आतलं जग

श्रीदेवीला सारख्या कॉस्मेटीक सर्जर्‍या करून आपलं वय लपवावं असं वाटण्यामागे  काय असेल?
असुरक्षितता, भीती, self accepatance  नाही, self love नाही.
तिच्या बाह्यरूपावर प्रेम करणारं तिचं वय धरून ठेवू इच्छिणारं एक बाहेरचं जग आहे.
तिच्या आतलं जग कसं असेल??
जर मी तरूण , स्लिम अशी राहिले नाही तर लोकांना आवडणार नाही.
मला लोकांची आवडती व्हायचं आहे, आवडती राहायचं आहे.
ती जशी होती, सुरकुत्या पडलेली काही केस पांढरे झालेली,,
ती श्रीदेवी , ते स्वत:चं रूप तिला स्वत:ला आवडत नव्हतं.

आपण सगळ्या जगाच्या आवडत्या असू आणि स्वत:ला आवडत नसू,
तर ते काय उपयोगाचं?

जगाच्या आवडीनुसार दिसण्या, वागण्या, जगण्याची कसरत आपण का स्वीकारायची?

श्रीदेवीला ही कसरत करायची असेल का? त्यात काय सुख आहे?
तिला नसणार करायची, पण तिच्यात हिंमत नव्हती स्वत:ला ’आहे तसं’ स्वीकारण्याची.
ते बळ ती नाही मिळवू शकली.
ती बाहेरच्या जगाला घाबरत राहिली आणि आतल्या स्वत:ला कोसत राहिली.

आपल्या जगण्याचे कंट्रोल्स आपल्याकडे असले पाहिजेत.

आपलं वाढतं वय आपण मजेत स्विकारूया.
नुसत्या सुरूकुत्या नाही पडत, नुसते केस पांढरे नाही होत,
अनुभव वाढतो, शहाणपण येतं,,
त्या सगळ्या भेटींसह वय स्विकारूया.

बाईने प्रमाणबद्ध असलं पाहिजे, कांती सतेज असली पाहिजे,
हसणं नाजूक, चालणं डौलदार आणि वगैरे वगैरे
या सगळ्या समाजाच्या अपेक्षांचं ओझं उतरवून ठेवू या.

स्वत:वर जरा ( किंवा पूर्ण :)) प्रेम करू या.

मजेत, आनंदात जगण्यासाठी वयाची अट थोडीच आहे?
त्यासाठी बाहेरच्या जगाकडे डोळे लावून बसलो तर नाही चालायचं,
दृष्टी आत वळवली पाहिजे.
छान असणं जे आहे ते आत असतं.

खरं सौंदर्य स्वतंत्र असण्यात आहे.

आजच्या महिलादिनी आपण ठरवूया की
मी जशी आहे तशी स्वत:ला स्विकारते.
माझ्या गुणदोषांसगट!
मी छान आहे.
मला मी ’जशी आहे तशी’ आवडते.
एकदा मी मला आवडले की जगालाही आवडायला लागेल,
किंबहुना मला त्याने फरकच पडणार नाही.
मी इतरांच्या व्याख्येनुसार स्वत:ला तपासत बसणार नाही.

महिलादिनाच्या शुभेच्छा!