सकाळी मिलिन्दला मी चहा करून देत असे, अगदी तीन-चार वर्षांपूर्वीपर्यंत हे चालू होतं.
तो स्वत: चहा करत नाही/तेव्हा करायचा नाही.
वास्तविक शिकेल नाहीतर चहा न घेता जाईल असा मी विचार करायला हवा ना?
मला उशीरापर्य्ंत झोपायला आवडतं आणि तेवढा चहा करून देण्यासाठी मी उठत असे,
फार लवकर नाही, सव्वासातला. :)
माझ्या मनात कुठेतरी हे आहेच की जर मी नोकरी करत नाही तर स्वैपाकघर सांभाळलं पाहिजे.
त्याच्या बरोबरीने नोकरी केली असती तर मी याबाबत आग्रही राहिले असते.
सवयीने मी स्वैपाक करत असले तरी ते काही माझ्या आवडीचं काम नाही.
जुजबी आणि आवश्यक तेवढाच स्वैपाक मी करते.
वरण-भात-भाजी-पोळी- कच्चं- इतकाच.
दोन -तीन भाज्या किंवा साईड डीश असं काही नाही.
मी केवळ भारतीय पदार्थ करते.
माझं वाहवत जाणं थांबलेलं आहे.
चायनीज, थाई, इटालियन असे कुठलेही पदार्थ मी करत नाही.
ते बाहेर इतके सुंदर मिळतात, जीभ त्याला सोकावली आहे,
हवे तेव्हा आम्ही बाहेर जाऊन खातो.
मुळात मिलिन्दला कुठे कुठे जाऊन काय काय खाण्याची आवड आहे,
म्हणून हे जमतं.
अशावेळी तो बिलाकडे पाहात नाही, मला हे जमलं नसतं. :)
पण स्वैपाकातले माझे काही स्ट्रॉंग पॉईंट्स आहेत.
माझा अन्नाकडे पाहण्याचा काही एक दृष्टीकोन आहे.
फार प्रकार नसतील तरी चालणार आहे पण ताजं आणि गरम खावं.
माझा अंदाज परफेक्ट असतो.
आमच्याकडे फार क्वचित शिळं उरतं.
महिन्यातून एक-दोनदा इतकं ते प्रमाण कमी आहे.
फ्रिज मला लागत नाही अशी परिस्थिती आहे.
मधे बंद पडलेला तेव्हा ९ - १० महिने आमच्याकडे फ्रिज नव्हता.
मी म्हणत होते, घ्यायलाच नको.
शेवटी उन्हाळ्यात आईसक्रिम ठेवण्यासाठी म्हणून घेतला.
मी स्वैपाक करून ठेवत नाही.
कुकर लावते, कणीक भिजवते, भाजी फोडणीला टाकते,
भाजी होईस्तोवर कुकर झालेला असतो, वरण फोडणीला टाकते,
कोशिंबीर किंवा कच्च्या चकत्या, की आम्ही पानं घेतो.
वरण गरम, भात गरम, भाजी गरम...
मी पोळ्या करायला घेते आणि तव्यावरची पोळी ताटात!
शेवटची तव्यावरची पोळी मी घेते आणि जेवायला बसते.
साधारण तासभर स्वैपाकाला आणि अर्ध्या तासात आम्ही तो संपवतो.
अर्थात भाजी कुठली आहे आणि कशी करायची आहे त्यावर वेळ ठरतो.
गेली दोन वर्षे माझ्याकडे पोळ्यांना मावशी आहेत, त्यामुळे तास - दोन तास शिळ्या पोळ्या आम्हांला खायला लागतात.
त्यापूर्वीपर्यंत जवळ जवळ अठरा वर्षे मी हे करत होते.
याकाळात पुन्हा गरम करण्यासाठी लागणारा गॅस वाचलेला आहे.
अन्न वाया घातलेलं नाही.
ताजं- गरम- सकस अन्न खाल्लेलं आहे.
हे मी माझ्या आईकडून शिकले आहे.
मी पोळ्या करते, त्यामुळे साहजिक मी शेवटी जेवते,
मिलिन्द करत असता तर तो जेवला असता.
मिलिन्दला गरमच पोळ्या हव्यात, असं त्याचं नव्हतं.
मध्यंतरी मी डाऎट करत होते, मी माझ्या दोन पोळ्या करून आधी जेवून घेत असे,
मग सगळ्यांना करून घालत असे.
