिकवतो की आम्ही मुलींना!
नोकर्‍या करताहेत, कितीतरी स्त्रिया उच्चपदस्थ आहेत!
सातच्या आत घरात असं कोणी बजावत नाही. (आपापलं सांभाळून असा म्हणजे झालं)
गाड्या चालवतात, स्वत:च्या जीवावर प्रवास करतात.
घरकामातही पुरूष मदत करतात, जे करत नाहीत त्यांना महिलांच्या श्रमांची जाणीव आहे.
हवे ते कपडे घालताहेत, कोणी त्यांना अडवत नाही.
कायद्याने वारसा हक्क आहे.
झालंच की सगळं काही पुरूषांसारखं!
आता या बायकांना हवंय तरी काय?

खरं आहे, उच्चवर्णीय, मध्यम/उच्चमध्यमवर्गीय स्त्रियांना हे सगळं मिळतं आहे.
तरी सामाजिक संकेतांचा काच त्यांना आहेच!
रात्री बारानंतरची अघोषित संचारबंदी आहे.

बायकांना काय हवंय ?
”आपण बायकांना स्वातंत्र्य देतो’ चा, हा जो दर्प आहे ना, या वाक्यांना तो नकोय. आम्ही स्वतंत्र आहोतच, कृपया ते देण्याचं औदार्य दाखवण्याची वेळ तुमच्यावर येऊ नये. ते सहज, स्वाभाविक,  असावं.

आता आम्हांला माणूस म्हणून जगू द्या
नका आम्हांला देव्हार्‍यात बसवू
आम्हांला चूकू द्या
आम्हांला भरकटू द्या
सावरायला पुढे नका येऊ
आम्ही ठरवू, काय करायचं ते!
आम्हांला ते प्रतिष्ठेचे दागिने नकाच घालू,
संस्कृतीचं ओझं नका मानेवर ठेवू
मग त्या इज्जतीच्या झेंड्यासाठी
आमचा बळी द्यावा लागतो.
मिरवा तुमचे तुम्हीच ते!
आमचा पाय घसरला
तर नका तुम्ही मान खाली घालू
आमची जबाबदारी आम्ही पेलू
आमचेही खांदे समर्थ आहेत.
आणि ते तुमचं संरक्षण,
काळजी घेणं, करणं,
नकोय आम्हांला
त्याचं ओझं होतं.

नाहीच घाबरायचं पुरूषांना
असं ठरवल्यावर
घाबरण्यासारखं उरतंच काय??

********