tag:blogger.com,1999:blog-74261705831711453792024-03-08T14:25:03.368-03:30इंद्रधनुसुखदुःखांचे,हळवे,कातर,हसरे,दुखरे,क्षण जपलेले.
श्रावणातले जलबिंदू हे तया छेदिती प्रकाशकिरणे.
प्रकाशकिरणांचे अंतर्मन नभी उमटवी इंद्रधनु.
त्या रंगांचा गोफ साजिरा या गं सयांनो मिळुनि विणू.विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.comBlogger179125tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-57071457697643675492024-03-08T05:40:00.002-03:302024-03-08T05:40:35.301-03:30हिरो <p> </p><p>माझ्या मैत्रिणीची एक मैत्रीण आहे. क्लार्क. आपलं काम प्रामाणिकपणे करणारी. कधीही कुठल्या कामाचे वरून किंवा टेबलाखालून असे पैसे तिने घेतले नाहीत. एकदा एका बाईंचे बरेच पैसे, काही वर्षांचे अडकून होते. तर आपल्या या मैत्रिणीने त्याचा पाठपुरावा करून ते पैसे त्या बाईंना मिळवून दिले. </p><p> बाई म्हणाल्या," तुम्ही माझं रखडलेलं काम केलंत, तुम्हाला किती देऊ?"</p><p> तर आपली ही मैत्रिण, आपण तिला सुमन म्हणूया. </p><p>सुमन म्हणाली," अहो, हे माझं काम आहे, ते मी केलं, त्याचा पगार मी घेते. मला काही नको."</p><p>बाईंनी दोन तीनदा विचारलं. सुमन ठाम होती.</p><p> मग एके दिवशी त्या बाई सोन्याची अंगठी सुमनसाठी घेऊन आल्या, भेट म्हणून.</p><p> सुमन म्हणाली," मला नको."</p><p>तिने अंगठी परत केली.</p><p>त्या बाई मागे लागल्या, सुमनवर काही परिणाम झाला नाही. </p><p>एके दिवशी सुमन तिच्या जागेवर नाही हे पाहून त्यांनी सुमनच्या टेबलवर अंगठी ठेवली आणि निघून गेल्या.</p><p> सुमन जागेवर आली, तिने अंगठी पाहिली, आता अशी महागाची वस्तू टेबलवर कशी सोडून द्यायची? सुमन अंगठी घेऊन घरी आली, तिला रात्रभर झोप आली नाही, अंगठी परत करायची कशी? हाच विचार.</p><p> दुसऱ्या दिवशी त्याच ऑफिसमधे काम करणाऱ्या माझ्या मैत्रिणीकडे आली आणि तिला काय घडलं ते सांगितलं.</p><p> मैत्रीणीने फोन करून त्या बाईंना बोलावलं, त्या मैत्रिणीच्या ओळखीच्या होत्या, त्यांचे एवढे पैसे सुटले तर, जिने काम करून दिलं तिला काहीतरी दिलंच पाहिजे, असं त्यांना वाटत होतं.</p><p> मैत्रीणीने सुमनलाही बोलवून घेतलं. </p><p> सुमनजवळची अंगठी घेतली, त्या बाईंच्या हातात ठेवली," ती घ्यायला नाही म्हणते आहे, तुम्हाला कळत कसं नाही? या तुमच्या अंगठीमुळे ती रात्रभर झोपू शकली नाही, ही अंगठी घ्या आणि जा. पुन्हा कधीही सुमनला काही देण्याचा प्रयत्न करू नका."</p><p>त्या बाई अंगठी घेऊन निघून गेल्या.</p><p> ही जी सुमन आहे..... ती हिरो आहे!!!</p><p> मला तिचा अभिमान वाटतो! तिचा आणि माझ्या मैत्रिणीचाही!!</p><p>आजूबाजूच्या भ्रष्टाचारी जगात असं कुणीतरी ठाम उभं राहणं किती आश्वासक आहे!!</p><p> रोज लोकलने प्रवास करणारी... गर्दीत मिसळून गेलेली सुमन... हिरो आहे!</p><p>****</p><p>आमच्याकडे अलका मावशी कामाला यायच्या. त्यांचं काम एकदम स्वच्छ. तांब्या, पितळेची सोडाच पण स्टीलची भांडी पण लखलखणार! फरशी अशी पुसून घेतील की पायाला स्वच्छता जाणवेल. हे त्या काही मी सांगते म्हणून, कुणी सांगतं म्हणून करायच्या नाहीत, त्यांना स्वतःलाच जाता येता/ वरवर/ कसंही काम केलेलं चालायचं नाही. अतिशय दर्जेदार काम आणि कामावर निष्ठा! </p><p> हे एक दिवस, दोन दिवस नाही..</p><p> तब्बल बावीस वर्षे त्या आमच्याकडे यायच्या.</p><p> त्या हिरो आहेत.</p><p>कामाकडे बघण्याचा त्यांचा दृष्टीकोन किती प्रोत्साहक आहे!!</p><p>रस्त्यावरून भराभर चालताना त्या दिसल्या तर ओळखू यायच्या नाहीत, बस मिळाली पटकन चढतील..... त्या हिरो आहेत.</p><p>****</p><p>माझी एक मैत्रीण आहे.. नृत्य तिच्या आवडीचं! अप्रतिम नृत्यांगना आहे. काव्यवेडी आहे, कवितांवर उत्तम कार्यक्रम सादर करते. उत्तम रसिक आहे. नृत्य - संगीत - साहित्य यांचा आस्वादही घेते आणि सादरही करते. एवढंच नाही पर्यावरणाबाबत जागरूक, प्लॅस्टिक वापरणार नाही, पुनर्वापर करेल. वीजेचा, पाण्याचा काळजीपूर्वक वापर करेल, हे अगदी रोज हं!</p><p> केमो करून आली, चार दिवसांचा थकवा गेला की पुन्हा शेजारणींना गोळा करेल, चला गं जरा व्यायाम करू, योगासनं करू, विचार करू, व्यक्त होऊ.</p><p> ती हिरो आहे.</p><p>ती कार चालवत असेल, कुठे सिग्नलला ती थांबलेली दिसेल... तुम्हाला कळणारही नाही..ही कोण ते!! .... ती हिरो आहे.</p><p>*****</p><p>माझ्या एका मैत्रिणीने आंतरजातीय लग्न केलं आहे. समाजाला मान्य नसणारी गोष्ट. नातेवाईकांचा विरोध. </p><p> तिची आई ठामपणे तिच्यामागे उभी राहिली. मराठवाड्यातल्या एका छोट्या गावातली ही बाई!</p><p> हे ही आज नाही, वीस वर्षांपूर्वी!!</p><p> मुलांच्या बरोबरीने मुलीला वाढवलं, शिकवलं. आनंदाने तिने निवडलेला मुलगा आपलासा केला.</p><p> ती हिरो आहे.</p><p> एखाद्या लग्नकार्यात किंवा नातवांच्या गॅदरिंग मधे तुम्हाला ही आजी भेटेल, हसरी आणि उत्साही! तुम्हाला कळणार नाही... ती हिरो आहे.</p><p>*****</p><p>या स्त्रिया, या स्त्रियांच्या गोष्टी माझ्या आयुष्यात आल्या.... मला प्रेरणा देत राहिल्या. माझं जगणं सुंदर करत राहिल्या. </p><p> प्रत्येक जण खास असते. आपल्याला कळत नाही, ओळखू येत नाही..... माझी प्रत्येक मैत्रीण खास आहे. प्रत्येक बाई खास आहे.</p><p> कधीतरी त्या खास असण्यावर कवडसा पडतो आणि ती उजळलेली मला दिसते. तिच्या उजळण्याचा प्रकाश माझ्यावर पडतो आणि माझं असणं मलाच आवडायला लागतं.</p><p><br /></p><p><br /></p><p>****</p><p><br /></p><p>महिलादिनाच्या शुभेच्छा!! 💐💐</p>विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-47366399502635043652023-03-08T06:20:00.000-03:302023-03-08T06:20:02.510-03:30यात्रा <p> यात्रा हे मुक्ता बाम लिखित दिग्दर्शित नाटक आहे. एकपात्री आहे, सुकन्या गुरव ने आक्काच्या भूमिकेचं सोनं केलं आहे.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE6nccb1wkPJGPvlGZInpPf0bUYzXoYuvQU0ScSG_6ETalThVgAyIdSkooYVJXTl3WkwSNASuPmi8xdsoQ43DnvT01198_YNr-eBk44UJ6WtGaF9pYPxwCkQwouT04ZtCHbEYq2wZZ1NekMuDpy-Fvh_ZRMssMbl6ifMicbAC1xVGQLg7egqWMqBxU/s1080/Screenshot_20230308_150542_Gallery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="805" data-original-width="1080" height="239" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiE6nccb1wkPJGPvlGZInpPf0bUYzXoYuvQU0ScSG_6ETalThVgAyIdSkooYVJXTl3WkwSNASuPmi8xdsoQ43DnvT01198_YNr-eBk44UJ6WtGaF9pYPxwCkQwouT04ZtCHbEYq2wZZ1NekMuDpy-Fvh_ZRMssMbl6ifMicbAC1xVGQLg7egqWMqBxU/w320-h239/Screenshot_20230308_150542_Gallery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p> यात्रा ही आक्काची गोष्ट आहे.</p><p>छोट्या गावात प्रेमळ आईबाबांच्या सावलीत वाढणारी आक्का त्यांच्यासोबत पंढरपूरच्या वारीला जायला निघते, तिथे गर्दीत हरवते, एक दलाल तिला कोठीवर घेऊन येतो, तिथे ती मोठी होते, व्यवसाय करू लागते, एकाच्या प्रेमात पडते , तो धोका देतो, अशा माणसाचा गर्भ वाढवायचा नाही म्हणून ती पाडून टाकते. कायम तिच्या मनात ही इच्छा असते की वारीला जायचं, यात्रा पूर्ण करायची, दरवेळी ती सुटू शकत नाही, यात्रा पुरी होत नाही. ती अडकते, कोठीची प्रमुख होते.</p><p> हा तिचा प्रवास या नाटकात आहे.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9aTql7B1ohmQagzXXQa4rtS2ZBcN6yUu1eJ3BSBmGTFHzBF2-2Ehx0ugB2Juxn3Ct1qz56teGzXPw9li3ucMk-kQNDIzPGtV9eHlfNWoz3k6SQjYPIFIIeWI98cANjXXzKo-2SBzRzDAcJIIrV7iJTYq1mT_nFnxDLDMceUFrhBWEe7UqROL7E8Ph/s1079/Screenshot_20230308_150602_Gallery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1079" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9aTql7B1ohmQagzXXQa4rtS2ZBcN6yUu1eJ3BSBmGTFHzBF2-2Ehx0ugB2Juxn3Ct1qz56teGzXPw9li3ucMk-kQNDIzPGtV9eHlfNWoz3k6SQjYPIFIIeWI98cANjXXzKo-2SBzRzDAcJIIrV7iJTYq1mT_nFnxDLDMceUFrhBWEe7UqROL7E8Ph/s320/Screenshot_20230308_150602_Gallery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>तसं पाहिलं तर ठराविक टप्पे घेत जाणारं हे नाटक आहे. तरीही हे महत्त्वाचं नाटक का आहे?</p><p> कारण हे केवळ ती चं नाटक राहात नाही, ते नाटक पाहणाऱ्या प्रत्येकीचं नाटक होतं. आक्का जरी वेश्या असली तरी आधी ती स्री आहे आणि या नाटकाला येणारी प्रत्येक गृहिणी ही देखील आधी स्री आहे.</p><p> यात्रा ही स्त्री च्या स्वातंत्र्य मिळवण्याच्या धडपडीची गोष्ट आहे.</p><p> नाटकाचा वरचा स्तर हा आक्काच्या आयुष्याची गोष्ट सांगणारा आहे. जी वळणं घेत, धक्के देत पुढे जाते. </p><p> आणखी एक स्तर हा तिचं बाई म्हणून घडणं दाखवणारा आहे.</p><p> ही साधारण ९० च्या दशकातली गोष्ट आहे.</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgevVTX-SgI5mv2DVI3qM3RKPUWJc7h62glhTSc6XE1C1uj_kkgM7qQtTKgT1o37d8WqnQwsyQwWOXXG5ncF2gZk85XwU03pZItcZEVhVJTOLKTa_XOiMdqOjtC7rQMq-ccfe0vm5ogxeOmrZS3m7gxNLfnNuOjds_E2HKpNLuRiJsXcy3HEYyNQZmg/s1004/Screenshot_20230308_150552_Gallery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="803" data-original-width="1004" height="256" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgevVTX-SgI5mv2DVI3qM3RKPUWJc7h62glhTSc6XE1C1uj_kkgM7qQtTKgT1o37d8WqnQwsyQwWOXXG5ncF2gZk85XwU03pZItcZEVhVJTOLKTa_XOiMdqOjtC7rQMq-ccfe0vm5ogxeOmrZS3m7gxNLfnNuOjds_E2HKpNLuRiJsXcy3HEYyNQZmg/s320/Screenshot_20230308_150552_Gallery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p>ती चं घरातलं वाढणं आणि कोठीतलं वाढणं यात तसा काही फरक नाही, मुलीनी काय करावं? काय नाही? याचे नियम घरातही आहेत. भांडी घासा, केर काढा, शिवण करा, सुईत दोरा ओवा, हे दोन्हीकडेही आहेच. सुमी काय आणि कमला काय! दोघी सारख्याच आहेत.</p><p>बाई म्हणून जगतानाच्या मर्यादांबद्दल ती म्हणते.... </p><p>इथे मला एक सांगू देत की अतिशय साधं, सुंदर आणि समर्पक नेपथ्य आहे. चार बाजूंना चार रंगांच्या साड्या सोडलेल्या आहेत. मध्यभागी एक चौरस लेवल आहे! बस! त्यातली पहिली साडी बालपणाची, बाईपणाची, तिची गाठ तिच्या पदराला सुरूवातीपासूनच बांधलेली आहे...</p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2fkezUX0uD1rAf6yorYmD5I9exMseCwf5rijUk_EtbyY8lDt-AC45CMjLiy6kOM28rS3vmW7ucIwGgY6fKzPs5NSP-Ho0EMz-16SRoalbkBljRJiDkKBOTBxVFyD528tRb8Xobh4kwcy09kfUENqn4o-UMd-icRjfwrZ1na7D7YMOAIDOHwq23gcn/s1074/Screenshot_20230308_150610_Gallery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="806" data-original-width="1074" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2fkezUX0uD1rAf6yorYmD5I9exMseCwf5rijUk_EtbyY8lDt-AC45CMjLiy6kOM28rS3vmW7ucIwGgY6fKzPs5NSP-Ho0EMz-16SRoalbkBljRJiDkKBOTBxVFyD528tRb8Xobh4kwcy09kfUENqn4o-UMd-icRjfwrZ1na7D7YMOAIDOHwq23gcn/s320/Screenshot_20230308_150610_Gallery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p> आक्का म्हणते, " हळूहळू त्या मागे ओढणाऱ्या गोष्टीची सवय होऊन गेली मला, तिला बांधून घेऊन फिरता येतं तेवढंच जग असतं, आसं वाटायला लागलं होतं मला" </p><p> मधे मधे येणारी साडी असतानाही, तिच्याशी खेळत, ते बंधन समजून घेत तिच्या हालचाली, वावर दिग्दर्शिकेनं उत्तमरीत्या अधोरेखित केला आहे.</p><p> तिसरा स्तर आहे तिच्या आणि विठ्ठलाच्या नात्याचा! " इट्टल म्हणेल तो मार्ग, इट्टल म्हणेल ती यात्रा!</p><p> आपन काय होणार? आपन नाही ठरवायचं? आसं आसतं होय!" </p><p> संवाद अर्थवाही आहेत.</p><p>आवा चालली पंढरपुरा.... या भारूडाचा खोलात जाऊन लावलेला अर्थ.... हा आणखी एक सशक्त धागा या नाटकात आहे. </p><p> आवा पंढरपुरला जात नाही, जाऊ शकत नाही. " मुले लेकरे घरदार, माझे इथेच पंढरपूर" आक्का म्हणते आवाला घरादाराचा मोह नव्हता, ती घरदार सोडू शकत नव्हती कारण ते तिच्या असण्याचा भाग झालं होतं. आक्का ही तिचं, तिच्या बायकांचं घरदार, त्यांची जबाबदारी सोडू शकत नाही. ते तिच्या असण्याचा भाग होऊन गेलेलं असतं. पटतंच आपल्याला. बंडखोरी केवळ आहे त्या परिस्थितीतून बाहेर पडण्यातच असते का? जेव्हा तुम्ही सगळी तोडमोड करू शकत असता तेव्हा जबाबदारी उचलण्यातली बंडखोरी आक्का दाखवून देते असं मला वाटतं. ती सुटू शकत असते आणि ती थांबणं निवडते. विठ्ठलाला ती म्हणते," ही यात्रा तू माझ्यासाठी लिहीली आहेस का? मी स्विकारते"</p><p> तिचा तो स्वीकार मात्र आपल्या डोळ्यात पाणी उभं करतो.</p><p> आक्का अशी आपल्या डोळ्यांदेखत समजदार होतं जाते, शहाणपण तिच्यात असतंच... मी उपाशी मरंल पण न्हाई खाणार .. म्हणणारी छोटी आक्का ते जेवते अन् म्हणते.. थोडं अन्न पोटात गेलं अन् मन सावरलं... मुंग्यांची रांग कुटं जात आसंल?.. असा प्रश्न पडणारी छोटी आक्का.. खूप खूप शहाणी होते.. हा प्रवास पाहणं एक सुंदर अनुभव देतं त्याचवेळी आपल्याला जागं करत जातं, !!.... आसं असतं व्हयं बाईंचं जगणं? </p><p>हे अतिशय सुंदर बांधलेलं नाटक आहे. ( हे गंगूबाई काठीयावाडी च्या आधीचं नाटक आहे.) अतिशय गुंगवून टाकणारं तरीही विचार करायला लावणारं मुक्ताचं लेखन आहे. नाटकाचा ओघ , वळणं यातनं आपण पार होत असताना, कधी नाटक संपलं? कळत नाही.</p><p>आणि रंगमंचावर फक्त एकटी सुकन्या असते. १७-१८ व्यक्तिरेखा ती आपल्या समोर उभ्या करते. आवाज आणि लकबींसह! ती एक कमाल अभिनेत्री आहे. आपण थक्क होतो. सुकन्या, तुझ्या अभिनयातून यापुढेही तू वेगवेगळ्या व्यक्तिरेखा साकारणार आहेस! शुभेच्छा!🌹</p><p> मुक्ताने नाटक बसवताना खूप छोट्या छोट्या गोष्टींचा विचार केला आहे. तिचं सामाजिक भान तिच्या लेखनातून आणि दिग्दर्शनातून जाणवत राहतं. तिचं म्हणणं ती ठाम पणे मांडते. जेव्हा काजलमौसी मरते आणि आक्काला आता तिथून सुटता येत नाही, ती म्हणते," इट्टला, तू खेळायलास का माझ्याशी?" .... हे आक्काला समजणं किंवा तिने तो अर्थ लावणं, तिच्या घडण्यातून ते येणं.... आपण अवाक होतो... ही २०- २१ वर्षांची लेखिका आहे, यावर विश्वास ठेवणं कठीण जातं. मुक्ता, तुझ्याकडून प्रेक्षकांना खूप अपेक्षा आहेत, तू असंच सशक्त लेखन करणार आहेस. आहेसच! शुभेच्छा!🌹</p><p>दोघींचे सूर छान जुळलेले आहेत. दोघींनीही बरीच बक्षिसे या नाटकासाठी पटकावलेली आहेत. या दोघीच नव्हे तर त्यांची अख्खी टीम एकमेकांना सहकार्य करत उत्तम काम करते. अभिनंदन आणि शुभेच्छा! 🌹🌹</p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEh1pObZ2vwopyVyV5avS3HrCz3SOmZEBopT_tWQpOCOY4gVT5VlitpRChE8VTQb25RNEfpmGdxvzdx52oqfJgvMXFfac9FWkZLGyb-0b2I4KBav17XJ0nQp1g-0fUePV43tC-L8Pf54DAQXaPs1_8jf_RUk2lvdanizdD0q2DAKopwqpijLQma8zi/s1080/Screenshot_20230308_150621_Gallery.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="861" data-original-width="1080" height="255" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEh1pObZ2vwopyVyV5avS3HrCz3SOmZEBopT_tWQpOCOY4gVT5VlitpRChE8VTQb25RNEfpmGdxvzdx52oqfJgvMXFfac9FWkZLGyb-0b2I4KBav17XJ0nQp1g-0fUePV43tC-L8Pf54DAQXaPs1_8jf_RUk2lvdanizdD0q2DAKopwqpijLQma8zi/s320/Screenshot_20230308_150621_Gallery.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><p> यात्रा चा जेव्हा केव्हा प्रयोग असेल तेव्हा नक्की पाहा. </p><p>महिलादिनाच्या निमित्ताने, जीवनाच्या ओघात, सहजपणे, एक समजूतदार शहाणपण, आयुष्याचा अर्थ कळणं, तुमच्या - माझ्यात, सगळ्यात येऊ दे, याच शुभेच्छा!🌹🌹</p><p>-- विद्या कुळकर्णी </p>विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-79727354572610137312021-03-30T17:05:00.000-02:302021-03-30T17:05:38.087-02:30दिवे लागले रे दिवे लागले<p style="text-align: left;"> <span face="sans-serif" style="font-size: 12.8px;">दिवे लागले रे दिवे लागले</span></p><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;">तमाच्या तळाशी दिवे लागले</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"><br /></div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> स्त्री - पुरूष समानतेकडे जाणारा रस्ता हा स्त्री स्वातंत्र्याचा मार्ग आहे. किंबहुना तो पुरुष स्वातंत्र्याचाही मार्ग आहे.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> पुरुषसत्ताक पद्धतीत पुरूषाकडे सत्ता जरूर आहे पण स्वातंत्र्य आहे का?</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> या व्यवस्थेमध्ये स्त्रियांचं आणि पुरुषांचंही शोषण होतं.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> गेल्या काही वर्षांत माझ्या हे लक्षात आलं आहे की non judgmental होणं ही स्वतंत्र होण्याची गुरुकिल्ली आहे.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> हे चूक ते बरोबर, असं काही नसतं. हे कळलं.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;">जग या आणि अशा पद्धतीने असलं/ चाललं पाहिजे असा आग्रह मी सोडून दिला. माझी जी " आदर्श जगाची" कल्पना आहे, त्यानुसार जग घडवण्याची धडपड थांबवली.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> " आहे तसं जग" स्विकारण्याचा प्रयत्न सुरू केला.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> तसं स्विकारूनही मला हवे आहेत ते बदल घडतील अशी आशा ठेवून स्वतः ला आणि जगालाही मदत करायला सुरुवात केली.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> समोरच्या रागावलेल्या माणसाकडे प्रेमाने पाहणं शक्य झालं, सत्ता वापरणारा कसा सत्तेने बांधला गेला आहे, मजबूर आहे हे दिसायला लागलं, दुसर्यावर हल्ला करणारा आतून किती पोखरलेला आहे, हे दिसायला लागलं. वेगवेगळे मुखवटे चढवून वावरणारे, त्या मुखवट्यांची जाणीव नसणारे दिसले की त्यांना प्रेमाची गरज आहे, आहे तसं स्विकारण्याची गरज आहे, हे स्पष्ट दिसायला लागलं. त्या प्रेमाने त्यातल्या काही जणी/जणांचे मुखवटे गळून पडले आणि आतला झरा वाहायला लागला. हा आलेला अनुभव अतीव आनंदाचा होता.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> माणसांना योग्य दिशा दाखवण्याआधी त्यांना समजून घेणं, त्यांच्यावर प्रेम करणं ही महत्त्वाची गोष्ट आहे. तसं केलं की आपली आपली दिशा प्रत्येकाला सापडते. </div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> कुणाला मदत करायची असेल तर त्याला/ तिला जाणून घ्या, विनाअट स्विकारा, त्यांच्या जाणीवांचा परीघ वाढवा, त्यांच्या निर्णयाचा आदर करा.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> Non judgmental होणं म्हणजे " तमाच्या तळाशी एक दिवा लावणं" आहे.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> </div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> मार्च महिन्यात " महिला दिन" येतो.</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;">त्यानिमित्ताने तुम्हा सर्वांना स्वातंत्र्याचा मार्ग गवसो, त्यावर पुढे जाता येवो " शुभेच्छा! 🌹</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> "तुमच्या स्वातंत्र्याच्या मार्गावर कुणीतरी दिवा लावून तो प्रकाशित करो आणि तुम्हालाही कुणाच्या वाटेवर दिवा ठेवता येवो."</div><div dir="auto" style="font-family: sans-serif; font-size: 12.8px;"> शुभेच्छा! 🌹🌹</div>विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-55233831969326161472020-03-04T04:55:00.001-03:302020-03-04T04:55:48.994-03:30एक थप्पड !<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
