कविता

कंटाळा आला आहे मला
रोज रोज तेच तेच करण्याचा
कंटाळा आला आहे
कांदा चिरण्याचा,
टीव्हीवरची धूळ पुसण्याचा
(तिथेच जन्मत असल्यासारखी कुठून येते कोण जाणे)
कंटाळा आला आहे
फोनची रिंग वाजली की तो उचलण्याचा,
कुरिअरवाल्याच्या कागदांवर सह्या करण्याचा
(पत्रधारकाशी माझं नातं काय आहे सांगण्याचा)
कंटाळा आला आहे
बोलण्याचा,
येणार्‍या जाणार्‍यांसाठी हसून दार उघडण्याचा
(की हसण्याचाच)
कंटाळा आला आहे
मुलांची काळजी करण्याचा,
मुलांशी वागताना बालमानसशास्त्राचे सगळे नियम लक्षात ठेवण्याचा
(सारखं स्वत:ला तयार ठेवण्याचा)
कंटाळा आला आहे
नवर्‍याशी भांडण्याचा,
त्याच्यावर प्रेम करण्याचा,
(आणि त्यालाही आला असेल तर?)
कंटाळा आला आहे
शब्दांचे अर्थ लावण्याचा,
वाचण्याचाच;
(मग ती पुस्तके असोत की माणसे)
कंटाळा आला आहे
कंटाळा करण्याचा,
कंटाळ्याचं गाठोडं इतकं वाढलं आहे’
पाय दमत चाललेत आत्ताच
(आजीने या कंटाळ्याचं काय केलं? आणि आईने?)
कंटाळा आला आहे
मुक्काम कधी हे माहीत नसताना
चालत राहण्याचा
खरंच कंटाळा आला आहे
(बदली कोणी मिळू शकेल?)

*************
 
संसार म्हणजे
रोजची तीचतीच
कामे फक्त
व्हायला हवीत
करणारी कोण
याला तशी
काहीच
किंमत नाही

बदली म्हणून
आपलं एक
बुजगावणं
उभं करायचं
हुबेहुब आपल्यासारखं
त्यात आपला
जीव फक्त
ओतायचा नाही

तो राखायचा
आपल्या आवडींसाठी

***********

घरी राहणं पत्करल्याचे
फायदेही असतात काही
टाळता येतात पुरूषांचे
नकोसे स्पर्श
विसरायला होतात
जगातले अनोळखी पुरूष
कधीतरी बाहेर पडल्यावर
सावधपणे, आकसून
वावरायचं नाही राहीलं लक्षात
नाट्यगृहात समोर कार्यक्रम चालू
शिताफीने झेलला
मागच्या माणसाचा स्पर्श
दंडावर
(सावधपणा मुरलेला असतो
बायकांच्या अंगात)
त्याचच कौतुक वाटत राहिलं
कार्यक्रमभर!
आपण काहीच करू शकत नाही
लोकांना जर वाटलं
ही फक्त एक बाई आहे
शरीर असलेली

*************

असं काही झालं की
आपण मनस्थिती बिघडून घेतो
आणि स्पर्शालाच घाबरायला लागतो;
प्रेमाचे, मायेचे,
वात्सल्याचे,
धीर देणारे,
कौतुक करणारे,
क्षमा करणारे,
किती हर तर्‍हेचे स्पर्श
स्पर्शांना आपण वाळीत टाकतो,
काय गमावून बसतो
याची आपल्याला कल्पनासुद्धा नसते.

*************

जुनी मैत्रिण
भेटली खूप दिवसांनी
मागच्या पानावरून पुढे
गप्पा सुरू झाल्या,

आपलं कसं
छान आहे नं!
सगळंच
एकमेकींना माहित!

नवी मैत्री करायला
नको वाटते
पुन्हा सगळं सुरवातीपासून
कुठे सांगत बसायचं?

सांगणं म्हणजे
पुन्हा एकदा भोगणंच की!
ती ताकद
राहीली नाही आता!


*************
 
”मोरासारखा छाती काढून उभा रहा
जाळासारखा नजरेत नजर बांधून पहा”


कवी असोत की शायर
प्रेम करायचं ते त्याने
करवून घ्यायचं ते तिने
विचारायचं त्याने
होकार द्यायचा तिने
इथेसुद्धा पायर्‍या
ठरलेल्या आहेत
कर्ता तो कायमच
(आणि कर्म तिचं??)
प्रेमबीम करायचं असलं
तरी ती दोन पायर्‍या खालीच

एके दिवशी सकाळी उठल्यावर
साक्षात्कारासारख्ं तुमच्या लक्षात येतं
प्रेम म्हणजे ’हे असं असतं’

******************