( क्रमश:)
अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ३
****
तो स्वत: चहा करत नाही/तेव्हा करायचा नाही.
वास्तविक शिकेल नाहीतर चहा न घेता जाईल असा मी विचार करायला हवा ना?
मला उशीरापर्य्ंत झोपायला आवडतं आणि तेवढा चहा करून देण्यासाठी मी उठत असे,
फार लवकर नाही, सव्वासातला. :)
माझ्या मनात कुठेतरी हे आहेच की जर मी नोकरी करत नाही तर स्वैपाकघर सांभाळलं पाहिजे.
त्याच्या बरोबरीने नोकरी केली असती तर मी याबाबत आग्रही राहिले असते.
सवयीने मी स्वैपाक करत असले तरी ते काही माझ्या आवडीचं काम नाही.
जुजबी आणि आवश्यक तेवढाच स्वैपाक मी करते.
वरण-भात-भाजी-पोळी- कच्चं- इतकाच.
दोन -तीन भाज्या किंवा साईड डीश असं काही नाही.
मी केवळ भारतीय पदार्थ करते.
माझं वाहवत जाणं थांबलेलं आहे.
चायनीज, थाई, इटालियन असे कुठलेही पदार्थ मी करत नाही.
ते बाहेर इतके सुंदर मिळतात, जीभ त्याला सोकावली आहे,
हवे तेव्हा आम्ही बाहेर जाऊन खातो.
मुळात मिलिन्दला कुठे कुठे जाऊन काय काय खाण्याची आवड आहे,
म्हणून हे जमतं.
अशावेळी तो बिलाकडे पाहात नाही, मला हे जमलं नसतं. :)
पण स्वैपाकातले माझे काही स्ट्रॉंग पॉईंट्स आहेत.
माझा अन्नाकडे पाहण्याचा काही एक दृष्टीकोन आहे.
फार प्रकार नसतील तरी चालणार आहे पण ताजं आणि गरम खावं.
माझा अंदाज परफेक्ट असतो.
आमच्याकडे फार क्वचित शिळं उरतं.
महिन्यातून एक-दोनदा इतकं ते प्रमाण कमी आहे.
फ्रिज मला लागत नाही अशी परिस्थिती आहे.
मधे बंद पडलेला तेव्हा ९ - १० महिने आमच्याकडे फ्रिज नव्हता.
मी म्हणत होते, घ्यायलाच नको.
शेवटी उन्हाळ्यात आईसक्रिम ठेवण्यासाठी म्हणून घेतला.
मी स्वैपाक करून ठेवत नाही.
कुकर लावते, कणीक भिजवते, भाजी फोडणीला टाकते,
भाजी होईस्तोवर कुकर झालेला असतो, वरण फोडणीला टाकते,
कोशिंबीर किंवा कच्च्या चकत्या, की आम्ही पानं घेतो.
वरण गरम, भात गरम, भाजी गरम...
मी पोळ्या करायला घेते आणि तव्यावरची पोळी ताटात!
शेवटची तव्यावरची पोळी मी घेते आणि जेवायला बसते.
साधारण तासभर स्वैपाकाला आणि अर्ध्या तासात आम्ही तो संपवतो.
अर्थात भाजी कुठली आहे आणि कशी करायची आहे त्यावर वेळ ठरतो.
गेली दोन वर्षे माझ्याकडे पोळ्यांना मावशी आहेत, त्यामुळे तास - दोन तास शिळ्या पोळ्या आम्हांला खायला लागतात.
त्यापूर्वीपर्यंत जवळ जवळ अठरा वर्षे मी हे करत होते.
याकाळात पुन्हा गरम करण्यासाठी लागणारा गॅस वाचलेला आहे.
अन्न वाया घातलेलं नाही.
ताजं- गरम- सकस अन्न खाल्लेलं आहे.
हे मी माझ्या आईकडून शिकले आहे.
मी पोळ्या करते, त्यामुळे साहजिक मी शेवटी जेवते,
मिलिन्द करत असता तर तो जेवला असता.
मिलिन्दला गरमच पोळ्या हव्यात, असं त्याचं नव्हतं.
मध्यंतरी मी डाऎट करत होते, मी माझ्या दोन पोळ्या करून आधी जेवून घेत असे,
मग सगळ्यांना करून घालत असे.
( क्रमश:)
अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ३
****
No comments:
Post a Comment