थप्पड पाहिला, आवडला. जरूर पाहा.<br />
ज्या संयतपणे आणि संथपणे घेतला आहे, आवडलं.<br />
थप्पड खाल्ली आणि तडकाफडकी माहेरी निघून गेली असं नाही होत. ती चार दिवस जाऊ देते हळूहळू तिला उमजायला लागतं, मग ती ठरवते हे शक्य नाही. तिची साधी, सोपी , थेट उत्तरे आहेत. " मी जेव्हा आनंदी आहे असं म्हणीन तेव्हा मी आनंदी असले पाहिजे."<br />
" माझं तुझ्यावर प्रेम नाही उरलेलं , मी तुझ्याबरोबर नाही राहू शकत"<br />
एका थपडेमुळे तिला सगळं दिसायला लागतं, जे की ती चालवून घेत होती.<br />
तो एक थप्पड मारतो त्यामागे काय काय आहे? तोल गेला, राग आला, म्हणून बॉसला थप्पड नाही मारत, पण बायको आहे तर हक्क आहे , मारू शकतो. बेभान झाला तरी काही भान सांभाळून आहेच!!<br />
एका थपडेने तिला जागं केलं तसं त्याला केलं नाही, ही खरी शोकांतिका आहे.<br />
त्याला बिचार्याला काही कळलंच नाही. ना तो विचार करू शकला, ना समजून घेऊ शकला. त्याला साधं नीट सॉरी म्हणायला देखील जमलं नाही.<br />
सिनेमातला काही ढोबळपणा आवडला नाही काही आवडला. कामवाली बाई शेवटी जेव्हा नवर्याला उलटून थपडा मारते ते पाहायला आवडलं. का? मनात हिंसा चालते का आपल्याला?<br />
<br />
तिने जर भर पार्टीत उलटून नवर्याला थप्पड मारली असती तर काय झालं असतं? गोष्ट कशी बदलली असती?<br />
<br />
आपण एक समाज म्हणून अहिंसेकडे जात असू, जायला हवं, तर मनातल्या " हिंसेचं " काय करायचं? हे आपण शिकायला हवं.<br />
<br />
शेवटी एखादी नावडती गोष्ट घडली तर दोघांनीही मिळून शिकायला हवं. लग्नात मिळून शिकणं हवं की नको? नाहीतर लग्न कशाला चालू ठेवायचं? 😊<br />
खरंय!<br />
<br />
या येत्या महिलादिनानिमित्त सगळ्या जोडप्यांना मिळून शिकणं जमायला लागो.<br />
त्यासाठी सर्वांना शुभेच्छा!!!<br />
-- विद्या</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-67583590802013625362019-03-08T03:30:00.000-03:302019-03-08T14:14:50.051-03:30आतलं स्वातंत्र्य<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
स्त्री-पुरुष समानता , स्त्रियांचे स्वातंत्र्य हा कायमच माझ्या जिव्हाळ्याचा विषय होता आणि आहे.<br />
आजवर मी बाहेरच्या जगातलं स्त्रीचं स्वातंत्र्य याचाच प्रामुख्याने विचार करत होते.<br />
स्त्रियांच्या जडणघडणीत त्यांना वाढवलं जाण्याचा मोठा हिस्सा असतो , हे मला कळलेलं होतं.<br />
<br />
जेव्हा मी माझ्या मुलासाठी son rise program करायला घेतला तेव्हा मला माझ्या आतल्या जगाची जाणीव झाली.<br />
बाहेरची परीस्थिती तितकीशी महत्त्वाची नसते, महत्त्वाचं असतं आत तुम्ही कसे आहात?<br />
आपल्या धारणांनी (Belief) आपल्याला जखडून ठेवलेलं असतं.<br />
आपल्यात असं आहे की बाह्य परीस्थिती ( सामाजिक-राजकीय-कौटुंबीक- आर्थिक) कडे आपलं सगळं नियंत्रण आहे असा आपला समज असतो.<br />
आपल्या आत असणार्य़ा आपल्या क्षमतांची जाणीवदेखील आपल्याला नसते.<br />
हे स्त्री आणि पुरूष दोघांनाही लागू पडतं.<br />
आपल्या आत आपण कुठले विचार करायचे? कुठली स्वप्नं पाहायची? कसे अर्थ लावायचे? कुठे पोचण्याची तयारी करायची? यावर कुणाचंही कुणाचंही नियंत्रण नसतं. ही किती आनंदाची बाब आहे. आपण जन्मतो तेच मुळी स्वतंत्र!! मग हळू हळू परतंत्र होत जातो.<br />
आपल्या समाजात स्त्रियांना आणि पुरूषांना वेगवेगळ्या प्रकारे परतंत्र केलं जातं<br />
त्यांना विशिष्ट पद्धतीने विचार करायला शिकवलं जातं, कशाला चांगलं आणि कशाला वाईट म्हणायचं हे शिकवलं जातं, म्हणजे धारणांचे चष्मे बसवले जातात.<br />
आपण ते बदलू शकतो याची जाणीव आपल्याला नसते.<br />
स्वातंत्र्य असणं म्हणजे दरक्षणी ’निवडीचं स्वातंत्र्य " असणं. माझ्याबाबतीतले सगळे निर्णय मी घेणार ना की अन्य कुणी व्यक्ती, संस्था अगर मी स्विकारलेल्या धारणा ते ठरवणार. त्यासाठीचं महत्त्वाचं काम म्हणजे आपल्या धारणा तपासून पाहणं. त्यातल्या कुठल्या ठेवायच्या आहेत आणि कुठल्या बदलायच्या आहेत , हे ठरवणं.<br />
धारणा तपासताना तरी कुठल्या निकषांवर त्या ठेवायच्या की बदलायच्या? हे ठरवायचं.<br />
तर भीतीने काहीही करायचं नाही तर प्रेमाने करायचं.<br />
भीतीत choice नाही.<br />
<br />
<br />
स्वातंत्र्य म्हणजे आहे तरी काय?<br />
आपल्याला आपण स्वतंत्र आहोत हे कळणं.<br />
आपल्या हातापायात कुठल्याही अदृश्य शृंखला नाहीत हे कळलं की आपण आपल्याला हवे तसे वाढत जाणार.<br />
जर आतून आपण स्वतंत्र नसू तर बाह्य परीस्थिती कितीही अनुकूल, स्वतंत्र असली तरी आपण स्वातंत्र्य उपभोगू शकत नाही.<br />
<br />
आजच्या महिलादिनी,<br />
सर्व स्त्री-पुरूषांना आपल्या "आतल्या स्वातंत्र्याची’ जाणिव होवो" ही शुभेच्छा!!<br />
<br /></div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-69086604632927725332018-03-08T03:51:00.001-03:302018-03-08T03:51:26.765-03:30आतलं जग<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
श्रीदेवीला सारख्या कॉस्मेटीक सर्जर्या करून आपलं वय लपवावं असं वाटण्यामागे काय असेल?<br />
असुरक्षितता, भीती, self accepatance नाही, self love नाही.<br />
तिच्या बाह्यरूपावर प्रेम करणारं तिचं वय धरून ठेवू इच्छिणारं एक बाहेरचं जग आहे.<br />
तिच्या आतलं जग कसं असेल??<br />
जर मी तरूण , स्लिम अशी राहिले नाही तर लोकांना आवडणार नाही.<br />
मला लोकांची आवडती व्हायचं आहे, आवडती राहायचं आहे.<br />
ती जशी होती, सुरकुत्या पडलेली काही केस पांढरे झालेली,,<br />
ती श्रीदेवी , ते स्वत:चं रूप तिला स्वत:ला आवडत नव्हतं.<br />
<br />
आपण सगळ्या जगाच्या आवडत्या असू आणि स्वत:ला आवडत नसू,<br />
तर ते काय उपयोगाचं?<br />
<br />
जगाच्या आवडीनुसार दिसण्या, वागण्या, जगण्याची कसरत आपण का स्वीकारायची?<br />
<br />
श्रीदेवीला ही कसरत करायची असेल का? त्यात काय सुख आहे?<br />
तिला नसणार करायची, पण तिच्यात हिंमत नव्हती स्वत:ला ’आहे तसं’ स्वीकारण्याची.<br />
ते बळ ती नाही मिळवू शकली.<br />
ती बाहेरच्या जगाला घाबरत राहिली आणि आतल्या स्वत:ला कोसत राहिली.<br />
<br />
आपल्या जगण्याचे कंट्रोल्स आपल्याकडे असले पाहिजेत.<br />
<br />
आपलं वाढतं वय आपण मजेत स्विकारूया.<br />
नुसत्या सुरूकुत्या नाही पडत, नुसते केस पांढरे नाही होत,<br />
अनुभव वाढतो, शहाणपण येतं,,<br />
त्या सगळ्या भेटींसह वय स्विकारूया.<br />
<br />
बाईने प्रमाणबद्ध असलं पाहिजे, कांती सतेज असली पाहिजे,<br />
हसणं नाजूक, चालणं डौलदार आणि वगैरे वगैरे<br />
या सगळ्या समाजाच्या अपेक्षांचं ओझं उतरवून ठेवू या.<br />
<br />
स्वत:वर जरा ( किंवा पूर्ण :)) प्रेम करू या.<br />
<br />
मजेत, आनंदात जगण्यासाठी वयाची अट थोडीच आहे?<br />
त्यासाठी बाहेरच्या जगाकडे डोळे लावून बसलो तर नाही चालायचं,<br />
दृष्टी आत वळवली पाहिजे.<br />
छान असणं जे आहे ते आत असतं.<br />
<br />
खरं सौंदर्य स्वतंत्र असण्यात आहे.<br />
<br />
आजच्या महिलादिनी आपण ठरवूया की<br />
मी जशी आहे तशी स्वत:ला स्विकारते.<br />
माझ्या गुणदोषांसगट!<br />
मी छान आहे.<br />
मला मी ’जशी आहे तशी’ आवडते.<br />
एकदा मी मला आवडले की जगालाही आवडायला लागेल,<br />
किंबहुना मला त्याने फरकच पडणार नाही.<br />
मी इतरांच्या व्याख्येनुसार स्वत:ला तपासत बसणार नाही.<br />
<br />
महिलादिनाच्या शुभेच्छा!<br />
<br />
<br /></div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-24123474253881709862017-10-29T12:24:00.002-02:302017-10-29T12:26:13.255-02:30मुक्त-मनस्वी!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="white-space: pre;"> </span>दिवाळीत दक्षिण गोव्यातल्या अनवट प्रदेशाची सहल करुन आलो, तेव्हा मनात रेंगाळत राहिली ती तिथली समृद्ध वनं, लांबचलांब, शांत आणि स्वच्छ समुद्रकिनारे आणि तीन बायका! त्यापैकी दोघी साठी ओलांडलेल्या आणि एक जेमतेम पंचवीस तीसची.<br />
<span style="white-space: pre;"> </span>पहिल्या दिवशी संध्याकाळी बीचवर गेलो तेव्हा किना-यावरच्या एका बंगल्यातून त्या दोघी आज्ज्या मस्तपैकी पोहायचे वेश घालून बाहेर पडल्या. समुद्रात लांबपर्यंत गेल्या आणि भीज भीज भिजत बसल्या. आम्ही लांबवर चक्कर मारून आलो तरी त्या समुद्रातच. अगदी अंधारून आलं तसं किना-यावरचे लाईफ़गार्ड समुद्रात गेलेल्यांना बाहेर हाकलू लागले, तेव्हा त्या बाहेर पडल्या. दुस-या दिवशी आम्ही समुद्रावर पोचलो तर या बायका बहुदा शॉपिंग करून आल्या होत्या. गाडीवानाशी काहीतरी थट्टेचं बोलत, हसत हसत आमच्यासमोरच गाडीतून उतरल्या आणि थोड्याच वेळात आमच्यामागोमाग परत समुद्रावर. उशिरापर्यंत समुद्रावर थांबून परत फिरताना मी रोज त्यांच्या त्या समुद्रकाठावरच्या बंगल्याच्या कुंपणावरून आत डोकावून पहात असे. समुद्रात भिजून आल्यावर या बायका बंगल्याच्या अंगणात खुर्च्या टाकून, पाय लांब करून, गप्पा टाकत टाकत आवडत्या दारूचे घुटके घेत बसत असतील असं मला उगीचच वाटत असे :) ते चित्र पुर्ण झालं नाही, पण मला त्या आज्ज्या भारीच आवडल्या. त्यांच्यात काही नातं असेल-नसेल, त्यांची कुटुंबं, गोतावळा कुठे परदेशी असेल, त्यांची काहीतरी गोष्ट असेल...कोणास ठाऊक. तिथे त्या दोघी प्रचंड खूश दिसायच्या. प्रत्येक क्षण असोशीने जगत आहेत असं वाटायचं.<br />
<span style="white-space: pre;"> </span>पुण्यात परतण्याच्या आदले दिवशी दुपारी आम्ही आमच्या मुकामाच्या जागी आलो, तर एक परदेशी मुलगी तिथल्या हिरवळीवर आपली सॅक टाकून आरामात बसली होती. पंचवीस-तीस वर्षाची असेल. आम्ही रहात होतो, ते अभयारण्यातलं चारपाच खोल्यांचं एक छोटंसं रिसॉर्ट होतं. त्याचे मालक -पैंगणकर जवळच्याच गावात राहात. अधूनमधून थोडावेळ येऊन जात, एरवी शुकशुकाट. ती त्यांचीच वाट पाहात होती. त्यांना फोन लावून द्याल का म्हणाली, म्हणून आम्ही तिला नंबर दिला. तर मोकळंढाकळं हसत म्हणाली की अजून सिमकार्डच घेतलं नाहीये! तिथे मोबाईलला रेंज नव्हती. एका विशिष्ट जागीच रेंज असे. तिला बरोबर घेऊन त्या जागी गेले आणि फोन लावून दिला. परत खोलीकडे येताना तिचं धन्यवादाचं भाषण संपेचना! थोड्याच वेळात पैंगणकर आले. त्यांच्याशी बोलून तिने खोली ताब्यात घेतली आणि अर्ध्याच तासात पाठपिशवी अडकवून, ताडताड टांगा टाकत कुठेतरी निघूनही गेली. आम्हीही यथावकाश बाहेर पडलो आणि समुद्रावर फिरून, जेवणं आटोपून सावकाश रात्री साडेनऊ दहाच्या सुमारास परत आलो. परदेशी पाहुणीच्या खोलीला कुलूपच दिसलं. तेवढ्यात गाडी घेऊन पैंगणकर आले, त्यांना सहजच विचारलं तिच्याबद्दल. तर ते म्हणाले, "आत्ता ती प्रवेशद्वारापाशी दिसली. तिथून चालत येते आहे. एकटीच आहे. मी गाडी थांबवून माझ्याबरोबर चल म्हणलं, तर थांबलीच नाही. मला ओळखलं नसेल किंवा तशीही ही लोकं फारसं लावून घेत नाहीत. येईल थोड्या वेळात." मी ऐकतच राहिले! प्रवेशद्वारापासून सहजच दोन किलोमीटरचं अंतर होतं. तिथे फक्त राहाण्याच्या ठिकाणी दिवे आहेत, बाकी रस्त्यांवरसुद्धा दिवे नाहीत. छोटे रस्ते आणि दोन्ही बाजूला घनदाट झाडी. त्यात पुन्हा ऐन दिवाळीतला अमावस्येचा काळोख. जंगलभागातल्या वाड्यावस्त्यांवर रात्री बाईकवर एकेकटी जाणारी मंडळी पाहूनही आम्हाला आश्चर्य वाटे. भसकन एखादा प्राणी वाटेवर आला तर भंबेरीच. रात्री जेवणानंतर सगळे मिळून रस्त्यावर फिरत असू तेव्हाही आजूबाजूच्या थोड्याशा हालचालीनेही थरकाप होत असे. अशा ठिकाणी, ही जगाच्या कोणत्यातरी भागातून आलेली मुलगी एकटीच अंधार कापत, चालत येत होती! मला अगदी काळजीच वाटू लागली तिची आणि खूप कौतुकही. वीसेक मिनिटात ती पुन्हा दुपारसारखीच ताडताड टांगा टाकत आली आणि खोलीत अदृष्य झाली. हातात ना टॉर्च होता, ना मोबाईल. किंवा इथे येतायेता सॅकमधे टाकला असेल. अनोळखी मुलखातला प्रवास, एकटीने, तोही अशा दाट जंगलभागात. निर्मनुष्य जागी मुक्काम. उद्या पहाटे आम्ही इथून गेलो की हिच्या सोबतीला इथे चिटपाखरू असणार नाही - किंवा चिटपाखरुच फक्त असणार. या वयात किती समृद्ध अनुभवांना ती पुढे होऊन आलिंगन देते आहे!<br />
<span style="white-space: pre;"> </span>मागे कधीतरी वाचलेला एक लेख आठवला ’मोकाट स्वच्छंद कुमारिकांचे देश!’ त्यात म्हणलं आहे - "ज्या देशात कुमारिका मोकाटपणे, स्वच्छंद वृत्तीनं हिंडू शकतात ते देश चिरायु होवोत. इथं कळपाचं काहीतरी आपल्या मनात येतं. तसं नाही, एकट्या कुमारिकेलाही मोकाट आणि स्वच्छंद जगता आलं पाहिजे. दिवसा-रात्रीच्या कोणत्याही प्रहरी कुमारिकेला निर्भयपणे, मोकळेपणाने कुठंही जाता आलं पाहिजे. तिच्या मनास येईल ते करता आलं पाहिजे. मोकाट आणि स्वच्छंद या शब्दांना जबाबदारीच्या मर्यादेत पाहिलं पाहिजे." ...ती ज्या देशातून आली आहे, त्या देशानं, तिथल्या संस्कृतीनं तिच्यात हे मोकाटपण, स्वच्छंदपण रुजवलं असावं का? आणि त्या साठी ओलांडलेल्या बायकांमधेही? ते रुजलं की जगाकडे आणि आयुष्याकडे असं स्वच्छ नजरेने, हसत हसत पहाता येत असेल का? अजूनही त्या तिघी मनात रेंगाळताहेत. विशेषतः ती एकटी मुलगी. तळव्यावर चेहरा टेकून तिच्याकडे पहात मी विचार करत बसले आहे...असं खुल्या दिलानं, आजुबाजूच्या जगावर विश्वास टाकून, मोकळं होऊन एकटं हिंडणं आपल्याला यापुढेतरी कधी जमेल? </div>
