बलात्कार x

मी नववीत असेन. आमचं घर जरा गावाबाहेर होतं. आत्यांचं गावात. काहीतरी कारणाने आईला आत्यांकडे रात्री राहावं लागलं. सकाळी लवकर उठून यायला लागणार होतं. आमचे डबे, सकाळची कामं, असं काय काय होतं. तेव्हा सकाळी सहाला आईला यायला बस नव्हती. आई तीन- साडेतीन किलोमीटर अंतर चालत आली. मी विचारलं, " रिक्षाने का आली नाहीस? बस नसली तरी रिक्षा असतात ना!"
 ती रिक्षाने आली नव्हती कारण इतक्या पहाटे तिला रिक्षाने यायला सुरक्षित वाटलं नव्हतं. त्यानंतर आम्ही दुपारी निवान्त बोललो तेव्हा ती जे म्हणाली ते माझ्या अजून लक्षात आहे. " माणसांची/पुरूषांची भीती वाटते. त्यांचा काय भरोसा? किडा-मुंगी-सापाची नाही एवढी भीती, फारतर काय?, जनावर चावेल आणि मृत्यू! त्याला काय घाबरायचं? "

 मृत्यू चालेल पण पावित्र्यभंग नको, बलात्कार नको.
अशा भावना का रूजलेल्या असतील? जीवन त्यापेक्षा महत्वाचं नाही का?
पावित्र्य न राखता जगायची वेळ आली तर ते जिवंतपणी मरण असं का?
कुणाचे अपघात होतात, हात पाय तोडावे लागतात आणि ते जगत असतात, नव्या परीस्थितीशी जुळवून घेत.
आपली मानसीक घडण अशी झालेली असते की बलात्काराकडे नाही अपघाताइतकं सहज पाहता येत.
तरीही दुर्दैवाने कुणावर तशी वेळ आली तर ती मागे सारून पुढे जाता यायला हवं.
आपण ठरवून टाकूया, कुणावर बलात्कार झाला तर आपण तिच्याकडे वेगळ्या नजरेने पाहणार नाही .
वागण्यात बदल करणार नाही, तिची पूर्वीची प्रतिष्ठा अबाधित राहील, हे पाहू.

******
बाईच्या पावित्र्यावर, योनिशुचितेवर का समाजाची इतकी नजर असावी?
तिचं स्थान का त्यावर अवलंबून असावं?
बलात्कारांची आकडेवारी अशी आहे की भीती वाटावी.
कोणीही बाई खात्रीने माझ्यावर बलात्कार होणारच नाही, असं नाही सांगू शकणार.
समाजाने ठरवायला हवं तसं बाईनेही ठरवायला हवं.
"माझ्यावर बलात्कार झाला तर मी त्यातून बाहेर येईन.
स्वत:कडॆ अपराधी नजरेने पाहणार नाही.
पूर्वीच्याच प्रतिष्ठेने जगेन. त्यासाठी किमान आजूबाजूचा समाज बदलवेन.
त्यांना मला स्विकारायला लावीन."

तुम्ही वाचक पण यात सामिल व्हा.
आणि ठरवून टाका, की " आजूबाजूच्या, परिचयाच्या, कुठल्याही स्त्रीवर बलात्कार झाला असं समजलं तरीही आम्ही तिच्याशी अपराध्याशी वागावं तसं वागणार नाही, किंवा अतिरीक्त काळजी घेऊन गुदमरून टाकणार नाही."

तिला नाव लपवण्याची वेळ येऊ नये इतकं समाजाने समजूतदार व्हायला हवं.

******