ज्यांच्या ज्यांच्या वैयक्तिक आयुष्यात देव आहे, असेल आणि तेव्हढ्यापुरताच तो असेल तर छानच आहे.
आयुष्याचं ओझं वाहतानाचा विसावा!
म्हणजे कागदावर देव छानच आहे आणि देवविषयक समजुतीही छान आहेत.
दु:खात, संकटात देव आहे बघणारा, तो सोबत आहे, तो भलंच करणार आहे या समजुती मानसिक बळ वाढवणार्‍या आहेत.
आपण नेकीने, चांगलं वागत असूनही अडचणींचे डोंगर उभे राहतात, दु:खच पदरी येतं, याची संगती कशी लावायची? मग देव, मागच्या जन्मीचं कर्म, कर्मविपाक सिद्धांत, ते मदतीला येतं,
जिथे जिथे बळ कमी पडतं तिथे तिथे देव उभा राहतो.
एकट्या / एकाकी माणसाची सोबत करतो.
माणसाच्या आयुष्यातल्या रिकाम्या जागा भरतो.
रिकामा वेळ भरून काढतो.
माणसांना मोडून पडू देत नाही
नम्रता, कृतज्ञता अशा कितीक चांगल्या भावना रूजवतो,
कलाकारांना प्रेरणा देतो.
असा देव किती छान आहे.
***********
मुळात देव ही मानवाचीच निर्मिती असल्याने,
माणूस देवाला ताब्यात घेतो.
मग तो घरोघरीचा , आपल्यापुरता खाजगी देव राहात नाही.
देवाच्या नावावर राजकारण सुरू होतं,
देवाचं व्यापारीकरण होतं,
लोकांच्या श्रद्धेच्या आणि भावनांच्या जोरावर बाजारपेठ उभी राहते.
***********
मग अशावेळी काय करायचं?
घरातला देव असू दे आणि समाजातला नको,
ही भूमिका दुटप्पी नाही का?
"देव" , देवविषयक श्रद्धा या केवळ तुमच्या खाजगी जीवनात असू देत,
असं म्हणणं खरोखरी प्रत्यक्षात येऊ शकतं का?
मुळात घरातला देवही ताब्यात घेतला जातोच ना?
मग घराचाही देव नाही, केवळ व्यक्तीचा चालेल, असं म्हणावं लागेल का?
**********