अश्विनीhttp://www.blogger.com/profile/10116182468594644785noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-53890660263165950822017-10-29T03:13:00.001-02:302017-10-29T03:13:41.821-02:30लुईस<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईस हे’’ ३० ऑगस्टला वयाच्या नव्वदाव्या वर्षी गेली.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईसची आणि माझी ओळख कशी झाली?</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">:)</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">गौरीताई स्वस्ति ची एक कार्यशाळा घेत आहेत हे मला दीपाकडून कळलं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मग मी गौरीताईंना फोन केला, स्वत:चा शोध आणि स्वत:ला बरं करण्यासाठीची/ठेवण्यासाठीची काही वैचारिक साधनं, असं त्या कार्यशाळेचं स्वरूप होतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:चा शोध हे माझ्या आवडीचं असल्याने आणि गौरीताई आवडीच्या असल्याने, मी त्या कार्यशाळेला गेले.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">ती लुईसच्या विचारांवरची कार्यशाळा होती.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">काही गोष्टी कळल्या, काही पटल्या काही पटल्या नाहीत, काही समजून घ्यायला अडथळे येत होते आणि काही गोष्टी मी पूर्वीपासूनच करत होते.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आपल्या सगळ्या प्रतिक्रियांच्या, वाटण्याच्या मुळाशी आपल्या धारणा असतात, त्या शोधायला हव्यात, तपासायला हव्यात. बदलून घ्याव्यात, टाकून नव्या स्वीकाराव्यात किंवा जुन्या चालू ठेवाव्यात. हे मला पहिल्यांदा तिथे कळलं. जाणीवपूर्वक मी कधी हे पाहिलेलंच नव्हतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">हे तर एक भलंमोठ्ठं :) काम मी घरी घेऊन आले.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">त्याशिवायही तिथे खूप काय काय शिकायला मिळालं, पण धारणांसंबंधीचं कळणं क्रांतिकारी होतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">त्यावेळी खरं मी सन राईज कार्यक्रमाची बांधणी करत होते, पूर्वतयारी करत होते, त्यासाठी स्वत:ला तयार करत होते, याची मला कल्पनाच नव्हती.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">गौरीताई खूप छान कार्यशाळा घेतात, समजूतीने शिकवतात, त्यामुळे ज्या गोष्टी आकलनाच्या आणि आपल्या वैचारिक परीघाबाहेरच्या असतात/ होत्या, त्या केवळ गौरीताई आहेत, त्यांना अनुभव आहे, त्यांचा विश्वास आहे तर आपण निदान ऎकून घेऊ या, असं झालं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईसपेक्षा लक्षात राहिल्या त्या गौरीताई!</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">येताना लुईसचं ’ यू कॅन हील युवर लाईफ ’ हे पुस्तक घेऊन आले.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">जमेल तसं वाचत गेले आणि लुईसची थोडी थोडी ओळख व्हायला लागली.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">तरीही मी या बाईपासून मी लांबच होते.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आपण विचारांनी, विचारांच्या साखळ्या बदलून, मनाबरॊबरच शरीरही तंदुरूस्त ठेवू शकतो आणि मुख्य म्हणजे बिघडल्यास, पुन्हा ठीक करू शकतो, यावर विश्वास ठेवण्यात अडचण येत होती.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईसला स्वत:ला जेव्हा कॅन्सर झाला तेव्हा डाएट आणि विचार बदलून मुख्यत: सगळ्यांना क्षमा करून, तिने स्वत:ला बरं केलं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">कॅन्सर होण्या आधी ती हे सांगतच होती की विचार बदलून तुम्ही स्वत:ला बरं करू शकता,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">जेव्हा तिच्यावर वेळ आली तेव्हा तिने ते करून दाखवलं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आपलं शरीर जेव्हा व्यवस्थित चालत असतं तेव्हा शरीरात किती विविध प्रकारच्या आपण अचंबित होऊ अशा प्रक्रिया घडत असतात आणि आपल्याला त्याची जाणीवही नसते, जर शरीर चालवण्याचं ज्ञान शरीरात आहे तर बिघडल्यावर ते दुरूस्त करण्याचं ज्ञानही शरीरात आहे यावर आपण विश्वास का ठेवत नाही? शेवटी याबाबतची आपली धारणा काय आहे? ते महत्त्वाचं असतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईस सांगते की स्वत:वर प्रेम करा, स्वत:चं कौतुक करा, स्वत:ला स्वीकारा, आशादायी राहा, सकारात्मक विचार करा,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">जे मिळालंय त्याबद्दल कृतज्ञ राहा. सगळ्यांना क्षमा करा.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">तुमचे विचार तुमचं भविष्य घडवतात.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.... या खूप साध्या गोष्टी आहेत पण सोप्या नाहीत, फार अवघड आहेत.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:वर प्रेम करा... मला वाटलेलं , यात काय सांगायचंय? आपण ते करतच असतो.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">पण नाही. (तरी मी पुष्कळच बरी आहे. :)) खूप लोक असे असतात ज्यांचं खरं स्वत:वर प्रेमच नसतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:च्या दिसण्यावर प्रेम नसतं, स्वत:च्या असण्यावर नसतं, स्वत:च्या वागण्यावर नसतं, विचारांवर नसतं, स्वत:च्या क्षमतांवर विश्वास नसतो,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">झाली स्वत:ची चूक की फटकारलं स्वत:ला!, मला हे जमणारच नाही, मला हे झेपणारच नाही, माझी लायकीच नाही, माझ्यावर कुणी का प्रेम करेन?</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मी कुणाला का आवडेन?</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">फक्त तुम्ही स्वत:वर प्रेम करू शकलात तर कितीतरी गोष्टी बदलतील.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:वर प्रेम करण्यासाठी स्वत:ला स्वीकारावं लागतं,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:चा पूर्ण स्वीकार ही काही सोपी गोष्ट नाही.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मला तर सारखं स्वत:ला कोरत बसायची सवय आहे,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">कुठे कुठे अपुरे पडत असल्याची रूखरूख आहे.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">ठीक आहे, स्वत:ची अजून चांगली आवृत्ती हवी आहे, पण आत्ता जशी आहे तशी स्वत:ला स्वीकारायचं आणि तशा स्वत:वर प्रेमही करायचं,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आत्ता समज चौथीत आहे, १० वीतलं येत नाही तर ४ थी तल्या स्वत:ला स्वीकारायला आणि प्रेम करायला अडचण काय आहे? :)</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">अजून पुढे पुढे तर जातच राहू. :)</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">यासाठी गरजेचं आहे वर्तमानकाळात राहाता येणं, भूतकाळाचं ओझं नको आणि भविष्यकाळाची चिंता नको.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">या सगळ्या एकमेकांशी जोडलेल्या गोष्टी आहेत.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">हे सगळं आपल्याला नाटक करायचं नाहीये, हे खरं खरं आतून यायला हवं आहे, त्यासाठी तुम्ही प्रामाणिक असायला हवं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आणखी एक म्हणजे आपला समज असतो की हे सगळं आपण करतोच,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:वर प्रेम करतोच, इतरांना क्षमा करतोच.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आत खोल खोल जायला लागलं की कळतं,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">तसं नाहीये.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">स्वत:वर काम करायला लागणार आहे.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मग या साध्या तत्वांचं महत्त्व आणखीनच जाणवायला लागतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">हे सगळं कुणाकुणाच्या आयुष्यात कुठल्या कुठल्या मार्गाने येत असेल, माझ्या आयुष्यात हे लुईसने आणलं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">त्यामुळे मी धारणांवर काम करायला लागले आणि माझी एक मानसिक तयारी सुरू झाली.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">जेव्हा माझ्या आयुष्यात सन राईज प्रोग्राम आला तेव्हा तो काही एक कळू शकावा, इतपत काम मी केलेलं होतं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">त्यातही मग आणखी खोल खोल जाण्यासाठी... Acceptanace, non judgemental, Unconditional Love, Hope, be in Present, making happyness the priority.... यावर काम करत, ही वाट समजत गेली.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">लुईस,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;"> तू हे सगळं शहाणपण मला देते आहेस,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मी कृतज्ञ आहे.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">गौरीताई,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">हे सगळं तुमच्याकडून आलं, तुम्ही होतात म्हणून मी हे सुरूवातीला गंभीरपणे घेऊ शकले आणि मग मला जमत गेलं, जमतं आहे, करते आहे.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">:)</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">मी नेटवर कधी फारसं लुईसला शोधलं नव्हतं,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">ती गेली आणि मग मी तिचं काय काय यूट्यूबवर पाहात गेले.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">आत्ता मी तिला थेट बोलताना पाहिलं.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">तिच्या एडस वरच्या कामाबद्दल कळलं,</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">ती फार खास आहे/ होती.</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">ती ओघवत्या भाषेत, थेट, ठामपणे, प्रामाणिकपणे, काळजाला हात घालत, ऎकणारांवर प्रेम करत बोलत होती आणि बोलत राहिल. :)</span><br style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;" /><span style="background-color: white; color: #666666; font-family: "Trebuchet MS", Trebuchet, sans-serif; font-size: 13px;">....</span></div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-65109266978176577912017-03-09T06:48:00.002-03:302017-03-13T04:28:41.059-02:30लंच बॉक्स...... <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
हा सिनेमा मुंबईच्या डबा संस्कृतीचा आहे.या डब्याभेवती सिनेमा रंगत जातो.एक नातं फुलतजातं.एक<br />
तरुण बाई आणि रीटायरमेंट्ला आलेला पुरुष यांच्यातले नातेसंबध .यांची ओळख होत जाते तीच या लंचबॉक्समुळं.हळूहळू त्याचा प्रवास प्रेमाच्या दिशेने होत जातो.<br />
<br />
इला (इमरत कौर )....एक मध्यम वर्गातील गृहीणी,तिला एक लहान मुलगी आहे.तिच्या नव-याचे विवाहबाह्य संबंध आहेत.घरी असला तरी मोबाईलमद्ये डोकं घालून बसलेला.<br />
इला, आपल्या हाताने चविष्ठ जेवण बनवून नव-याला खूश करु पहाणारी....<br />
साजन ( इरफान खान ) असाच एक सरकारी काम करणारा....त्याच्या पत्नीचे निधन झाले आहे.आपल्या ऑफीसात तो जेवणाचा बाहेरुन डबा मागवतअसतो. एके दिवशी डबेवाल्याच्या चुकीमुळे इला जो नव-यासाठी डबा पाठवत असते तो साजनच्या हाती येतो.डबेवाल्याच्या लक्षात हे येत नाही आणि इलाचा डबा रोज त्याच्याकडे येऊ लागतो.या डब्यातून त्यांचा पत्रव्यवहार सुरु होतो. दोघे अनोळखी डब्यातून रोज एकमेकांना चिठ्ठ्या लिहायला लागतात.आपली मनं मोकळी करत जातात.प्रत्येक गोष्ट शेअर करु लागतात.मोकळेपणा इतका येतो की आपल्या नव-याचे विवाहबाह्य संबंध आहेत हेही ती त्याच्याशी बोलते.अश्या अनेक चिठ्ठ्यांमधून व्यक्त होत जाताना दोघं भावनिक पातळीवर एकमेकांच्या जवळ येतात.अश्याच एका चिठ्ठीत इला त्याला भूतानला चालली आहे असे सांगते.त्यावर तुझ्या बरोबर मी पण येऊ इच्छितो असे तो उत्तर पाठवतो.अनोळखी व्यक्तीबरोबर कसं भूतानला जायचं म्हणून ते हॉटेलमध्ये प्रत्यक्ष भेटायचं ठरवतात. ती आतुरतेने वाट बघत असते.पण तो तिला भेटतच नाही.दुस-या दिवशी डब्यातून चिठ्ठी पाठवून ती त्याला न येण्याचे कारण विचारते.त्याला उत्तर म्हणून तो लिहून पाठवतो की तो तिला भेटायला आला होता , पण भेटला नाही कारण इलाच्या तुलनेत तो जास्त वयाचा होता.तो तिला चिठ्ठीत म्हणतो आपण इथचं थांबाव.एके दिवशी इलाला त्याचा नोकरीचा पत्ता कळतो.ती तिथे जाते पण तो नोकरी सोडून नाशिकला निघून गेलेला असतो.सिनेमाच्या शेवटी तो नाशिकहून परत येतो आणि तिचा शोध घेत असताना दाखवला आहे आणि पार्शभूमीला डब्बेवाल्यांचे संगीत चालू आहे. <br />
<br />
समाजातल्या अश्या अनेक स्त्रीया......<br />
आपल्या सहजीवनातील , रोजच्या जगण्यातल्या छोट्या छोट्या गोष्टीतील आनंद ,माझा नवरा,मुलं याभोवतीचं जग हेच आपलं आयुष्य मानणा-या ,सगळं कसं छान चाललंय हे दाखवण्याची धडपड करणा-या ,मधूनच नाही माझं चांगल चाललय म्हणून पाऊल उचलणा-या ,गृहीणी म्हणून समाजाच्या असलेल्या मर्यादा संभाळणा-या , जोडीदाराकडून अपेक्षित असणा-या भावनिक समाधान देणा-या गोष्टी दुस-या कोणा पुरुषाकडून मिळवणा-या अश्या अनेक स्त्रीया आपल्या आजूबाजूला आहेत.या सगळ्यांचं प्रतिनिधित्व इला ही व्यक्तिरेखा करते.सिनेमाची कथा म्हणून आपल्याला हे पटेलही,आवडेल सुद्धा.पण प्रत्यक्षात एखादी स्त्री आपल्या आवतीभोवती अशी असेल तर याकडे आपण कसे बघतो ते महत्वाचे. नाही का ?<br />
<br />
<br /></div>
दीपश्रीhttp://www.blogger.com/profile/04279127686401147152noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-49537336930434896532017-03-08T11:29:00.001-03:302017-03-08T11:41:54.575-03:30कहानी - २<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
कहानी २ ची कहानी बाललैंगिक अत्याचारांवर आहे.<br />
त्यात योगायोगाच्या आणि फिल्मी म्हणाव्यात अशा घटना आहेत.<br />
तरीही योग्य तो संदेश लोकांपर्यंत पोहोचतो असं मला वाटतं.<br />
लहान वय, आजूबाजूच्या जवळच्या, प्रेमाच्या माणसांकडून विश्वासघात, मुलीच्या मनातली भीती, तिचं गप्प गप्प होणं, अशा अनुभवामुळे मोठेपणी पुरूषांची आणि लैंगिक सुखाचीच वाटणारी भीती, याबाबतीत गमावलेला आत्मविश्वास....... कहानी<br />
कहानी आपल्या आजूबाजूला घडणारी आणि आपल्याला माहितच नसलेली, आपण बघू शकत नाही अशी!<br />
पण दुर्गा रानी सिंग? ती बघते, तिला जाणवतं... ती शोधते आणि तडीस नेते.<br />
आपल्या सख्ख्या काकाच्या अत्याचारांना बळी पडणारी छोटी मिनी, काकाच्या बाजूने असणारी सख्खी आजी, त्याच घरात राहण्यावाचून पर्याय नसणारी मिनी.<br />
<br />
कहानीत तीन बायका आहेत, एक मिनी, एक तिची आजी आणि एक दुर्गा!<br />
( कहानीत एक अत्याचार करणारा काका आहे आणि पहिल्यांदा नाही तरी दुसर्यांदा दुर्गाला मदत करणारा पोलीस ऑफीसर आहे. पण आज मला पुरूषांबद्दल बोलायचं नाहीये. )<br />
<br />
मिनी लहान आहे आणि आपल्या जवळची माणसे योग्यच वागत असणार अशा भ्रमात ती आहे, तिचे त्रास योग्य आहेत का? ते बोलायला देखील तिला कुणी नसतं.<br />
तिला मग एक दुर्गा भेटते. दुर्गाने लहानपणी हे भोगलेलं आहे. जिवाच्या आकांताने ती मिनीला वाचवू पाहात असते आणि वाचवते.<br />
मिनीत ती छोट्या दुर्गाला पाहात असते. मिनीला ’’ते” आवडतं असं दुर्गाला सांगितलं जातं तेव्हा ती म्हणते की हे कळण्याचं, ठरवू शकण्याचं तिचं वय तरी आहे का? ....<br />
(.... मुलींना/मुलांना सज्ञान होऊ देत आणि मग काय ते ठरवू देत.)<br />
मिनीसाठी ती आपल्या प्रियकराला सोडते. अजूनही पुरूषाबरोबर राहण्याची, संसाराची तिला भीती वाटत असते का? ही पळवाट ती शोधते का? प्रियकराला विश्वासात घेऊनही ती हे करू शकली असती.<br />
<br />
यातली आजी जी आहे तिच्या वागण्याने आपल्याला सगळ्यात जास्त धक्का बसतो. ती त्या माकडीण आणि तिचं पिल्लू या गोष्टीतल्या माकडीणीसारखी आहे का? अशा आज्या असत असणार. 'दोघी' मधे आपल्या मुलीला वेश्याव्यवसायाला लावणारी आई आहे. आपल्याला वाटतं कठीण, कसोटीच्या प्रसंगात माणसाने उजळून निघावं. पण माणसं स्वार्थी असतात, भेकड असतात, नैतिकतेची चाड नसणारी असतात, मूर्ख असतात, दुष्ट असतात. अशी माणसं जगायला लायक असतात? की नसतात? सिनेमात जेव्हा ती फिल्मी पद्धतीने मरतात तेव्हा बरं वाटतं.<br />
खरंच बरं वाटतं. वास्तवांत असं घडणं शक्य नाही हे कळत असतानाही बरं वाटतं.<br />
<br />
या प्रश्नात हे महत्वाचं आहे की अत्याचारीत बालकाचं भविष्य त्याच्या भूतकाळातून मोकळं करणं. बालकाचा आत्मविश्वास वाढवणं, त्याच्या/तिच्या मनातला अपराधभाव काढून टाकणं.<br />
<br />
अशा अत्याचारांच्या विरोधात निर्भीडपणे उभं राहायलाच हवं असं आपल्याला आतून जे वाटत असतं, ते दुर्गा करते. ती उजळून निघते. तिच्या आयुष्याचं ध्येय बनवते. एका मुलीला एक सुरक्षित भविष्य देऊ करते. त्या दोघींमधे एक छानसं आश्वासक नातं तयार होतं.<br />
यातलं दुर्गाचं काम विद्या बालनने फार छान केलं आहे. आपल्या दिसण्याची आणि फिगरची ती अजिबात पर्वा करत नाही. व्यक्तिरेखेशी एकनिष्ठ राहण्याचा प्रयत्न करते. ती बाई म्हणून उभी आहे किंबहुना तिचं बाईपण दाखवणारा चित्रपट आहे आणि ती कुठेही दुय्यम नाहीये ती ’हिरो’ आहे. नायिका ’हिरो’ असणारे चित्रपट येताहेत आणि यायला हवे आहेत. आपल्या आयुष्यात आपण ’हिरो’ असतो हे आपण बायकांनी मनावर बिंबवायला हवं. :)<br />
<br />
<br />
स्त्री आणि पुरूष या नात्यांत भीती आली की ते विद्रूप होतं. भीती म्हणजे धाक नाही, भीती म्हणजे हा आपल्या तनामनावर अत्याचार करेल ही भीती! जेव्हा स्त्रीचं पुरूषाशी भीतीमुक्त नातं असतं.... बहीणीचं भावाशी, मैत्रिणीचं मित्राशी , आईचं मुलाशी, बापाचं लेकीशी.... ते फार सुंदर असतं.<br />
<br />
पुरूषांबरोबरची अशी सुंदर नाती तुमचं आयुष्य फुलवत जावोत ही आजच्या महिलादिनी शुभेच्छा!<br />
<br />
<div>
<br /></div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-80445012107219563602016-03-18T01:51:00.002-02:302016-03-18T01:51:58.073-02:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ७<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
स्वयंपाकात पुरूषांचा सहभाग कितपत असतो?<br />
औरंगाबादला भाजी आणण्याचं काम बाबांकडे होतं.<br />
मेथी निवडणं किंवा क्वचित भाज्या चिरून देणं हे काम ते आवडीने करायचे/करतात.<br />
आई म्हणायची, " तुम्ही राहू द्या. मी करते."<br />
आम्ही वाड्यात राहायचो तेव्हाचं मला आठवतंय, आई म्हणायची, " दार तरी लोटून घ्या."<br />
सगळ्यांनी बाबांना भाजी निवडताना पाहावं, हे तिला चालायचं नाही.<br />
ही पुरूषांची कामं नव्हेत.<br />
ताट,पाट, पाणी घेतल्यावर पुरूषांनी आयतं पाटावर येऊन बसायचं.<br />
जेवण झालं की पाटावरून उठायचं, मागचं सगळं बायका बघतील.<br />
<br />
आता हे असं राहिलेलं नाही.<br />
तरीही घराघरांतून स्वयंपाक ही मुख्यत: बायकांचीच जबाबदारी आहे.<br />
पुरूषांचा सहभाग हा लुटूपूटूचाच.<br />
स्वयंपाकघरात सराईतपणे वावरणारे पुरूष मी पाहिलेले नाहीत.<br />
( एखादा सन्माननीय अपवाद वगळता)<br />
स्वयंपाक घरात पुरूष वावरतानाचं शुटींग करून बघायला पाहिजे.<br />
त्यांची देहबोली, त्यांचे हावभाव.<br />
बायकांचंही शुटींग केलं आणि दोन्हींची तुलना केली तर आपल्याला कळेल,<br />
स्वयंपाकघराकडे कोण कसं बघतं?<br />
खरं हा प्रकल्प करायला पाहिजे.<br />
( दीपा, आपण करू या का?)<br />
<br />
समज एकजण नोकरी करतो आहे आणि दुसरा घर सांभाळतो आहे,<br />
तर घर सांभाळणारी व्यक्ती (बहुतेकदा बाई) स्वैपाकाचं बघणार हे स्वाभाविक आहे.<br />
रोजचा रोज तोच, तोच स्वैपाक करणं कंटाळवाणं आहे.<br />
मग जो नोकरी करतो आहे, त्याचंही काम तेच तेच आणि कंटाळवाणं असू शकतं.<br />
म्हणजे कंटाळवाणी कामं आपल्याला करायलाच लागतात.<br />
बाहेर नोकरी करणार्याला त्याच्या कंटाळवाण्या कामाचा मोबदला मिळतो.<br />
आर्थिक स्वरूपात, नियमीतपणे.<br />
स्वैपाकघर सांभाळणार्या घरच्या बाईला काय मोबदला मिळतो?<br />
तिने त्यात समाधान मानायचं असतं.<br />
तिची कर्तव्ये उच्च स्वरूपाची आहेत आणि भावनिक स्वरूपात मोबदला मिळतो.<br />
पैशांसाठी ती मिंधी आहे.<br />
पण तिला आदर आणि प्रेम तरी मिळतं का?<br />
हो काहीवेळा मिळतो, काहीवेळा नाही.<br />
आदर , प्रेम मोजणार कसं?<br />
जे मिळतंय त्यात समाधानी राहायचं हे तिला शिकवलेलं असतं.<br />
<br />
ज्या घरांमधे नवरा-बायको दोघेही नोकरी करतात त्यांच्याकडे दोघं मिळून स्वैपाकघर सांभाळतात, असं आहे का?<br />
मुळीच नाही. जबाबदारी बाईवरच आहे.<br />
<br />
स्वैपाक ही खूप वेळखाऊ गोष्ट आहे.<br />
प्रत्यक्ष स्वयंपाक करण्यात/ खाण्यासंबंधीची कामं करण्यात समजा रोजचे तीन-चार तास जातात.<br />
स्वैपाकासंबंधीचा विचार करण्यात इतका वेळ आणि मेंदूचा इतका भाग वापरावा लागतो.<br />
तासभर कुठलंही काम केलं आणि संपलं असं ते नसतं.<br />
<br />
बर्याच बायका स्वैपाक गळ्यात पडला म्हणून निभावतात.<br />
पुरूषांना याची कल्पना असली पाहिजे.<br />
पुरूषांनी कधीतरी स्वैपाक करून बघायला पाहिजे.<br />
आम्ही आमच्या गटात बाबांना त्यांच्या आवडीचे/ त्यांना झेपतील असे पदार्थ करायला प्रोत्साहित केलं.<br />
त्यांनी केलंही.<br />
अर्थात त्यांचं कौतुक खूप झालं. पुरूषांनी क्वचित कधी स्वैपाक केला तर त्यांच्या वाट्याला कायम कौतुक येतं.<br />
तरीही त्यांनी एवढ्या २५ जणांचा स्वैपाक केला हे विशेष आहे.<br />
त्यामुळे त्यांना बायकांच्या कष्टाची जाणीव झाली की नाही कोण जाणे!<br />
त्यातला तोच तोच पणा त्यांच्यापर्यंत पोचला की नाही माहित नाही.<br />
<br />
पुरूषाला बाहेर जायला मिळतं, त्याने त्याची वाढ होते.<br />
बाई घरातच राहिली (मनाने घरातच राहिली) की कुंटूंब हेच तिचं विश्व होऊन बसतं,<br />
ती खुरटत जाते. कधी कधी त्रासदायकही होत जाते. स्वैपाकघरावर कब्जा मिळवते, इमोशनली ब्लॅकमेल करू शकते.<br />
आणखी एक वाक्य़, ’ माझं आयुष्य तुमच्यासाठी खस्ता काढण्यात गेलं ’<br />
कुणी सांगितलंय?<br />
समाजाने ठरवून दिलंय......<br />
<br />
( क्रमश:)<br />
<div>
<br /></div>
<div>
****</div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-78656715500898156972016-03-17T08:23:00.002-02:302016-03-18T01:55:34.838-02:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ६<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
स्वयंपाक ही खरोखर एक कलाकृती असते.<br />
कलाकाराला दाद मिळाली की पुढच्या कामासाठी प्रेरणा मिळते, उर्जा मिळते.<br />
ज्यांच्यासाठी कलाकृती असते, त्या/ते सुगरणी/सुगरण.<br />
शिवाय<br />
ज्यांच्यासाठी कारागिरी असते अशा बायका.<br />
ज्यांच्यासाठी काम असतं अशा बायका.<br />
ज्यांच्यासाठी ओझं असतं अशा बायका.<br />
अशी बायकांची वर्गवारी करता येईल.<br />
( कुठलीही बाई एका प्रकारात कधी स्थिर नसते.<br />
वेगवेगळ्या वेळी, वेगवेगळ्या पदार्थांसाठी प्रकार बदलता असतो.)<br />
<br />
जवळपास कुणालाही स्वयंपाक टळत नाही.<br />
कौतुक केलं की त्यांना श्रमांचं चीज झाल्यासारखं वाटतं.<br />
स्वांतसुखाय अशी ही कला नाहीये.<br />
या कलेला बहुतेकदा दाद मिळते.<br />
याला जोडून नावं ठेवणंही खूप असतं.<br />
आपली पद्धत सर्वश्रेष्ठ असा बहुतेकींचा समज असतो.<br />
<br />
नावं ठेवणं किंवा नाक मुरडणं म्हणूया , याचा सर्वाधिक त्रास सुनांना होतो.<br />
जे काय स्वैपाकाघरातलं शीतयुद्ध चालू असतं, ते पुरूषांना कळूच शकत नाही.<br />
साधं काकडीच्या चकत्या करायच्या किंवा दाण्याचा कूट करायचा यात इतके पाठभेद असतात.<br />
साल काढून की ठेवून? कूट भरड की बारीक? चकत्यांची जाडी किती असावी? दाणे कितपत भाजावेत?<br />
या खरंच महत्त्वाच्या गोष्टी असतात का?<br />
हे वेगळ्याच कारणांसाठीचे मतभेद आणि मानसिक असुरक्षितता बाहेर पडण्याचे मार्ग असतात.<br />
याकडे बायकाच बायकांच्या शत्रु असतात इतक्या सरधोपटपणे बघायला नको आहे.<br />
पुरूषसत्ताक समाजरचनेतील जी सत्तेची उतरंड आहे, ती हे करायला भाग पाडते.<br />
<br />
मानवी संबंधांमधे जर सत्तेची वर्तुळं, जबाबदार्या आणि कर्तव्ये यात स्पष्ट्ता असेल तर ते संबंध अधिक सौर्हादपूर्ण होऊ शकतात.<br />
संदिग्धतेचा प्रदेश अधिक असेल तर गडबड संभवते.<br />
जबादार्यांविषयी नाराजी असेल तरी ती बाहेर पडायला वाट शोधत असते.<br />
<br />
स्वैपाकघर ही जर एकत्र काम करण्याची जागा असेल तर हे घडणारच.<br />
बायकांच्या आयुष्यातील स्वयंपाकाचं महत्त्व जसंजसं कमी होत जाईल तसं तसं नावं ठेवणंही कमी होत जाईल.<br />
<br />
आता अगदी वेगळंच सांगू का?<br />
नावं ठेवायला मजाही खूप येते.<br />
तो एक कॅथर्सिसचा प्रकार आहे.<br />
आपण खरोखरच करण्याच्या पद्धतीला नावं ठेवतो का?<br />
नाही. आपल्याला त्या व्यक्तीला नावं ठेवायची असतात.<br />
जर आपण व्यक्ती आणि रीत यांत फरक करू शकलो,<br />
आणि केवळ पदार्थाची/ रितीची मजा घेतोय असं असलं तर दोन्ही बाजूंना मजा येऊ शकते.<br />
मैत्री असेल तर हे घडतं.<br />
:)<br />
<br />
मैत्रीपूर्ण वातावरण तयार झालंय तर पुढचं सांगते. :)<br />
एका एका प्रदेशाची किंवा त्या प्रदेशातील विशिष्ट समाजाची स्वयंपाकाची काही एक रित असते,<br />
काही एक ठरलेले पदार्थ असतात.<br />
इकडे पुण्यात मटार उसळ, अळूचं फतफतं, गोडसर भाज्या, उकडीचे मोदक, गूळपोळी हे प्रतिष्ठेचे पदार्थ आहेत.<br />
हे सगळे पदार्थ मी पूर्वी खाल्लेले नव्हते. खाल्ले तेव्हा मला आवडले नाहीत.<br />
मी म्हणजे एकटी मी नाही, आमच्या भागातला समाज माझ्यासारखा आहे, असणार.<br />
मटार आम्ही सोलून कच्चे खातो.<br />
अळूला आम्ही म्हणतो चमकोरा आणि त्याची भजी करतो.<br />
मोदक आम्ही तळतो.<br />
आणि तिळगुळाची पोळी करतो.<br />
इकडची साधी मऊसूत पोळीसुद्धा आम्ही म्हणतो की तोंडात घोळत राहते, अशी पोळी नको.<br />
आता काय करायचं?<br />
इथल्या सगळ्यांचा समज हाच की उकडीचे मोदक आवडत नाहीत म्हणजे काय?<br />
क्षूद्र माणूस तो! ( गाढवाला गुळाची वगैरे... :) )<br />
कोण स्वत:हून स्वत:ला गाढव म्हणून घेणार? :)<br />
इकडच्या नातेवाईंकांत काय, किंवा आमच्या गटात काय, मी अल्पसंख्याक!<br />
किती वर्षे मी खुलेपणाने माझ्या नावडी आणि आवडीही सांगू शकत नव्हते.<br />
<br />
मी कायम आपल्या देशात, आपली भाषा बोलणार्या माणसांत, आपल्यासारखे धार्मिक संस्कार असणार्या माणसांत राहिले आहे.<br />
कायम बहुसंख्यकांच्या बाजूने असण्याची मला सवय होती, यामुळे मी अल्पसंख्याकांच्या अनुभवाची थोडीशी कल्पना करू शकते.<br />
<br />
( क्रमश:)<br />
<br />
<a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_18.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ७</a><br />
<br />
****</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-6131768055240277082016-03-14T03:24:00.003-02:302016-03-17T08:28:15.136-02:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ५<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
चार कोसांवर भाषा बदलते असं म्हणतात.<br />
पदार्थांचंही तसंच आहे.<br />
<br />
माणूस शेती करायला लागला, स्थिरावला.<br />
खाण्यायोग्य किती किती फळं, पानं, मुळं, खोडं त्याने शोधून काढली.<br />
शिवाय वेगवेगळे प्राणी खाऊन बघितले असणार.<br />
भाजणे, शिजवणे, वाफावणे, वाळवणे अशा प्रक्रिया शोधून काढल्या असतील.<br />
कशाबरोबर काय, कशापद्धतीने, हे ही शोधलं असेल.<br />
मग आपल्या ज्ञानाचा ठेवा पुढच्या पिढीकडे सूपूर्द केला असेल.<br />
.<br />
.<br />
आणि मग ते आपल्यापर्यंत आलेलं आहे.<br />
मी जो स्वैपाक करते ते मुख्यत: आईचं पाहून, शिकून शिवाय आत्यांचं आणि आणखी कुणाकुणाचं पाहून शिकले.<br />
आई, तिच्या आईचं, मोठीआईचं पाहून, आईला सासू नसल्याने बाबांनी जे आणलं असेल ते पाहून शिकली.<br />
मोठीआई तिच्या आईचं पाहून ती विदर्भातली होती शिवाय तिच्या मामेसासूचं पाहून, ती केरळातली होती.<br />
स्वत: मोठीआई तेलंगणात राहिली, तिच्या सूना तिथल्याच.<br />
त्यामुळे मी जी खाद्यसंस्कृती घेऊन पुण्याला आले ती अशी तेलंगणा, मराठवाडा, विदर्भ, केरळातली अशी असणार.<br />
मी जे करते त्यात गुंतपांगाळू/भोंगराळू, मेथीचा घोळाणा, काकडीची थालीपीठं, चिंचेचं सार, आंबट वरण.... असे पदार्थ आहेत.<br />
आंबट वरणाचं एक मजेशीर गाणं आमच्याकडे आहे.<br />
आंबट वरणा<br />
तुझीया चरणा<br />
करोनी नमस्कार<br />
सख्या भेट दे लवकर!<br />
:)<br />
कुणीतरी दूरदेशी जाऊन केलेलं गाणं असेल. :)<br />
आम्हांला आंबट वरण अतिशय प्रिय आहे.<br />
त्यामुळे जगात कुठेही गेले तरी मी आंबट वरण बरोबर नेणार हे नक्की होतं.<br />
अर्थात मला जगात कुठेही जायचं नव्हतं, भारतात म्हणू या.<br />
भारतातही नाही, महाराष्ट्रात, मराठी बोलणार्या माणसांत,<br />
आणि महाराष्ट्रात मला औरंगाबादलाच राहायचं होतं.<br />
औरंगाबादला नसणारच राहायला मिळत तर मग पुण्याइतकं छान शहर नाही. :)<br />
<br />
ठरल्याप्रमाणे आंबट वरण - भात तर मी घेऊन आले.<br />
मीच स्वैपाक करायचे म्हणून पहिल्यांदा मी आंबटवरणाची स्वैपाकघरात प्रतिष्ठापना केली.<br />
मिलिन्द आधी भात खायचा नाही, माझं भाताशिवाय व्हायचं नाही.<br />
सवयीने तो थोडा भात खायला लागला.<br />
हॉस्टेलवर राहिलेला असल्याने त्याला वेगळं खाण्याची सवय होती.<br />
माझ्या पद्धतीच्या भाज्या त्याला आवडल्या नसतील/नाहीत, त्याने चालवून घेतलं.<br />
माझं म्हणणं होतं की त्याच्या पद्धतीचा स्वैपाक हवा असेल तर त्याने तो करावा.<br />
तुझ्या पद्धतीच्या भाज्या कर, आयतं मिळणार असेल तर मला चालेल.<br />
<br />
जेव्हा लग्न होतं तेव्हा दोन खाद्यसंस्कृती एकमेकांना भिडत असतात.<br />
मुलींनी सासरचं वळण अर्थात ती खाद्यसंस्कृती स्विकारावी असंच त्यांना शिकवलं जातं.<br />
सासरच्या पद्धतीच्या, नवर्याला आवडणार्या भाज्या शिकाव्यात/कराव्यात हे अपेक्षित असतं.<br />
ते नाही का? सुप्रसिद्ध वचन! ’ नवर्याला जिंकायचा मार्ग त्याच्या पोटातून जातो.’<br />
कशी क्रियापदे वापरली जातात ते पाहा. जिंकणे वगैरे, लग्न हे एक युद्ध आहे याची भाषेला पुरती जाणीव आहे. :)<br />
<br />
नवर्याला जिंकायचं म्हणजे जिंकून त्याच्यावर राज्य करायचं असं नाही,<br />
त्याची सेवा करायची, त्याने आपली सेवा कबूल करावी हे पाहायचं.<br />
( त्याने दुसर्या स्त्रीकडे बघू नये, असंही अपेक्षित आहे की काय?!)<br />
<br />
लेकी माहेरघरी येतात तेव्हा आया त्यांच्या आवडीचं करून घालतात/घालत असत.<br />
( आता परिस्थिती थोडी बदलली आहे.)<br />
कारण हा पदार्थ या पद्धतीने सासरी मिळत नाही, तो तर करतच नाहीत म्हणून.<br />
<br />
माझ्य़ा माहेरच्या आणि सासरच्या खाद्यसंस्कृतीत बराच फरक आहे, दोन्हीकडे शाकाहार असला तरीही.<br />
आमच्याकडे भाज्या-वरणात, पोहे-उपम्यात कशातही साखर घालत नाहीत.<br />
भाज्यांमधे साखर घातली की त्या चविष्ट होतात की साखर न घालता अधिक चांगल्या लागतात?<br />
हे कसं ठरवणार? आपल्या सवयींवर असतं.<br />
<br />
भाजीवरण-उपमापोहे यात कशातही मी साखर घालत नाही.<br />
( सासूबाई किंवा नणंदा आल्या तर त्या घालतात, पण त्या आलेल्या असतानाही मी माझ्या पद्धतीने करते, त्यांनी समजा केले तर त्या घालतात.)<br />
मिलिन्दला गोड पदार्थ जरा गोSड लागतात. हा बदल मी केला आहे, मलाही आता त्याची सवय झालीय.<br />
पोळ्या आमच्याकडे जरा जाड असतात. पूर्वी मी मिलिन्दच्या पातळ आणि माझ्यासाठी जाड लाटायचे. :)<br />
<br />
साध्या साध्या गोष्टी असतात.<br />
म्हणजे भात. भातात काय फरक? असं वाटू शकतं.<br />
आमच्याकडे मोकळा करतात तर मिलिन्दकडे आस्सट! म्हणजे मऊ.<br />
लग्न झाल्यावर सुरूवातीला एकदा मी संगमनेरला कुकर लावला आणि मोकळा भात केला.<br />
मिलिन्दच्या आत्या आलेल्या होत्या, त्या म्हणाल्या, "भाताची शितं मोजता येतील. पाणी मोजून टाकलं नाहीस का?"<br />
:)<br />
मला तर वाटत होतं की किती छान मोकळा भात झालाय! माझ्यामुळे सगळ्यांना त्यादिवशी मोकळा भात खावा लागला.<br />
आमच्याकडे आई काय सांगायची, असं पाणी बेताने टाकायचं, गिच्च गोळा भात करायचा नाही, मोकळा झाला पाहिजे.<br />
:)<br />
सुनांनी काय करायचं? तर सासरची रीत शिकून घ्यायची.<br />
माझ्या पाहण्या-ऎकण्यात एकही असा जावाई नाहीये, जो सासरी गेल्यावर सामान्य परिस्थितीत, सहज अगदी सहज कुकर लावतो आहे किंवा पोळ्या लाटतो आहे. कुणाला माहित असेल तर कळवा.<br />
<br />
मला काय कळलं? कुठल्याही प्रकाराला हा जास्त चांगला असं म्हणता यायचं नाही, सवयीवर आहे.<br />
माझ्या सासरच्या माणसांना माझ्या माहेरच्या पद्धतीचं जेवण आवडणार नाहीये. माहेरच्यांना सासरचं आवडत नाही.<br />
आमच्याकडे लग्नाच्या जेवणात तर जाड जाड आणि खूप मोठ्या पोळ्या लाटतात मग त्याचे उलथन्याने तुकडे करून वाढतात.<br />
सासरच्यांना नसेल आवडलेलं.<br />
याच्या उलट माझे मामा इकडच्या लग्नाला आलेले, गोडसर भाजी-वरण ते वैतागले ते म्हणाले मला जरा मिरचीचा ठेचा आणा.<br />
ठेचा आणला तर काय? त्यातही साखर!<br />
:)<br />
<br />
आमच्या घरात या आघाडीवर आम्ही/ मी काय केलं? बरेचसे तह केले. रोजचे भाजी-वरण माझ्या पद्धतीने, गोड अधिक गोड मिलिन्दच्या पद्धतीने, पंजाबी ,गुजराती, दाक्षिणात्य पदार्थ शिकले तसे तसे, बाकीचे बाहेर जाऊन.<br />
या युद्धात काही पदार्थ शहीद झाले.<br />
त्यात एक कढी! आमच्यापद्धतीची जरा आंबट कढी मला खूप आवडते. मिलिन्दकडची साखर घातलेली गोडसर त्याला खूप आवडते.<br />
माझी कढी बाजूला काढून मग त्यात साखर घातली तरी त्याला आवडत नाही.<br />
त्याच्या पद्धतीने करून साखर घालण्याआधी बाजूला काढली तर ती मला आवडत नाही.<br />
कढी आम्ही आमच्या आमच्या माहेरी जाऊन खातो.<br />
<br />
(लग्नाआधी किंवा एकमेकांबरोबर राहण्याआधी एकमेकांना हे सांगावं की तुझ्या आवडीचे चार पदार्थ तू शिकून घे.)<br />
<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;">( क्रमश:) </span><br />
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_17.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ६</a></span><br />
<br />
******<br />
<div>
<br /></div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-36900422672171797182016-03-11T14:32:00.003-03:302016-03-14T03:26:45.580-02:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ४<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
स्वयंपाक करताना मजा येत नाही, असं आहे का?<br />
तर नाही, मजा येते.<br />
स्वयंपाकघर ही खरोखर प्रयोगशाळा आहे.<br />
रंग, रस, गंध, स्पर्श आणि ध्वनी पंचेन्द्रियांना आवाहन आहे.<br />
पहिले म्हणजे गंध, स्वैपाकघरातून काय मस्त मस्त वास येत असतात.<br />
भाज्यांचे वेगवेगळे मुख्यत: हिरव्या रंगछटेतील रंग, रंगीबेरंगी कोशिंबीर,<br />
डाळीचा पिवळा, पोळ्यांचा गव्हाळ, भाताचा पांढरा, लोणच्याचा लाल...<br />
रंगाच्या दृष्टीने पाहिलं तर ताट कसलं भारी दिसत असतं.<br />
साध्या पोळीचाही प्रवास पिठाचा रंग ते भाजलेल्या पोळीचा रंग असा बदलत असतो.<br />
फोडणीसाठी तेल गरम करायला ठेवलं की ते प्रसरण पावतं. हळू हळू वास यायला लागतो.<br />
मोहरी तेलात भिजू न देता परफेक्ट टायमिंग साधत टाकली की ती तडतडते,<br />
ती जळण्याच्या आत मिरची हिंग पडायला पाहिजे, मग भाजी!<br />
बरेचदा मी मिरचीऎवजी लाल तिखट वापरते.<br />
यात वेळेचं महत्त्व फार आहे.<br />
पोह्यांमधला शेंगदाणा किंवा पुलावातला काजू विशिष्ट रंगात तळला गेला तरच मस्त लागतो.<br />
तर स्वैपाकाचा एक माहोल तयार झालेला असतो.<br />
कणीक छान मळली की हाताला तिचा स्पर्श कसा सुखावतो.<br />
छान भूक लागलेली असली आणि असे गंध आणि रंग!<br />
जेवायला मजा येते.<br />
लहानपणापासून ज्या पद्धतीचं जेवण आपण करत आलेलो असतो त्यात तृप्त करण्याची क्षमता असते.<br />
म्हणजे चायनीज किंवा थाई किंवा पिझा खाऊन पोट भरतं, चव कळते. ते आवडतंही.<br />
तृप्त होतो का?<br />
मला शंका आहे.<br />
आपली मुळं खूप खोलवर गेलेली असतात.<br />
आपल्या बालपणात, आपल्या मातीत.<br />
तृप्तीशी आपल्या भावना निगडीत असतात.<br />
आपल्या ओबडधोबड मूळ गावी कशी एक आतून प्रसन्नता आणि स्वस्थता येते.<br />
आपण फिरायला जातो तेव्हा ते श्रीमंत आणि सुबक गाव आपल्याला आवडतं, आपण भारावतो पण आपली नाळ ही शेवटी आपल्या गावाशी जोडलेली असते.<br />
तसंच जेवणाचंही असतं.<br />
<br />
स्वैपाक करणं माझ्यासाठी कायम कंटाळवाणंच होतं का? नाही.<br />
मला मजा आलेली.<br />
खाणारांनी शाबासकी दिल्यावर, खूप मार्क्स मिळावल्यावर कसं भारी वाटतं,<br />
तसं मला वाटलेलं आहे.<br />
<br />
बहुदा मी अकरावीत होते,<br />
विश्वास पुण्याहून आलेला.<br />
कशी कोण जाणे, मी पोळ्या करत होते.<br />
पोळी अशी ट्म्म फुगली, तो म्हणाला, " वा!"<br />
जमताहेत की तुला"<br />
मग म्हणाला, " ही जी पोळी तू लाटते आहेस ती जर अशीच फुगली तर मी तुला काहीही देईन."<br />
" एवढं काय? फुगतात माझ्या पोळ्या "<br />
आणि तीही पोळी फुगली, तो म्हणाला, "माग काय हवं ते! काहीही, मागे पुढे पाहू नकोस ."<br />
" काय बरं मागू? ड्रेस? पुस्तक? "<br />
" काहीही पटकन सांग. पुढची पोळी होईपर्यंत, नाहीतर संधी गेली."<br />
आई गं! खरंच संधी गेली! :(<br />
मला काही ठरवताच आलं नाही.<br />
आपल्याला काय हवं आहे ते आपल्याला बरेचदा माहितच नसतं.<br />
<br />
बाबा आणि मी मिळून स्वैपाक करायचो तर काय मजा यायची.<br />
बाबा काय सुंदर कणीक मळून द्यायचे!<br />
सोबतीला त्यांच्या गप्पा!<br />
बाबा त्रिकोणी पोळ्या करत आणि बर्यापैकी जाड करत.<br />
मी आणि विश्वास कधी कधी म्हणायचो, "बाबा, पोळी जरा जास्तच जाड झाली आहे."<br />
" जाडी काय बघता? लुसलुशीत किती झाली आहे बघा. पापुद्रे कसे सुटले आहेत तुमच्या आईला सुद्धा अशी पोळी करायला जमणार नाही." :)<br />
आम्ही गप्प बसत असू.<br />
भाज्या पण कायच्या काय करायचे, वरणात दाण्याचा कूट घालायचे, काहीही!<br />
वर आम्हांला त्यामुळे चव कशी बदलली आहे, छान झाली आहे, ते पटवून द्यायचे.<br />
ते आम्हांला पटायचंच असं नाही पण आम्ही त्यांच्या प्रयोगांना शरण जात असू. :)<br />
ते पसारा इतका करून ठेवत, वर याचे हात त्याला,<br />
आईने जर पाहिलं असतं तर काही खरं नव्हतं.<br />
आईचं शिस्तीच्या स्वैपाकघरात नुसता गोंधळ करून ठेवत.<br />
दोन चार दिवस मजा यायची मग आईची वाट पाहणे सुरू होई.<br />
<br />
मी नाट्यशास्त्राचा कोर्स करत होते तिथे एक पाककृतींची स्पर्धा ठरली.<br />
माझ्या गटाला सुरळीच्या वडीची चिठ्ठी आली होती.<br />
आमच्या तिकडे हा पदार्थ करत नाहीत,<br />
आत्यांना फोन करून विचारलं.<br />
आदल्या दिवशी घरी करून पाहिल्या,<br />
आणि मग दुसर्या दिवशी तिथे बनवल्या आणि चक्क पहिला नंबर!<br />
<br />
मिलिन्दच्या बाबांचे मामा संगमनेरला आले होते तेव्हा मी गुलाबजाम करून घेऊन गेलेले,<br />
त्यांना खूप आवडले.<br />
मग साताठ वर्षांनी मी त्यांच्याकडॆ गेले तेव्हा त्यांच्या सूनेने सांगितलं तुझे गुलाबजाम छान असतात ना?<br />
:)<br />
असं कुणी म्हंटलं की छान वाटतंच.<br />
मी काही सुगरण नाही. हाताला चव वगैरे कॅटॅगरीतली तर अजिबात नाही.<br />
कुठल्याही बाईला येतात तसे चार पदार्थ मलाही चांगले जमतात.<br />
इतकंच<br />
<br />
एकदा गंमत झाली.<br />
मिलिन्दची आतेबहीण आली होती,<br />
सखुबद्दा चाटून खाल्ला आणि म्हणाली, " तुझ्याकडून शिकून मीपण करते.<br />
माझ्या भाच्यांना फार आवडतो, ते या लोणच्याला मावशीचं लोणचं म्हणतात,<br />
मी म्हणते अरे, ते माझं नाही, विद्याने शिकवलेलं लोणचं आहे. तुम्ही याला मिलिन्दचं लोणचं म्हणा."<br />
:) :)<br />
मिलिन्दचा काय संबंध?<br />
<br />
मी आईकडून शिकले. ती तिच्या आईकडून शिकली.<br />
खरं कुठले कुठले पदार्थ आपण कुठून कुठून शिकतो, कशात भर घालतो,<br />
त्यातले काही आपल्या घरात रूजतात.<br />
पदार्थांचंही लोककथांसारखं असतं.<br />
वर्षानुवर्ष लोकांनी लोकांना सांगितलेल्या तसे वर्षानुवर्षे लोकांनी (बायकांनीच मुख्यत:) लोकांसाठी करत आलेले पदार्थ.<br />
कुठल्या पदार्थाची जननी कोण आहे ते ओळखणं अवघडच!<br />
पदार्थाच्या माध्यमातून आपण समूहाशी जोडलेलो असतो.<br />
लोकांचं शहाणपण त्यातही उतरलेलं असतं.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;">( क्रमश:) </span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><br /></span></div>
<div>
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_14.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ५</a></span><br />
<br />
<br />
******</div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-78608266439073057162016-03-10T14:04:00.001-03:302016-03-12T00:35:37.247-03:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ३<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
घराघराचा अन्नाकडे, जेवणाकडे पाहण्याचा एक दृष्टीकोन असतो.<br />
आमच्याकडे औरंगाबादला असं आहे की ताजं आणि गरम जेवावं.<br />
चवीपेक्षा वेगवेगळे प्रकार खायचेच, असं आहे.<br />
रूचकर नसेल पण ते आरोग्यदायी असेल तर ते खायला हवं.<br />
जेवण ही शरीरक्रियांसाठी, उर्जेसाठी आवश्यक बाब आहे.<br />
तेवढंच महत्त्व त्याला आहे, जीभेवर ताबा महत्त्वाचा आहे.<br />
आपण काहीही ( व्हेज) खाऊ शकतो, हे आम्हांला भारी वाटायचं.<br />
बाबा कधीतरी कडुनिंबाच्या पानांचा कुटून रस काढत आणि ग्लासभर रस सहज पीत.<br />
आमच्यासाठी अर्धा ग्लास असे. तो चेहरे वेडेवाकडे न करता प्यायला आम्ही शिकलो.<br />
न आवडणार्या चवीची भाजी असेल तर ती संपवणं आम्हांला आव्हानात्मक वाटायचं.<br />
आम्ही ती संपवायचो.<br />
ताटात काहीही टाकायचं नाही.<br />
हवं तितकंच वाढून घ्यायचं.<br />
काहीही वाया घालायचं नाही.<br />
आई आमच्याकडे पत्ताकोबीच्या दोन भाज्या करत असे,<br />
पानांची एक आणि मग खालच्या खोडाच्या भागाची एक.<br />
कोथिंबीरीच्या काड्यांची चटणी किंवा त्यांची मोळी बांधून आई वरणात सोडत असे,<br />
नंतर ती काढून टाकायची मस्त स्वाद उतरतो, थोडीशीच पानं टाकली तरी चालतात.<br />
यामागचं एक कारण काटकसर हे ही होतं.<br />
<br />
माझ्या सासरचं थोडं वेगळं आहे.<br />
तिथे चवीला महत्त्व आहे.<br />
जे काय घरात असेल त्यात, याच्याऎवजी ते, वापरून आई पदार्थ करते.<br />
आत्यांचं तसं नाही. त्या ठरल्याप्रमाणे करतात.<br />
त्या पदार्थांवर जास्त मेहनत घेतात.<br />
तेल, तूप सढळ हस्ते वापरत, पदार्थ नटवतात.<br />
त्यांचे पदार्थ रूचकर असतात.<br />
त्यांनी पदार्थाचा एक दर्जा ठरवलेला असतो,<br />
तसा त्यांना व्हायला हवा असतो.<br />
नाही झाला तर त्यांचा मूड जातो.<br />
चवीला महत्त्व असल्याने, पदार्थ अधिकाधिक चविष्ट करत जाणे, हे घडतं.<br />
ही खूप शिकण्यासारखी गोष्ट आहे.<br />
बाकी त्यांच्यासाठी अंदाज, वाया न जाणं हे फारसं महत्त्वाचं नाही.<br />
शिळं अशी काही संकल्पना नाही.<br />
<br />
अन्नासंबंधीचं आपलं जे वागणं असतं ते आपल्या डोक्यात असतं,<br />
आपल्या विचारात असतं.<br />
आपण काय विचार करतो आणि का करतो? हे प्रत्येकाने पाहायला हवं असतं.<br />
जगभरात असा कुठलाही पदार्थ नाही की जो रूचकर आहे असं जगातली प्रत्येक व्यक्ती सांगेल.<br />
आपल्या सवयी असतात, आपल्या भावना असतात, आपल्या आठवणी त्याच्याशी निगडीत असतात.<br />
आपल्या घराच्या म्हणून परंपरा असतात, इतिहास असतो.<br />
संगमनेरला नरकचतुर्दशीच्यादिवशी सकाळी फोडणीचे पोहे करतातच,<br />
सगळे फराळाचे पदार्थ असतात तरीही. कारण मिलिन्दची आजी तसं करायची म्हणून आत्या करतात.<br />
छान वाटतं.<br />
<br />
माझा अन्नासंबंधीचा विचार काय आहे?<br />
मुख्यत: तो औरंगाबादच्या घरासारखा आहे.<br />
पण विशिष्ट पदार्थासाठी विशिष्ट साहित्य, ठराविक प्रमाणात घ्यायचंच,<br />
आणि तो पदार्थ आपल्याला हवा आहे तसा करायचा.<br />
चवीकडेही लक्ष पुरवायचं हे मी वाढवलेलं आहे.<br />
<br />
स्वयंपाकघर सांभाळणारी/ चालवणारी म्हणून माझी काय जबाबदारी आहे, असं मी मानते?<br />
घरातल्या सगळ्यांना आणि आल्या गेल्यांना वेळच्यावेळी पोटभर जेवायला घालणं ही माझी जबाबदारी आहे.<br />
त्यासाठीचा कच्चामाल आहे ना? हे पाहणं. पथ्यपाणी असेल तर ते सांभाळणं.<br />
स्वयंपाकात वैविध्य आणणं. प्रत्येक सदस्याच्या आवडीनिवडीचा विचार करणं.<br />
आपण " समतोल आहार " करतो आहोत ना? हे पाहणं.<br />
त्यासाठी तेलातूपाचा , गोडाचा अतिरिक्त वापर न करणं.<br />
मुलांच्या मनात अन्नाविषयीचा एक दृष्टिकोन तयार करणं.<br />
स्वयंपाक करायचा म्हणजे काय काय करावं लागतं, हे मुलांपर्यंत पोचवणं. :)<br />
<br />
( क्रमश:) <br />
<div>
<br />
<a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_11.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ४</a></div>
<br />
**********<br />
<div>
<br /></div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-87535271859091991482016-03-09T10:55:00.003-03:302016-03-12T00:34:20.924-03:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- २<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
सकाळी मिलिन्दला मी चहा करून देत असे, अगदी तीन-चार वर्षांपूर्वीपर्यंत हे चालू होतं.<br />
तो स्वत: चहा करत नाही/तेव्हा करायचा नाही.<br />
वास्तविक शिकेल नाहीतर चहा न घेता जाईल असा मी विचार करायला हवा ना?<br />
मला उशीरापर्य्ंत झोपायला आवडतं आणि तेवढा चहा करून देण्यासाठी मी उठत असे,<br />
फार लवकर नाही, सव्वासातला. :)<br />
माझ्या मनात कुठेतरी हे आहेच की जर मी नोकरी करत नाही तर स्वैपाकघर सांभाळलं पाहिजे.<br />
त्याच्या बरोबरीने नोकरी केली असती तर मी याबाबत आग्रही राहिले असते.<br />
<br />
सवयीने मी स्वैपाक करत असले तरी ते काही माझ्या आवडीचं काम नाही.<br />
जुजबी आणि आवश्यक तेवढाच स्वैपाक मी करते.<br />
वरण-भात-भाजी-पोळी- कच्चं- इतकाच.<br />
दोन -तीन भाज्या किंवा साईड डीश असं काही नाही.<br />
मी केवळ भारतीय पदार्थ करते.<br />
माझं वाहवत जाणं थांबलेलं आहे.<br />
चायनीज, थाई, इटालियन असे कुठलेही पदार्थ मी करत नाही.<br />
ते बाहेर इतके सुंदर मिळतात, जीभ त्याला सोकावली आहे,<br />
हवे तेव्हा आम्ही बाहेर जाऊन खातो.<br />
मुळात मिलिन्दला कुठे कुठे जाऊन काय काय खाण्याची आवड आहे,<br />
म्हणून हे जमतं.<br />
अशावेळी तो बिलाकडे पाहात नाही, मला हे जमलं नसतं. :)<br />
<br />
पण स्वैपाकातले माझे काही स्ट्रॉंग पॉईंट्स आहेत.<br />
माझा अन्नाकडे पाहण्याचा काही एक दृष्टीकोन आहे.<br />
फार प्रकार नसतील तरी चालणार आहे पण ताजं आणि गरम खावं.<br />
माझा अंदाज परफेक्ट असतो.<br />
आमच्याकडे फार क्वचित शिळं उरतं.<br />
महिन्यातून एक-दोनदा इतकं ते प्रमाण कमी आहे.<br />
फ्रिज मला लागत नाही अशी परिस्थिती आहे.<br />
मधे बंद पडलेला तेव्हा ९ - १० महिने आमच्याकडे फ्रिज नव्हता.<br />
मी म्हणत होते, घ्यायलाच नको.<br />
शेवटी उन्हाळ्यात आईसक्रिम ठेवण्यासाठी म्हणून घेतला.<br />
मी स्वैपाक करून ठेवत नाही.<br />
कुकर लावते, कणीक भिजवते, भाजी फोडणीला टाकते,<br />
भाजी होईस्तोवर कुकर झालेला असतो, वरण फोडणीला टाकते,<br />
कोशिंबीर किंवा कच्च्या चकत्या, की आम्ही पानं घेतो.<br />
वरण गरम, भात गरम, भाजी गरम...<br />
मी पोळ्या करायला घेते आणि तव्यावरची पोळी ताटात!<br />
शेवटची तव्यावरची पोळी मी घेते आणि जेवायला बसते.<br />
साधारण तासभर स्वैपाकाला आणि अर्ध्या तासात आम्ही तो संपवतो.<br />
अर्थात भाजी कुठली आहे आणि कशी करायची आहे त्यावर वेळ ठरतो.<br />
गेली दोन वर्षे माझ्याकडे पोळ्यांना मावशी आहेत, त्यामुळे तास - दोन तास शिळ्या पोळ्या आम्हांला खायला लागतात.<br />
त्यापूर्वीपर्यंत जवळ जवळ अठरा वर्षे मी हे करत होते.<br />
याकाळात पुन्हा गरम करण्यासाठी लागणारा गॅस वाचलेला आहे.<br />
अन्न वाया घातलेलं नाही.<br />
ताजं- गरम- सकस अन्न खाल्लेलं आहे.<br />
हे मी माझ्या आईकडून शिकले आहे.<br />
<br />
मी पोळ्या करते, त्यामुळे साहजिक मी शेवटी जेवते,<br />
मिलिन्द करत असता तर तो जेवला असता.<br />
मिलिन्दला गरमच पोळ्या हव्यात, असं त्याचं नव्हतं.<br />
मध्यंतरी मी डाऎट करत होते, मी माझ्या दोन पोळ्या करून आधी जेवून घेत असे,<br />
मग सगळ्यांना करून घालत असे.<br />
<br />
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;">( क्रमश:) </span><br />
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><br /></span>
<span style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: "arial" , "tahoma" , "helvetica" , "freesans" , sans-serif; font-size: 14.85px; line-height: 20.79px;"><a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_10.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- ३</a></span><br />
<br />
****</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-10138956897737119512016-03-08T14:48:00.000-03:302016-03-15T03:15:04.603-02:30अक्कणमाती चिक्कणमाती -- १<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
महिलादिनाच्या शुभेच्छा!<br />
<br />
सध्या मी पूर्वी जसं नियमीतपणे महिन्यातून दोनदा लिहित असे तसं लिहित नाही.<br />
थोडा काळ विश्रांती! :)<br />
पण ८ मार्च च्या निमित्ताने स्वयंपाकावर लिहायचं राहिलेलं, ते लिहिते आहे.<br />
<br />
*******<br />
<br />
स्वयंपाक हा कधी माझ्या आवडीचा विषय नव्हता.<br />
आमच्या वाड्यात सगळे मुलगे आणि मी एकटी मुलगी त्यामुळे असेल, मी भातुकली कधी फारशी खेळले नाही.<br />
दोन -चारदा असेल.<br />
सांगायचा मुद्दा खेळातही कधी मी स्वयंपाकाकडे ओढली गेले नाही.<br />
स्वयंपापाकात आईला मदत करणे हे ही मी केलेलं नाही.<br />
ते ( न करणं) आईने मला करू दिलं.<br />
<br />
सातवी-आठवीत मी कुकर लावायला शिकले, नंतर पोळ्या - भाजी हे ही शिकले.<br />
पण ते केवळ अडीनडीला. रोज केलं पाहिजे असं काही नव्हतं.<br />
माझ्या मैत्रिणी काय काय नविन शिकत होत्या, मी त्यात नव्हते.<br />
मावशीला सांधेदुखीचा खूप त्रास होता आई तिच्या मदतीला कधी कधी नांदेडला जाई, तेव्हा मी, विश्वास आणि बाबा मिळून स्वैपाक सांभाळायचो.<br />
बाबांना सगळा स्वैपाक येत असल्यामुळे मी त्यांची मदतनीस असंच असे.<br />
आई बाबा जेव्हा यात्रा वजा सहलीला जात असत तेव्हा दोन- तीन आठवडे स्वयंपाकघरासह सगळं घर मी सांभाळत असे.<br />
अर्थात तेव्हा मी एकटीच घरी असे.<br />
<br />
मुलगी म्हणून मला स्वैपाक आलाच पाहिजे, हे शिकून घे - ते शिकून घे असं आईने कधी केलं नाही.<br />
" काय एवढं स्वैपाकाचं? अंगावर जबाबदारी पडली की जमतो’ असं ती म्हणत असे.<br />
आणि मला वाटत असे की मी काही स्वैपाकघराशी बांधून घ्यायची नाही.<br />
लग्नाआधी मी काही फारसे नवनविन पदार्थ करून पाहिले असं झालं नाही, चार दोन केले असतील.<br />
<br />
मी बाहेरची कामं सांभाळत असे. म्हणजे काय काय आणून दे, बिलं भर असली कामं करत असे.<br />
आत्ता कळतंय की त्याने बाबांना मदत होत असे, आईला नाही.<br />
<br />
लग्नं झालं. मला स्वैपाक येत होता. मिलिन्दला येत नव्हता.<br />
मी नोकरी करत नव्हते. मिलिन्द करत होता.<br />
अर्थात स्वैपाकाची जबाबदारी माझ्याकडे आली.<br />
ही दोघांची मिळून जबाबदारी आहे, हे माझ्या मनात पक्कं होतं.<br />
<br />
स्वयंपाकघर ही एक प्रयोगशाळा असते.<br />
ती माझ्या ताब्यात आली.<br />
माझ्याकडे वेळ होता.<br />
काय काय करून बघायची सुरसुरी मला आली.<br />
माझ्या सासूबाईंनी रूचिरा हे पुस्तक मला दिलं होतं.<br />
टिव्ही वरचे कुकरी शोज मी पाहायचे.<br />
वेगवेगळ्या साप्ताहिक, मासिक, वर्तमानपत्रातली स्वयंपाक विषयक सदरे आवर्जून वाचायचे. :)<br />
पाककृती लिहून ठेवण्यासाठी एक वही केली होती.<br />
मी वाहावत चाललेले :)<br />
त्याचं एक कारण वाहवा हे ही होतं.<br />
<br />
मी लग्नानंतर दोनेक महिन्यांत असेल,<br />
आंब्याच्या वड्या केलेल्या त्या इतक्या छान झालेल्या, नंतर नारळाच्या केल्या त्या पण मस्त जमल्या.<br />
वड्या करून कुठे कुठे पाठवणे असं सुरू झालं.<br />
अनिल अवचटांच्या पुस्तकात वड्या जमणं म्हणजे स्वैपाकातली कशी वरची पायरी आहे हे वाचलं होतं.<br />
त्यामुळे मलाही भारी वाटत होतं.<br />
मग भातांचे प्रकार शिकले,<br />
दाक्षिणात्य पदार्थ शिकले,<br />
पंजाबी भाज्या वगैरे शिकले,<br />
पोळ्यांचे प्रकार शिकले.<br />
गोडाधोडाचे शिकले.<br />
वेगवेगळ्या प्रकारची आईसक्रिम्स शिकले, ( कोर्स करून नव्हे असंच, आधी महाजन मावशींकडून शिकले.)<br />
वर्षाची लोणची घालायला शिकले. ( हे मामींकडून)<br />
रुचिरा घेऊन प्रत्येक पदार्थाला टीक करणे,<br />
आणि अभ्यासाला असल्यासारखं पुस्तक संपवणे असा संकल्प मी केलेला आठवतो आहे.<br />
आई कडून शिकले, आत्यांकडून शिकले आणखीपण कुणाकुणाकडून शिकले.<br />
<br />
कोणीही पुण्यात आलं की त्यांना जेवायला बोलवायचं असं माझं असायचं.<br />
काही जण आमच्याकडेच उतरायचे.<br />
१५-२० माणसांचा स्वैपाक मी एकटी करू शकत असे.<br />
माणसांची आवड होती.<br />
माझ्या बाजूचे नातेवाईक तर जाऊदे, मिलिन्दकडच्याही सगळ्या नातेवाईकांना मी आग्रहाने बोलावत असे.<br />
कोणाला काय आवडतं, मागच्या वेळेस काय केलं होतं, आता वेगळ काय करूया?<br />
कशाशी काय जाईल?<br />
विचार करून मेनू ठरवणे यातही माझा बराच वेळ जात असे.<br />
मला या सगळ्यात कायम मजा यायचीच असं नाही.<br />
मला ते काम खूप व्हायचं असंही होतं.<br />
पण आले गेले नावाजत हे एक आहे.<br />
आणि दुसरं मला वाटे आपण संसार थाटला आहे,<br />
तर आल्या गेल्याचं स्वागत करणं हे आपलं कर्तव्य आहे.<br />
आपण साधं जेवायला घालू शकत नाही?<br />
एवढं तर एका घराने करायलाच हवं.<br />
वेळी अवेळी आलेल्या कुठल्याही माणसासाठी आपल्या घराचं दार उघडं असलं पाहिजे.<br />
किमान त्याला जेवू घातलं पाहिजे.<br />
जे करायचं ते आनंदाने केलं पाहिजे.<br />
<br />
जी दाद मला मिळायची ती स्वैपाकाला असेच पण त्याहून अगत्याला असे, असं आज मला वाटतं.<br />
मिलिन्दच्या मावशींना मी म्हणालेले, " मावशी, एवढं काय! तुम्ही होतात, तुमचीपण मदत झालीच की!"<br />
त्यावर त्या म्हणाल्या होत्या," काम तर आपण करतो आणि रोज खातोही. वेगवेगळे पदार्थ केलेस त्याचं वाटलंच<br />
पण तुझं अगत्य, आपलेपणाने करतेस ते जास्त आवडलं. "<br />
त्यांची प्रतिक्रिया माझ्या लक्षात राहिली आहे. त्याने मला एक वेगळा कोन मिळाला.<br />
पुढे कधीतरी मी शिकले Attitude किती महत्त्वाचा असतो ते!<br />
<br />
कधी कधी मला कंटाळा येतो मग वाटतं,<br />
माझ्या आईने हे वर्षानुवर्षे केलेलं आहे, मला का जड जावं?<br />
<br />
न सांगता, मला गृहित धरून कोणीही आमच्याकडे आले तरी<br />
मी कधीही आलेल्या माणसांवर नाराजी दाखवली आहे, वैतागले आहे किंवा आदळाआपट केली आहे असं झालेलं नाही.<br />
मी त्यांच्याशी नीट बोलले नाही असंही केलेलं नाही.<br />
वरकरणी आनंदानेच मी केलं, आत मला कंटाळा येत असला तरीही.<br />
अजूनही मला तेच वाटतं.<br />
एकतर नीट करावं , जमणार नसेल तर थेट सांगावं.<br />
<br />
लग्नानंतर सुरूवातीच्या दिवसांत मी स्वैपाकाची जबाबदारी घेतली तरी ती मी एकाहाती सांभाळायची असं नव्हतं.<br />
मिलिन्दनेपण केलं पाहिजे हा आग्रह मी धरत असे.<br />
त्याला पोहे शिकव, उपमा शिकव हे केलेलं आहे.<br />
मी त्याला गरम डोसे करून वाढायचे आणि म्हणायचे की मलाही गरम हवे आहेत, तू करून वाढ.<br />
खिचडी कर.<br />
हे प्रयत्न कधी बंद पडले हे आता मला आठवतही नाहीये.<br />
त्याला आवड नाही.<br />
मी म्हणायचे , " मलाही आवड नाही पण करत्येय ना? कुणीतरी केलं पाहिजे ना?<br />
मीही तुझ्याइतकीच शिकले आहे शिवाय स्वैपाकही शिकलेय. तू काय शिकलास?"<br />
मिलिन्द म्हणाला, " तुला आवडत नाही तर तूही करू नकोस "<br />
" मला असं म्हणून चालेल काय?"<br />
एकदा जोरदार भांडण झालं.<br />
मिलिन्द म्हणाला, " आपण पुण्यासारख्या शहरात राहतो, इथे काहीही मिळू शकतं.<br />
मला चहा आला नाही तरी चालणार आहे. बाहेरचं खाणं म्हणजे निसत्व, अस्वच्छ असं आता राहिलेलं नाही."<br />
मी म्हणाले, " तरीही रोज?"<br />
तो म्हणाला, "रोज!. घरात स्वैपाकघर असलं पाहिजे असंही काही नाही."<br />
"काय?"<br />
"हो"<br />
" अरे, आजारी माणसं असतात, तान्ही बाळं असतात. त्यांच्या खाण्याचं, पथ्याचं काय करायचं?"<br />
" सगळं बाहेर मिळू शकतं."<br />
" असं आहे? स्वैपाक ही इतकी बिनमहत्त्वाची गोष्ट आहे.? मी काय करत बसले आहे? गेली ८-१० वर्षे मी काय करते आहे?" ( तेव्हा आमच्या लग्नाला तेवढी वर्षे झालेली. :))<br />
मी भयंकर चिडलेले.<br />
मी त्याला मुदत दिली म्हणाले, " आठ दिवसांनी नीट विचार करून सांग, आपल्या घरात स्वैपाकघर हवं की नको?<br />
माझी १० वर्षे मी यात घालवलेली आहेत. तुझं उत्तर आलं की मी ठरवीन काय ते."<br />
स्वैपाकघर ही घराला एकत्र जोडणारी जागा आहे.<br />
जेवताना आपण किती मजा करतो.<br />
मिळून जेवण , जेवतानाच्या गप्पा हा दिवसातला आनंददायी वेळ असतो.<br />
आणि ते करताना घरातली बाई/पुरूष (जर कुठल्या घरात असेल तर) किती खपत असतात.<br />
तिच्या श्रमांविषयी आपल्याला आदर असला पाहिजे.<br />
नुसता आदर नाहीच कामाचा, मदत करायला हवी.<br />
स्वैपाकघरातलं काम जर घरातल्या सर्वांनी मिळून केलं तर ते तितकं कंटाळवाणं राहणार नाही.<br />
असो.<br />
दोन दिवसांनी विचारलं, " सांग, घराला स्वैपाकघर पाहिजे की नको?"<br />
अजूनही त्याचं काही आवश्यकता नाही असंच उत्तर होतं.<br />
आठ दिवसांनी शेवटी त्याने " पाहिजे " असं उत्तर दिलं.<br />
कदाचित मी जिद्दीला पेटले म्हणून असेल. :)<br />
आपल्या विचारात जर एवढी तफावत असेल आणि मी जी वर्षे स्वैपाकघरात घालवली त्याबद्दल तुला काहीच वाटत नसेल,<br />
तर मी तुला सोडून देते, असंच मी म्हणत होते.<br />
<br />
त्यानंतर ताईचं आजारपण झालं, सुहृदची पथ्ये, हे सगळं काय बाहेरून आणता आलं असतं?<br />
स्वैपाकघर नसतं तर कसं जमवणार होतो?<br />
<br />
पण आज वाटतं मीही जरा जास्तच करत होते,<br />
स्वैपाकघर नाही ही कल्पना इतकी काही टोकाची नाही.<br />
सर्वसाधारण परिस्थीतीत अशक्य नाही.<br />
हॉस्टेलमधे राहायचोच ना?<br />
<br />
स्वैपाक करणारी व्यक्ती एकटीच तेच तेच करत्येय असं असायला नको.<br />
ज्यांना स्वैपाकाची खरंच आवड आहे, त्यांनाही रोज रोज तेच तेच करायला आवडतं का?<br />
स्वैपाकाला दाद मिळाली की माणूस ( बाईमाणूस :)) त्या मोहात पडतो आणि वाहवत जातो.<br />
सुगरणींनी सुद्धा यावर विचार करायला हवाच आहे.<br />
<br />
एकूणच बाई स्वैपाकघरात कशी अडकत जाते, याचा मला चांगलाच अनुभव आला होता.<br />
मला कंटाळाही यायला लागलेला.<br />
<br />
मी स्वैपाक केला पाहिजे अशी सक्ती मिलिन्दने कधीही केली नाही.<br />
आलेल्या माणसांना बाहेर जेवू घालायची त्याची तयारी असे.<br />
मलाही तो कशाला दमतेस? असंच म्हणत असे.<br />
भाज्या बाहेरून आणू, गोड बाहेरून आणू,<br />
पण मलाच ते सगळं घरी करायचं असे.<br />
आता मी अशी बाहेरची मदत घेते.<br />
<br />
माझ्या जेवणाची जबाबदारी तुझ्यावर आहे असं समजू नकोस,<br />
हे मिलिन्दने मला लग्न झाल्या झाल्याच सांगितलेलं आहे.<br />
मी जेव्हा माहेरी जात असे म्हणजे आजोळी जात असे,<br />
’तू इकडे आल्यावर आता मिलिन्दच्या जेवणाच्ं काय?" हा प्रश्न मला हमखास विचारला जाई.<br />
मी जरा चिडत असे. "इतकी वर्षे तो जेवायचा ना? बघेल त्याचं तो."<br />
" आता लग्न झालंय"<br />
" पुण्यात सोय होते, चांगलं मिळतं जेवायला आणि त्याला आवडतंही बाहेर जेवायला,<br />
मी नसले की त्याच्या आवडीचं नॉनव्हेज खाता येतं."<br />
माझी असली उत्तरं त्यांना आवडत नसत. :)<br />
<br />
<br />
( क्रमश:)<br />
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 18px; font-stretch: normal; font-weight: normal; margin: 0px; position: relative;">
<a href="http://asvvad.blogspot.in/2016/03/blog-post_9.html" target="_blank">अक्कणमाती चिक्कणमाती -- २</a></h3>
<div>
<br /></div>
<div>
****</div>
<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name" style="background-color: white; color: #5d5d5d; font-family: Arial, Tahoma, Helvetica, FreeSans, sans-serif; font-size: 18px; font-stretch: normal; font-weight: normal; margin: 0px; position: relative;">
</h3>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-4689425689803394852016-03-08T00:38:00.000-03:302016-03-08T00:38:18.512-03:30स्वयंपाक कला<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
सगळी रोजची , दैनदिन कामे आटपून जरा chatting करत होते, तर मागून लगेच मुलाची, </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आरुषची, हाक, आई -आई , भूक लागली, काही तरी खायला दे! त्याला म्हंटले अरे काय देऊ,भाजी-पोळी, </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
कि वरण-भात, कि fruits देवू चिरून तर quick reply … no. असे ओरडला. काही तरी tasty दे. जर </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
प्रश्न च पडला . रोज रोज काय नवीन द्यावे आणि tasty. मग परत एकदा internet गुरु ला साकडे </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
घातले. मग त्याला हवा तो पदार्थ करून दिला. त्याने आवडी ने yummy म्हणता खाल्ला . आरुष हि </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
खूष …. मी ही खुष ! </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
मला खरेंतर लग्नाआधी कधी स्वयंपाकाची विशेष जवाबदारी पडली नव्हती, कारण माझी आई </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
गृहिणी होती. आणि माझ्या आईने पण कधी अभ्यास सोडून घरकाम - स्वयंपाक करणे याच आग्रह धरला </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
नाही. Rather आमच्या घरी, म्हणजे माहेरी, माझ्यात आणि माझ्या भावात कधी भेदभाव केला नाही. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
अगदी लग्न होईपर्यंत सगळा काळ अगदी सुखात गेला. आधी शिक्षण, मग career यातच वेळ गेला. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आणि मग पडल्या डोक्यावर अक्षता. लग्नानंतर एकदम Germany च! मग मात्र थोडं -थोडं tension </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
यायला लागलं. म्हणजे रोजचा थोडाफार स्वयंपाक येत असे. पण ते रोजचेच. अगदी शिरा-उपमा असे </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
साधेच पदार्थ असले तरी मला ते करायचं म्हटलं तरी tension यायचे. मी जेव्हा लग्न करून आले तेव्हा </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आम्ही Siegen येथे राहत होतो. इतर cities पेक्षा जर लहान गाव. अगदी पहिले एक वर्ष तर मी पण </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
ब्रेड खाऊन घालवलं. आणि काही ठराविक भाज्या म्हणजे बटाटा, फ्लोवर, मोठ्ठ वांगं, फरसबी, छोले-</div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
राजमा चे tins बस्स एवढंच. सोबत भात आणि ब्रेड. ह्या सगळ्या भाज्या करायची माझी आधीची पद्धत </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
म्हणजे फोडणी करणे, त्यात भाजी टाकणे, तिखट-मीठ -मसाला आणि भरपूर पाणी. भाजी शिजेपर्यंत </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
बघत राहायचं. शिजली की hot-plate बंद. ह्या प्रकरणाशी hot-plate शी जुळवता जुळवता माझ्या नाकी </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
नऊ आले. बर नवरा पण मी जे करायचे ते गुपचूप खयच. बहुतेक त्यालाही हीच पद्धत येत होती. मग </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
अशातच नवऱ्याने, तुषारने, सांगितले, दिवाळीत आपल्या घरी माझ्या मित्रांना बोलावयाचे आहे. मला </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आनंद झाला, पण एवढा १०-१२ जणांचा करायचे tension पण आले. पण दोघांनी मिळून menue </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
ठरवला, स्वयंपाक पण दोघांनी मिळून केला. आणि सगळ्यांनी चवीने खाल्ले. बस मग काय? माझा </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
confidence वाढला आणि हळूहळू सवयीने hot-plate शी सुत जुळू लागले. इथे जे पदार्थ मिळतात, </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
त्यांनाच आपल्या भारतीय पद्धतीने बनविणे जमू लागले. काही दिवसांनी मी एका मुलाची आई शले. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आणि खरंच हो… "गरज ही शोधाची जननी असते" हे जननी झाल्यावरच मला पटले. मग त्याच्यासाठी </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
करताना मीही नविन-नविन पाककृती शिकत गेले. अगदी "कोंड्यापासून मांडा" करणे जे कौशल्यही </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आत्मसात केले. मग आता "सुगरण" अगदीच नाही, पण आता मी कोणताही पदार्थ करून शकते. आणि </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
मग इथे abroad ला राहायचा एक मोठ्ठा फायदा म्हणजे अगदी ५० माणसांचा स्वयंपाक करणे, योग्य </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
अंदाज बांधणे, कितीला किती प्रमाण हे अगदी नजरेनेच कळू लागले. कोणत्या पदार्थाला काय लागेल? </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
किती लागेल? हे आपोवापाच कळायला लागले. Proper management नी आपण अगदी एकटी, </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
कोणाच्या मदतीशिवाय सगळे करू शकतो असा आत्मविश्वास मला आता आहे. हे सगळे स्वयंपाक </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
प्रशिक्षण मला माझ्या Germany मधील वास्तव्यने दिले. माझे बाबा जेव्हा माझ्याकडे आले होते तेव्हा </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
त्यांना अगदी खूप कौतुक वाटले, मी उत्तम स्वयंपाक करते आहे हे पाहून. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
काही दिवसांनी तुषारने २ वर्षांकरता Indore ला जायचे ठरवले… आम्ही २ वर्षे इंदौरला वास्तव्यास होतो. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
आणि मग थेट खवय्यांच्या शहरात आगमन. इंदौरनी पण मला खूप काही दिले. खूप जीवा-भावाच्या </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
मैत्रिणी, सक्खे शेजारी. आम्ही राहत होतो ती colony एक कुटुंबच झाले. इथे तर जिभेला आणि </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
त्याचबरोबर माझ्या पाककलेला खूप छान exposure मिळाले. मी अजून स्वयंपाकाच्या क्लुप्त्या शिकले. </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
इंदौरला पण भिशी पार्टी, मुलाची B´day party, हळदी-कुंकू समारंभ यात माझ्या पदार्थाचे होत असलेले </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
कौतुक आणि एकटीने करण्याचे कौशल्य (इथे मदतनीस किंवा घरकाम करणाऱ्या मावशींशिवाय बरे) याला </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
मिळालेली दाद तर अविस्मारणीयाच. मग आम्ही पुन्हा एकदा Siegen ला परत आलो. आता मात्र इथे </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
सुखद धक्का मिळाला, एक तर आता इथे Indian grocery आधीपेक्षा जास्त मिळू लागली. पिठे, भाज्या </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
पण. शिवाय by post भारतातून हवे ते सगळे मागवता येवू लगले. त्यामुळे आता खूप सुसह्य वाटत </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
खरच खाणे किंवा जेवण हे अगदी आपल्या जीवनातील अगदी अपरिहार्य बाजू. सकाळी उठल्यापासून </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
ते झोपेपर्यंत सतत वेग-वेगळ्या चवीचे खायला लागते. त्यामुळेच कि काय हल्ली प्रत्येक TV channel </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
वर विविध भाषेत अगदी मराठी त सुद्धा एक तरी cookery शो अस्तोच. आणि बरे का? ह्या सर्व </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
shwos ना TRP भरपूर मिळतो, असा ऐकले आहे. विविध bolgs पण हल्ली दिसतात.</div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
असाच माझा हा स्वयंपाक कलेचा प्रवास unlimited आणि non-shop सुरूच राहील आणि </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
दिवसेंदिवस समृद्ध होईल… </div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
-- अनघा संत</div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
<br /></div>
<div class="gmail_default" style="background-color: white; color: #222222; font-family: arial, sans-serif; font-size: 12.8px;">
Siegen, Germany </div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-78775661585890852592015-07-19T06:10:00.001-02:302015-07-19T06:10:43.063-02:30गोधडी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8g1UkQ-uDWTwW0_NsUHjo1_SYxu_j6ge1qh1KVIwhfXZUguI4L3vjnmaRGa0aTLdOkHXOWqgqVGCPzkmRnF_RswIwmfuPqWa5BQBhPtkjPCCvNoFLzcpimeZJ7UNqBBey9alN1E4zRW8/s1600/DSC09020.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8g1UkQ-uDWTwW0_NsUHjo1_SYxu_j6ge1qh1KVIwhfXZUguI4L3vjnmaRGa0aTLdOkHXOWqgqVGCPzkmRnF_RswIwmfuPqWa5BQBhPtkjPCCvNoFLzcpimeZJ7UNqBBey9alN1E4zRW8/s320/DSC09020.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
लेकीची गोधडी फाटली होती आणि मलाही माझ्यासाठी एक हवी होती.<br />
लहानपणी माझी माझी एक गोधडी होती आणि ती मला फार प्रिय होती.<br />
कुशनसाठी कापड पाहात होतो तर तिथे गोधडी पाहिली, रजई / रजईत आत कापूस असतो ना?<br />
ती वापरा आणि टाकून द्या प्रकारातली होती, सवलतीतील किंमतही मला जास्त वाटली,<br />
म्हणून घेतली नाही.<br />
आणि एकदम मला आठवलं की अरेच्चा! मला तर घरी गोधडी शिवायची होती!<br />
<br />
हं!<br />
<br />
आई बाबा येणारच होते, आईला म्हणाले की तुझ्या जुन्या सुती साड्या घेऊन ये.<br />
आई साड्या आणि जुनी शालही घेऊन आली.<br />
<br />
इंटरनेटवर गोधड्या पाहायला सुरूवात केली.<br />
भारतातल्या गोधड्या पाहिल्या.<br />
नीलिमा मिश्रा सर्च देऊन पाहिल्या.<br />
गोधड्या आहेत पण खूपच्या खूप नाहीयेत.<br />
तेच जर क्विल्ट सर्च दिला तर आहेत.<br />
अमेरीकन क्विल्टचे खूप प्रकार दिसतात.<br />
मागे चार-सहा वर्षांपूर्वी जेव्हा मला गोधडी शिवायची होती, तेव्हाही मी बरेच प्रकार पाहिलेले.<br />
<br />
यावेळी माझं क्विल्ट नाही हे नक्की होतं.<br />
माझ्या परंपरेतली माझ्या मातीतली डिझाईन्स मला हवी होती.<br />
<br />
बरेच क्विल्टचे प्रकार पाहिल्यावर माझ्या लक्षात आलं की तुम्हांला मोहवून टाकण्याची शक्ती क्विल्ट्मधे आहे.<br />
अनेक प्रकार! वेगवेगळ्या रंगसंगती, छोट्या छोट्या तुकड्यांची असंख्य कॉम्बीनेशन्स!<br />
डोळे फिरावेत इतकी कामातली सफाई!<br />
<br />
मी त्या सगळ्या प्रकारांना म्हंटलं, नाही!<br />
मला माझी साधीसुधी गोधडीच हवी होती.<br />
माझ्या आजीला,पणजीला तिच्या आजीला ज्यांनी ऊब दिली ती गोधडी!<br />
<br />
खाली एक सुती, मांजरपाटाचं कापड अंथरलं. (तीनदा धुवून आता आकसणार नाही याची खात्री झाली.)<br />
त्यावर आईची सुती साडी, त्यावर शाल, त्यावर पुन्हा सुती साडी,<br />
यावर आता मला घरचे माझ्या शिवणकामातले तुकडे जोडायचे होते!<br />
<br />
रंग जाऊ नये म्हणून ते कपडे आधी केमिकलमधे टाकून, मग धुवून वाळवले.<br />
त्यांच्यावरून इस्त्री फिरवली.<br />
मोठ्या सुया, गोधडीचा दोरा आणलेलाच होता.<br />
पहिले ३/ ४ तुकडे लावले. आणि मनातल्या मनात कुठे कुठले तुकडे असतील असं करत गोधडी पूर्ण करत आणली!<br />
आई गं!<br />
बसूनच राहिले.<br />
मी काय आरंभलं आहे याची मला जाणीवच झालेली नव्हती.<br />
मी सहज अगदी सहज सुरूवात केलेली!<br />
पण बाई गं! कुठे कुठले तुकडे जोडणार आहेस? माहित आहे का तुला?<br />
हरक्षणी डिझाईन बदलणार आहे.<br />
कुठे लाल घेऊ? कुठे पिवळा घेऊ? कुठे काळा घेऊ?<br />
तुकडा बदलला की गोधडी बदलणार होती.<br />
गोधडी म्हणजे एक चित्र आहे, हे मला पहिल्यांदा आतून कळलं.<br />
माझ्यासमोर कोरा कॅनव्हास होता आणि रंगांचा ब्रश दोन ठिकाणी टेकवून मी नुसती बसून राहिलेले.<br />
काय करू? कशी करू?<br />
क्विल्ट त्यामानाने खूप सोपं आहे, एक भौमितीक रचना मनात धरून ती रिपीट करत राहायची!<br />
काय तयार करायचंय हे पूर्ण मनात तयार असलेलं. त्यात कलेपेक्षा कुसर अधिक आहे.<br />
गोधडी या माध्यमात प्रचंड ताकद आहे.<br />
त्यात कुठलाही फॉर्म / रचना ठरलेली नाही.<br />
तुकड्यांची लांबी रुंदी, रंग काय हवं ते तुम्ही ठरवायचं आहे.<br />
खूपच मोकळीक दिलेली आहे.<br />
अधिक स्वातंत्र्य त्यामुळे अधिक जबाबदारी!<br />
मनात येईल ते करण्याची पूर्ण मुभा आहे!<br />
पाहणाराला त्यात तुमचं व्यक्तीमत्व दिसणार आहे.<br />
डोळे या गोधडी नावाच्या कलाकृतीवरून कसे फिरणार हे मी ठरवणार आहे.<br />
आहे का मला तितकी रंगांची जाण?<br />
मी अक्षरश: काहीही म्हणू शकते, व्यक्त होऊ शकते यातून.<br />
समोरच्याला ते कळेल की नाही, माहीत नाही.<br />
माझा आतला प्रवाह यातून वाहू शकणार आहे.<br />
गोधडीने मला दिलेली सगळी उर्जा हातात धरून मी बसून राहिले होते.<br />
<br />
माझ्याकडे मोजके, शिवणकामातून उरलेले तुकडे होते,<br />
त्यांनीच मला माझं काम करायचं होतं.<br />
<br />
माझ्या आजी/पणजीकडे तर याहून कमी तुकडे असतील.<br />
त्यातच तिने ठरवलं असेल, इथे हा तुकडा लावू, तिथे तो, मग पुन्हा हा.<br />
शिवून झाल्यावर तिला किती समाधान मिळालं असेल.<br />
तिच्या किती दु:खांचा निचरा झाला असेल.<br />
तिघीचौघींनी मिळून गोधडी केली असेल आणि मग कुणी कुणी ती पांघरली असेल.<br />
त्या मायेने आत आत ऊब निर्माण झाली असेल. काय काय झाकलं गेलं असेल.<br />
<br />
त्या माझ्या आज्या/पणज्यांनी मला बळ दिलं.<br />
" अशी बसून काय राहतेस? घे करायला. जे होईल ते तु्झं असणार आहे."<br />
<br />
आई होतीच. आई- मी आणि माझी लेक अशा तिघींनी मिळून गोधडी पूर्ण केली.<br />
मला खूप आवडलीय. अगदी प्राथमिक आहे तरीही.<br />
<br />
अजून दोन करायच्या आहेत, त्यात आणखी रंगांचे प्रयोग करता येतील.<br />
<br />
गोधडीने मला तिचं गूज सांगितलंय.<br />
मला जितकं जमेल तितक्या छान गोधड्या मी करीन.<br />
<div>
<br /></div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-63602399852033239242015-07-12T11:40:00.000-02:302015-07-13T14:19:21.502-02:30जोक?? <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">काही दिवसांपूर्वी व्हॉटसॅपवरच्या एका ग्रुपवर एक जोक शेअर केला गेला. एका मुलानी फ़ॉरवर्ड केलेला तो जोक असा होता,</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">दोन बायका बुद्धिबळ खेळत असतात.....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> :</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> :</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> :</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> :</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
:</div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
:</div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> खाली कशाला आलात, जोक वरतीच संपला!</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> लगेच त्यावर ठरलेले ‘डोळ्या्तून हसून हसून पाणी येणारे’ ते स्माईली पाठवले गेले. त्या क्षणी डोक्यात सणक गेली आणि त्या मुलाला विचारावं वाटलं, हे असे जोक पाठवून तुम्ही मुलींची टिंगल करता - त्यांना ह्युमिलिएट करता असं नाही वाटत का? त्यावरचा त्याचा रिप्लाय कळस गाठणारा होता.</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">"सत्यं नेहमी कटु असतं."</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">सत्यं? ‘बायका बिनडोक असतात, उगाच न झेपणारी बौद्धिक कामं न करता त्यांनी चूपचाप घर सांभाळावे’, या मानसिकतेचीच ही पुढच्या काळातली आवृत्ती असं वाटून मी त्याला प्रत्युत्तर द्यायचंच हे ठरवलं आणि लिहीलं,</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">"अजूनही मुलींना कमी लेखण्याची मानसिकता आहे आणि आपली आत्ताची पिढी पण तीच मानसिकता अंगी बाणवते, हे तू दाखवून दिलंस, धन्यवाद."</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">त्यावर धडाधड मेसेजेस येऊ लागले,</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">"Chill yar, it's just a joke" वगैरे.....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">आणि सर्वात आश्चर्याची गोष्ट म्हणजे अशा प्रकारचे मेसेज मुख्यत: ग्रुपमधल्या मुलींकडूनच आले. म्हणजे ज्यांच्या वतीने मी बाजू मांडतीये, वाद घालतीये, त्याच मला पाठिंबा द्यायच्या ऐवजी मला ‘Chill’ करायचा प्रयत्न करतायत! हा माझ्यासाठी सर्वात मोठा धक्का होता.....ज्या मुद्द्यावर सर्व स्त्रियांनी (आणि बाकीही सद्सद्विवेक जागृत असणा-या लोकांनी) एकत्र यायला हवं, त्याऐवजी या मुद्द्यावर बोलणा-यांचेच पाय ओढले जात आहेत....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> थोड्या वेळानी त्या मुलाचा परत मेसेज, "ह्या जोकमध्ये बायका असा उल्लेख केलाय, आणि तुम्ही अजूनही मुली आहात."</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">यावर लगेच बाकीच्यांचे पाठिंबादर्शक रिप्लाय, "पॉईंट आहे" वगैरे..... आता या सारवासारव करणा-या मेसेज मध्येही लोकांना काय ‘पॉईंट’ दिसला काय माहित.....उगाच एकाची बाजू लावून धरण्यासाठी आंधळेपणानी फ़क्त ‘री’ ओढायची....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> बायका असो वा मुली, शेवटी हा विनोद ‘स्त्री’ वरच केला गेला होता ना....आत्ता जरी हा फक्त एक ‘विनोद’ वाटत असला, तरी तो अनेक ग्रुप्सवर फॉरवर्ड होणार - त्यावर लोकं ‘जोक’ म्हणून हसणार...आणि न कळत अशीच मानसिकता एखाद्या व्हायरस सारखी समाजात भिनत जाणार. ज्या मुलींनी हा फक्त एक ‘जोक’ म्हणून सोडून दिला, त्याकडे फार काही गांभीर्याने पाहिले नाही, त्या मुलींना उद्देशून मला असे लिहावेसे वाटते की, ‘it's just a joke’ इतक्या casually घेऊन आणि त्याकडे दुर्लक्ष करून आपण एक प्रकारे त्याला प्रोत्साहन किंवा छुपा पाठिंबाच दाखवत नाही का? अशाच जोकसारख्या छोट्या छोट्या बिनमहत्वाच्या वाटणा-या गोष्टींमुळेच आज २१ व्या शतकातही ‘स्त्री’ ची प्रतिमा तशीच राहिलेली आहे. बाह्यत: जरी स्त्री-पु्रूष समभाव वगैरे दिसत असला तरी समाजातील ‘स्त्री’ बद्दलची मानसिकता, तिची प्रतिमा तसूभरही बदललेली नाही. फक्त तिची जागा दाखवण्याच्या, कमी लेखण्याच्या पद्धती बदलल्या आहेत.....असं असताना आज या विनोदाकडे कानाडॊळा करून चालेल का?</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> त्यावर काही जणांचं म्हणणं असं की आपल्या ग्रुपचा समाज तेवढा सुशिक्षित आहे की तो मुलींचा मान राखेल.......‘सुशिक्षित?’ नुसतं उच्चशिक्षण घेतलेले, पण अशी मानसिकता असलेले लोक ‘सुशिक्षित’ कसे? असा मला प्रश्न पडतो. आणि जर तुम्ही म्हणता की हा समाज मुलींचा मान राखण्याइतका ‘समंजस’ वगैरे आहे, तर असे जोक्स शेअर तरी कसे केले जातात?</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">त्यानंतर एक-दोन दिवसातच त्या मुलाचा आणखी एक मेसेज आला, ‘मुलापेक्षा मुलगी कशी चांगली-महान’ अशा अर्थाचा तो मेसेज होता आणि खाली लिहीलं होतं, माझ्या जोक वर रूष्ट झालेल्यांसाठी खास....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;">खरं तर हे ही अपेक्षित नव्हतं मला..... ‘स्त्री’ ला काय हवंय, फक्त बरोबरीचा दर्जा. उगाच देवीच्या स्थानावर बसवलेलंही नकोय. कारण त्यामुळे तिचा चुकण्याचा अधिकारच तुम्ही नाकारताय....या दोन टोकाच्या भूमिका घेण्यापेक्षा ‘स्त्री’ ला माणूस म्हणूनच वागवा असं मनापासून सांगावसं वाटतं....</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> सर्वात महत्वाचं म्हणजे अशा छोट्या छोट्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करणं किंवा समोर जे चुकीचं घडतंय त्याला विरोध न करता गप्पं बसणं हे आधी आपण थांबवलं पाहिजे. म्हणतात ना, म्हातारी मेल्याचं दु:खं नाही, काळ सोकावतो......आपण विरोध दर्शवला, किमान आपली बाजू, आपलं म्हणणं नीट पोहोचवू शकलो, तरीही खूप सुधारणा होऊ शकेल, असं वाटतं.</span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"><br /></span></div>
<div dir="ltr" style="line-height: 1.2; margin-bottom: 0pt; margin-top: 0pt;">
<span style="background-color: transparent; color: black; font-family: Verdana; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: normal; text-decoration: none; vertical-align: baseline; white-space: pre-wrap;"> --- गौतमी</span></div>
<span id="docs-internal-guid-4718c6eb-8297-6cd6-de68-071125ec7e07"><br /></span></div>
Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-69585391521167378032015-06-02T07:54:00.001-02:302015-06-02T07:54:26.443-02:30उमा ..... बारी चाय्याची!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
आम्ही सुट्टीत चार दिवस कूर्गला गेलो होतो.<br />
तिथे मला भेटली उमा.<br />
कोडगू चं इंग्रजांनी केलं कूर्ग<br />
कोडगू हा कर्नाटकातील एक नितांत सुंदर जिल्हा आहे.<br />
तिथले स्थानिक हे कोडवा, ही लढवय्या जमात आहे.<br />
उमा आणि तिचा नवरा रमेश हे कोडगू जिल्ह्यातील एका खेड्यात किंवा वस्तीवरच म्हणू या, राहतात आणि पर्यटकांची घरगुती राहण्याची सोय करतात.<br />
<br />
आम्ही त्यांच्याकडे उतरलो होतो.<br />
दोघांनांही गप्पांची आवड. उमाला खूपच.<br />
त्यांच्या कुटुंबाची तिथे पन्नास एक एकर जमीन आहे. कॉफी हे मुख्य उत्पादन!<br />
<br />
दोघांमधेही लोकांना आपलंसं करण्याची कला आहे.<br />
अगत्य, आग्रह आणि गप्पा जणू कुणा आप्तांकडॆच उतरलो आहोत असं वाटत होतं.<br />
यजमान आमच्याबरोबर एकाच टेबलावर नाष्ट्याला, जेवायला बसत आणि भरपूर गप्पा होत.<br />
<br />
आम्ही पोचलो तेव्हा आमच्या आधी राहायला आलेला ओयोन आणि उमाच्या गप्पा रंगलेल्या होत्या.<br />
ओयोनची बायको उर्मीमाला या दोघांना गप्पा मारायला सोडून खोलीत आराम करत होती.<br />
उमाने आमची चौकशी केली मग आमची आणि ओयोनची ओळख करून दिली, रमेश बाहेर गेल्याचं सांगितलं.<br />
<br />
आल्यावर रमेशनेही सगळी चौकशी केली. रात्री जेवताना भरपूर गप्पा झाल्या. ओयोन आणि उर्मीमाला त्यांच्या कुंटुंबाचेच घटक झाले होते.<br />
मग त्यात आम्हीही सामावले गेलो.<br />
गाणी झाली, गप्पा झाल्या , सांस्कृतिक देवाण-घेवाण वगैरे! :)<br />
मुक्ताने एक कन्नड, एक बंगाली आणि एक मराठी गाणं म्हंटलं.<br />
<br />
उमा मला आवडूनच गेली.<br />
सकाळी मी तिच्या घराचं चित्र काढत होते, दोघांनांही उत्सुकता कुठवर आलंय? कसं होतंय?<br />
संध्याकाळी ते चित्र त्यांनांच दिलं. इतकी हरखून गेली ती! एखाद्या लहान मुलीसारखी! :)<br />
चित्राने आम्हां दोघींना आणखीनच जवळ आणलं.<br />
आमची गट्टीच जमली.<br />
<br />
एक दिवस आम्ही कुठे बाहेर भटकायला गेलो नव्हतो, मग काय? भरपूर गप्पा.<br />
ऎरवीही जेवणाच्या टेबलाशी तास दीड तास गप्पा!<br />
सुरूवातीला मुलंबाळं काय करतात ते सांगून झालं.<br />
घर सांभाळणं, शिक्षण वगैरे बायकी गप्पा!<br />
<br />
तिला विचारलं की तुझं लग्न कसं जमलं?<br />
ठरवून लग्न!<br />
रमेश माझ्या भावाबरोबर एकाच कंपनीत काम करायचा.<br />
एकदा त्याचा निरोप घेऊन घरी आला.<br />
सकाळी सातला.<br />
मी दार उघडलं, मला त्याने पाहिलं आणि मी त्याला आवडले.<br />
नऊ वाजता एका मित्राला घेऊन आला, मी ज्या मुलीशी लग्न करणार आहे, ती बघ, म्हणून.<br />
नंतर माझ्या भावाला सांगितलं की त्याला माझ्याशी लग्न करायचयं.<br />
मी म्हणाले, " म्हणजे लव्हमॅरेजच झालं!"<br />
" हो. त्याच्याबाजूने. मी नाही म्हणाले, मी फक्त अठरा वर्षांची होते. मला नव्हतं लग्न करायचं. हा आमच्याकडे येत राहिला, आईबाबांना हा आवडायचा. नंतर शेवटी मलाही आवडायला लागला. बावीसाव्या वर्षी मी लग्न केलं."<br />
<br />
" तुमच्या लग्नाचे फोटॊ मला दाखव."<br />
" नाही दाखवणार."<br />
" का?"<br />
" अजिबात नाही!"<br />
" पण का?"<br />
" अगं, माझी एक कझीन आहे, तिने मला मेक अप केलेला, ते फाऊंडेशन अन काय काय, डोळ्यांवर काय काय, ती म्हणालेली की लग्नात तर मेक अप करायचाच असतो. सगळा वेळ मी तो मेक अप सांभाळून होते, आमच्यात घुंगट घेतात, पारदर्शकच कळतं कोण कोण भेटायला आलेत. नंतर रूममधे नवर्याने घुंगट उचलायचा आणि दुध पाजायचं असं असतं. याने घुंगट उचलला आणि त्याचा चेहरा पाहून मला कळलं मी कशी दिसत असणार ते! भीतिदायक!"<br />
तिकडून रमेश म्हणाला, "घोस्ट!"<br />
आम्ही खळखळून हसलो.<br />
त्या आठवणीने ती पुन्हा हिरमुसली. तिच्यात एक छोटी मुलगी आहे.<br />
" मग मी आरशात पाहिलं आणि चेहरा धुवून काढला! तर ... असं दुधाळ पाणी!" :)<br />
<br />
" पण कोडवा पद्धतीने साडी नेसल्यावर घुंगट कसा घेता येईल?" त्या पद्धतीत निर्या मागे असतात आणि पदर मागून पुढे घेऊन त्याला पिन लावून टाकतात.<br />
" अगं , ओढणी असते ती वरून घेतात, साडीचा पदर नव्हे. आमच्यात नवरा मुलगा आणि मुलगी दोघांनांही ती पांघरतात. त्या उत्तरीयाचा रंग लालच असायला लागतो. मुलीची साडी पण लाल असावी लागते. हल्ली मुली केशरी किंवा मरून अशी घेतात, पण लालपैंकीच हवी.<br />
<br />
"तुमच्यात लग्न कसं लागतं?"<br />
रमेश पुढे सरसावला, म्हणाला, " लग्नाचे विधी असे काही नसतात. अग्निभोवती फेरे वगैरे काही नाही. जस्ट सेलिब्रेशन! मुला मुलीचे आईवडील ते साजरं करतात."<br />
" हार वगैरे घालतात की नाही?"<br />
" तेवढंच असतं. जेवण, खाणं /पिणं नाच!"<br />
" लग्नगीतं असतात?"<br />
" गाणी नाहीत, केवळ म्युझिक!"<br />
" कसं नाचता?"<br />
"बल्ले बल्ले स्टाईल! हात वर करून" उमा म्हणाली.<br />
" मंगळसूत्राचं काही महत्त्व नाही. काही घातलं तरी ते आई घालते ना, दोघांची लग्नं तशी आपापल्या घरी, आपापल्या नातेवाईकांच्या उपस्थितीत लागतात. म्हणजे माम्या, मावश्या, आत्या, काकू वगैरे मिळून आंघोळ घालतात. मग नवर्याकडचे नातेवाईक नवर्या मुलाला घेऊन मुलीकडे येतात. नवरा मुलगा म्हणतो, ’मला तुमच्या मुलीशी लग्न करयचयं.’ मुलीकडचे म्हणतात,’ आम्ही नाही देणार आमची मुलगी!" मग थोडावेळ गमतीशीर बोलाचाली होते, मुलीचं लग्न करायला तयार होतात. मुलीकडचे सांगतात, " केळी कापून आत या" अशी मोठमोठी केळीची खोडं असतात. कोयत्याने एका वारात ती कापायची असतात. थोडक्यात, मुलाकडच्यांनी आपलं शौर्य दाखवायचं असतं. मुलाकडचा कोणीतरी पुरूष हे करतो. मग दोघं एकमेकांना हार घालतात.<br />
मुलाकडे आल्यावर मुलीने नारळ कोयत्याने फोडायचा असतो. "<br />
" एका वारात?"<br />
" पूर्वी यायचे मुलींना, हल्ली नाही. उमा वीस पंचवीसदा मारून फोडायचा प्रयत्न करत होती. :) "<br />
तो पुढे सांगायला लागला, " नारळाचं पाणी विहिरीत घालतात मग त्या विहिरीतून कळशीभर पाणी काढून नवर्या मुलीने कळशी डोक्यावर घ्यायची. नाचत- गात- पीत ही वरात नवच्या घरी येते. एवढंसं अंतर कापायला तीन- चार तास लागतात. "<br />
" मुलीची मान अवघडत असेल."<br />
" हो. मुलीकडच्या स्त्रिया हात लावतात. कोणी घाई केली तरी तरूण मुलं ऎकत नाहीत, त्यांना नाचायचं असतं."<br />
उमा म्हणाली, " अगं आमच्यावेळी पहाटेचे साडेचार वाजलेले. तेव्हा रूममधे जायचं आणि साडेसहाला बाहेर आलंच पाहिजे! :) "<br />
नंतर मजा मजा चालते.<br />
उमा म्हणाली, एका आत्याबाईने तिची पेटी उघडली आणि त्यातली एक एक वस्तू, साड्या उचलून सगळ्या बायकांना दाखवू लागली, सगळ्या नुसत्या हसत होत्या.<br />
<br />
........ हे ऎकत असताना मला वाटून गेलं की कशा वेगवेगळ्या पद्धती असतात ना! जी त्याच सांस्कृतिक परिसरातील मुलगी असेल ती याची मजा घेऊ शकेल. पण समज कुणी पाश्चात्य मुलगी लग्न करून आली तर या प्रथेचा तिला किती धक्का बसेल! तिची बॅग, तिच्या स्वत:च्या वस्तू, कपडे सगळ्यांना दाखवण्यात, काय मजा आहे! तो तिचा अपमान आहे असं वाटेल तिला. काय मागासलेले लोक आहेत असं वाटेल... ........ काय बरं असेल या प्रथेमागे? रॅगिंग? .... मुलीला सामावून घेण्याचीच एक रांगडी पद्धत?..... आपण आपल्या सांस्कृतिक परीघाबाहेर पडून अशा गोष्टींकडे बघायला पाहिजे. आपल्या मोजपट्ट्या न वापरता.... एका अख्ख्या जमातीला बोल न लावता याकडे बघायला पाहिजे.... उमालाही ते नव्हतं आवडलेलं बहुदा, तिच्या सुरावरून, किंवा सुनांना अशी चेष्टा नसेलच आवडत.... ती शहरात, बंगलूरात जन्मलेली आणि वाढलेली मुलगी आहे. आपल्या सुनेच्या वेळी ती ही प्रथा बदलेल का? कोण जाणे. सांस्कृतिक अभिसरणात वेगवेगळ्या वेळी वेगवेगळ्या गोष्टी प्रतिष्ठेच्या समजल्या जात असतात. काही वर्षांपासून.... तरी तीस- चाळीस, लग्नानंतर केक कापणे ही प्रथा त्यांच्यात सुरू झालेली आहे, पूर्वी ती नव्हती.<br />
<br />
अमेरिकेतल्या भटजी बोलावून अगदी मराठी पद्धतीने केलेल्या लग्नातही आता केक कापणे + किस हे वाढवलेलं आहे. संस्कृतींच्या सीमारेषेवर हे बदल होत असतात.<br />
<br />
उमाच्या मुलाचं लवकरच लग्न आहे. लग्न होईपर्यंत तिने गोड खाणं सोडलंय. असं असतं का त्यांच्याकडे? कोण जाणे.<br />
मुलाने स्वत:च लग्न ठरवलंय, सून मल्याळी आहे.<br />
तिचा फोटॊ दाखवला, तिला केलेले दागिने घातलेला फोटो होता.<br />
म्हणाली, " आमच्या इकडच्या बायका म्हणाल्या की दागिने निवडायला सुनेला कशाला न्यायचं? आपल्याला आवडतील ते करायचे. मी तसं केलं नाही. आपले दागिने तिला आवडले नाहीत तर ती घालणार नाही, तसेच ठेवेल आणि मी गेले की विकून टाकेल, त्यापेक्षा तिच्या पसंतीने घेतलेले चांगले, ती वापरेल. मला मुलगी नाही, ती माझ्या मुलीसारखी रा्हील."<br />
<br />
तिच्या घराच्या खालच्या बाजूला तिचे सासूसासरे राहतात. त्यांचं घर काहीच्या काही सुंदर आहे. उमा म्हणाली की त्या घराचं खरं सौंदर्य म्हणजे माझी सासू आहे. ८६ वर्षांची आहे, कायम व्यवस्थित असते, एखाद्या राणीसारखी राहते. कूर्ग पद्धतीची साडी नेसते, (उमा कायम पाश्चात्य पेहरावत असते.) तिची स्किन बघ तू, कशी ठेवलीये. अगदी ताठ चालते. स्वत:च्या आणि नवर्याच्या आरोग्याची खूप काळजी घेते. तिला अजूनही तिचं वय कुणाला कळू द्यायचं नसतं. :)<br />
सासूबाईंना भेटायचं राहूनच गेलं.<br />
<br />
रमेश आधी टाटा टी त होता. मग त्याने बंगलुरूला व्यवसाय सुरू केलेला. दहा वर्षांपूर्वी तिचे दीर अचानक वारले. मग सासूसासर्यांकडे बघायला कोणी नव्हतं. दर आठवड्याला रमेश बंगलुरूहून यायचा. वर्षभर त्याने असं केलं.<br />
उमा सांगत होती, " एके दिवशी एकदम रमेश म्हणाला की आपण कोडगूत आपल्या खेड्यात राहायला जातोय. माझ्यासाठी तर धरणीकंप झाला. एका बाईचं विश्व कुठलं असतं? तिचं घर, तिचा नवरा, तिची मुलं. बायकांना कसं पुढचं दिसत असतं ना? मला माझं घर विखुरलेलं दिसायला लागलं. मोठा मुलगा तेव्हा मॉडेलिंग करायचा, मला त्याला एकट्याला त्या क्षेत्रात सोडणं रिस्की वाटत होतं. धाकट्याची दहावी झालेली, त्याच्याकडे बारावीपर्यंत तरी पाहायला हवं होतं. मी रमेशला म्हणाले की मला दोन वर्ष दे, मी मुलांपाशी राहते. दोन वर्षे मी इथे जाऊन येऊन होते. रमेशने त्याचं काम सुरू केलं. मी इथे येऊन आचारी शोधून त्याला सगळं शिकवलं, इथलं बस्तान बसवून दिलं. इथल्या आजूबाजूच्या बायका म्हणायच्या ’तू तर नवर्याला इथे ठेवून बंगलुरात मजा करते आहेस.’ मजा? मी घर सांभाळत होते, पोरं सांभाळत होते, धाकटा चांगला हुशार पण खेळात मग्न, त्याच्या ताणात होते. मग एकदा मी एकीला म्हणाले तू पण एकटी बंगलूरात ये आणि मजा कर.<br />
धाकटा मेडीकलला लागला. मग तो हॉस्टेलला गेला. मोठ्याने त्याची कंपनी सुरू केली( कदाचित रमेशची चालवायला घेतली.) मी इथे राहायला आले."<br />
" इथे, या खेड्यात राहायचं कसं जमवतेस?"<br />
" हं. जमवते. दर दोन महिन्यांनी बंगलुरला जाते. एक दिवस खरंच मजा करते. आम्ही सगळ्या मैत्रिणी भेटतो. दुपारी बाराला जेवायला जमतो. बाहेर जेवतो. मग क्लबात जातो आणि सात वाजेपर्यंत गप्पा गप्पा गप्पा! कुणाचं काय चाललंय?, हिच्या तिच्या सासूची गार्हाणी, नवर्याची गार्हाणी, मजा येते."<br />
उमा सुगरण आहे. खास कोडवा (कूर्ग) पद्धतीचं अप्रतिम जेवण तिने आम्हांला खिलवलं.<br />
शेवटच्या दिवशी रात्री तिच्याकडून पाककृती उतरवून घेतल्या.<br />
<br />
तिने खास कोडवा पद्धतीचा जॅम दिला, शिवाय मिरे, घरचे पेरू... आई गं! निरोप घेतला, पुन्हा येईन म्हणाले.<br />
दुसर्या दिवशी पहाटे साडेचारला निघणार होतो, आम्हांला वाटले हाच निरोप!<br />
पण नाही.<br />
सकाळी साडेचारला केवळ आम्हांला निरोप द्यायला दोघेही उठले होते.<br />
उमाने मिठी मारली आणि आता खरंच निरोप घेतला.<br />
या चार दिवसांत मी काही कोडवा शब्द शिकले आणि ती काही मराठी शब्द शिकली.<br />
बारी चाय्याची -- छान वाटलं....<br />
<br />
पुन्हा येईन.... नान पुना बप्पी!<br />
<br />
<br /></div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-78983765899832473012015-05-13T09:51:00.002-02:302015-06-02T07:57:50.818-02:30स्वयंपाक<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">स्वयंपाक हा खरोखरच बायकांच्या दृष्टीने खूपच महत्वाचा विषय आहे. </span><br />
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
म्हणजे वेगवेगळ्या अंगांनी त्याबाबत विचार होऊ शकतो. जसं अत्यंत आवडीने करणं, पर्याय नाही म्हणून करावा लागणं, ते आपलं कर्तव्य आहे असं समजून करणं, किंवा अगदी टोकाचा भाग म्हणजे रोज हॉटेलात जाणं शक्य नाही म्हणून इलाज नाही म्हणून करणं.<br />
स्वयंपाक करणं ही प्रामुख्याने बाईची जबाबदारी आहे अशी एक सर्वमान्य धारणा आहे. म्हणजे घरी जेवायच्या वेळा झाल्या की घरच्या बाईकडे "हे काय अजून जेवायच तयार नाही" हे जितकं हक्कानं बघितलं जातं तितकं पुरुषा कडे बघितलं जात नाही. </div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
..............................................................................................</div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br /></div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
मला लग्न होईपर्यंत प्राथमिक स्वरुपातच स्वयंपाक येत होता. म्हणजे उपाशी राहणार नाही एवढ्यापुरता. पण त्यामुळे एक फायदा असा झाला की को-या पाटीमुळे सासरकडील चवीचे पदार्थ त्यांच्या पध्दतीप्रमाणे शिकण्यास सुरुवात झाली. त्यामुळे स्वयंपाक घरात सासू सुनेमधे तुझी माझी पध्दत अशी येणारी टसल आलीच नाही. एखादा पदार्थ आयता मिळत असेल तर त्याच्या चवीला फारसे प्राधान्य माझ्या लेखी नव्हते. त्यामुळे केलेल्या स्वयंपाकाचा मनमुराद आस्वाद घ्यायचा आणि जाताजाता थोडं फार शिकायचं या भूमिकेत मी असायचे. घरात कुटुंबही लहान असल्याने माझी अंदाजक्षमता जास्तीजास्त ४-५ माणसांपर्यंत मर्यादित असायची. माझ्या परिचयाच्या काही जणी आहेत. त्यांचा स्वयंपाकाबाबतचा आत्मविश्वास मला नेहमी न्यूनगंड देणारा आहे. म्हणजे. मी १५-२० माणसांचा स्वयंपाक कसा झटपट करु शकते ते सुध्दा कुठल्याही पदार्थाची चव न घेता हे मला मोठ्या दिमाखात ऎकवतात. (एथे चविष्ट पदार्थ करण्याच्या संकल्पनेला फारसं महत्व नसावं हे मला नंतर जाणवायचं.) </div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
आनंदला स्वयंपाकातील पदार्थ करण्याची आवड आहे. पण नोकरीच्या व्यापामुळे रोजचा रोज सहभाग जमत नाही. सुट्टी च्या दिवशी मात्र तो आवर्जून एखदा पदार्थ करण्यात सहभाग घेतो. </div>
<div style="color: #222222; font-family: arial, sans-serif;">
<br />
स्वयंपाकाच्या बाबतीत बोलायचं झालं तर आवड म्हणून करणं आणि इलाज नाही म्हणून करणं ह्यामुळे येणा-या मानसिकतेबाबत घरातील सगळ्यांनाच त्याची जाणीव असेल, त्यासाठी सहकार्य असेल तर मग "स्वयंपाकघर - एक भन्नाट प्रयोगशाळा" म्हणून त्याची मज्जा घेताच येईल.</div>
</div>
वैशालीhttp://www.blogger.com/profile/13205546472503052648noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-20987217723142330162015-03-07T14:45:00.003-03:302015-03-07T14:49:57.441-03:30शहाण्या झालेल्या बायका! <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
८ मार्चच्या निमित्ताने आपण लिहू या, तू विषय सुचव. असा दीपाचा फोन आला.<br />
गेले काही दिवस ’स्वयंपाक’ या विषयावर लिहावं असं डोक्यात घोळत होतं,<br />
मग सगळ्यांसाठी मी हाच विषय सुचवला.<br />
दीपाचा लेख आल्यावर नेहमीप्रमाणे आमच्या त्यावर गप्पा झाल्या.<br />
दीपा म्हणाली, " इतका आपल्या जिव्हाळ्याचा विषय पण तो अजूनपर्यंत ब्लॉगवर कसा आला नव्हता?"<br />
आम्ही भेटून चर्चा करतो त्यातही कधी आला नव्हता.<br />
मी म्हणाले, " अगं आजवर आपण नवर्याची गार्हाणी करण्यात वेळ घालवला. त्यांच्याबद्दल बोलून झाल्यावर आता आपल्याला आजूबाजूचं दिसतंय. :) "<br />
यात खरं तथ्य नाही, आम्ही खरोखरच वेगवेगळ्या विषयांवर लिहिलेलं आहे. पण आम्हांला हसायला निमित्त झालं!<br />
आमचं ख्यॅ! ख्यॅ! खूखू झाल्यावर आम्ही बोललो ते असं.....<br />
की नवरे जसे आहेत तसे आपण त्यांना स्वीकारलेलं आहे , त्यांना बदलायचा प्रयत्न आता आम्ही करणार नाही. नवर्यांना सोडून दिलेलं आहे आणि स्वत:ही मोकळ्या झालेल्या आहोत. आता स्वत:चं जग उभारूया. स्वत:च्या आवडी जपूया. स्वत:ला हवं तसं जगायचा प्रयत्न करू या.<br />
ज्यात त्यात नवरा हवाच आहे असं करायचं नाही. ( असा तरी तो कुठे येतो? :) ) आपल्या आयुष्याच्या केंद्रस्थानी स्वत:ला ठेवायचं.<br />
खरं म्हणजे तसं जगायला आम्ही सुरूवात केलेली आहे.<br />
मी म्हणाले, " आपण आता खर्या शहाण्या झालेल्या बायका आहोत." :)<br />
<br />
हे शहाणपण जसं आम्हांला आलं तसं तुमच्यापैकी प्रत्येकीला येवो, हीच महिलादिनी शुभेच्छा! :)<br />
<br />
<br />
********</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-25185910001552403772015-03-06T02:15:00.001-03:302015-03-06T02:15:49.190-03:30स्वयंपाक......१<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
विषय वाचल्या वाचल्या माझ्या लहानपणीचा एक प्रसंग डोळ्यासमोर आला.भातुकली खेळत असताना आई मला खरी खरी मळलेली कणीक द्यायची.भाताला तांदूळ द्यायची,आणि काही भाज्या......इकडे भातुकली खेळत असताना हळूच माझं लक्ष नसताना माझ्या भातुकलीतल्या काही भांड्यांमध्ये खरा तयार झालेला भात,छोट्या वाटीने पाडलेल्या आणि खरंच भाजलेल्या छोट्या छोट्या पोळ्या,आणि माझ्या छोट्याश्या कढईत परतलेली खरीखरी शिजलेली भाजी.मला जादूच वाटायची.त्या न कळत्या वयात आपण कीती भारी स्वयंपाक केला असं वाटायचं.मला वाटतं याच मुळे का काय आजही मला स्वयपाकाची आवड आहे. याला आजून एक कारण असंही असावं की माझ्या लहानपनापासून मी आईच्या बरोबरीने बाबांनाही स्वयपाक करताना पाहात आले आहे.म्हणजे मला आठवतं तसं मी सहावी सातवीत असेन बहुतेक,आई ऑफीसहून येण्याआधी साधारण कणीक मळून ठेवणे,भाजी चिरुन ठेवने,वरण भाताचा कुकर लावणे अशी कामं बाबा करत.काहीवेळा त्यांच्या बरोबरीने या कामात मला त्यांनी सहभागी करुन घेतलं.ते म्हणायचे तुला जमेल तसे कर.भाजी काहीवेळा खूप मोठी चिरली जायची,भाताला पाण्याचा अंदाज चुकायचा,पण हे सगळं आई बाबांनी चालवून घेतले.त्यामुळे चुकतमाकत मी स्वयपाक शिकले.कधीही सुचना,उपदेश दिले नाहीत म्हणून त्यातली आवड आजही कायम आहे.<br />
माझ्या आईची एक डायरी होती .वेगवेगळ्या पदार्थांची पाककृती त्यात लिहून ठेवलेली असायची. आणि विशेष म्हणजे त्याच पद्धतीची बाबांची पण डायरी आहे.अनेक प्रकारचे मसाले,विविध प्रांतीय पाककृती ,अनेक प्रकारचे केक,एक ना अनेक पदार्थांनी ह्या डाय-या भरलेल्या आहेत.एखादा चांगला पदार्थ कोणी करत असेल तर तो डायरीत टीपून ठेवायची सवय मला यामुळेच लागली.मी रमते पदार्थ बनवण्यात आणि मला मनापासून आवडतं असे पदार्थ बनवून खाऊ घालण्यात.<br />
लग्नाआधी आई बाबांचे बघून बघून मी पूर्ण स्वयपाक ,अगदी पुरणपोळी सकट सगळं शिकले ते खूप आवडीने.लग्नानंतर माझी ही आवड कायम राहीली ती कौस्तुभच्या आईमुळे.आई खूप छान,चविष्ट स्वयपाक करतात.कोणताही पदार्थ खूप मनापासून करतात.त्यांचे भातांचे प्रकार खूप खास आहेत.काही गोष्टी त्यांच्या बघत बघत शिकले.<br />
एकत्र कुटुंब असल्याने धबडगा खूप, त्यामुळे पदार्थ करतानाची गंमत, त्यातला आनंद संपला.आवड नक्की शिल्लक आहे पण आता काही पदार्थ करताना जुन्या गोष्टी आठवतात आणि वीट येतो करण्याचा.एवढ्या धबडग्यात माझ्या स्वयपाकाला मनापासून दाद देणारी एकच व्यक्ती होती.बाबा ( कौस्तुभचे बाबा ) ,मनापासून पदार्थ कसा झालाय हे पानावर बसल्या बसल्या लगेच सांगायचे.आम्ही वेगळे झालो.दुपारी घरी जाताना ते आमच्या डेक्कनच्या घरी डोकवायचे .माझ्या गरमगरम भाकरी चालल्या असतील की हमखास खाऊन जायचे.आणि परत घरी गेल्यावर आईंना सांगायचे मजा आली आज, दिपाने गरम गरम भाकरी वाढली.खूप कौतुक होतं त्यांना. माझ्या हातची भाकरी ,आळुची भाजी,हे पदार्थ बाबांच्या विशेष आवडीचे होते. आजही स्वयपाक करताना त्यांची आठवण झाल्याशिवाय रहात नाही.अशी मनापासून दाद देणारं मला आजून भेटलं नाही.तुमच्या सगळ्या स्वयपाकाचा थकवा दूर करणारी गोष्ट म्हणजे त्याला मिळणारी दाद.<br />
स्वयपाकाचे काम हे फक्त बायकांचेच अश्या विचारांच्या घरात मी जन्मले नाही.माहेरी कधी मी हे पाहीले नाही त्यामुळे सासरी आल्यावरचे चित्र पचवणे अवघड गेले.नंतर सवयीचा भाग म्हणून पुरुषांनी ऑर्डर सोडायची आणि बायकांनी ते करत रहायचे याची सवय झाली.पहील्यां पहील्यांदा होणारी चिडचिड त्या गोष्टी स्विकारल्याने कमी झाली.आणि कोणत्याही परीस्थितीत मग आपण आजारी पडो, आपले अॅबॉर्शन होवो,बाळंतपणातून उठो,मुलं तान्ही असो,त्यांचे आजारपण असो,अश्या गोष्टींपासून ते एखाद्या दिवशी मूड नाही म्हणून.....पण ते सगळं बाजूला सारुन स्वयपाक केलेले आहेत. आता इतक्या वर्षांनी हे सगळं सहन केले आहे म्हणून का काय या सगळ्याचा वीट आलाय,कंटाळा आलाय.थकलेली आहे मी.उत्साहच कमी झालाय.या क्षणाला या स्वयपघरातून रीटायर्ड हो म्हणलं कोणी तर आनंदान बाजूला होण्याची तयारी झाली आहे.आता जे काही करते आहे ते बळं करते असे वाटते. आता अस वाटतं कोणीतरी आयतं द्यावं हातात.नाही पडायचं त्यात.त्याहीपेक्षा आवडीच्या माझ्या राहून गेलेल्या गोष्टींमध्ये रमून जायचे आहे.त्या गोष्टी करण्यात वेळ घालवायचा आहे.आणि आता त्या दिशेने माझा प्रवास सुरु झाला आहे.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
दीपश्रीhttp://www.blogger.com/profile/04279127686401147152noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7426170583171145379.post-25311857354785125952015-02-08T04:20:00.003-03:302015-02-08T04:20:47.535-03:30सांगता न येणार्या गोष्टी<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
माझे आणि दीपाचे बोलणे चालले होते, दीपा म्हणाली, " मी तर मोकळी आहे मी माझ्यासंबंधातलं काहीही सांगू शकते, लिहू शकते. मला सांगता येणार नाही असं काही नाहीच."<br />
माझं म्हणणं होतं, " दीपा, मीही मोकळी आहे, मी माझ्याबाबतीतल्या ७५% गोष्टी सांगू शकेन, तू माझ्यापेक्षाही मोकळी आहेस तू ९०% गोष्टी सांगू शकशील, पण तुझ्याकडेही १०% तर असणारच, जे तुला सगळ्यांना नाही सांगता यायचं. "<br />
<br />
सगळ्यांना सांगण्याची इच्छा नसणं आणि सांगता न येणं या दोन वेगळ्या बाबी आहेत.<br />
सांगायचं म्हंटलं तरी नाही सांगता यायच्या अशा गोष्टी.<br />
अशा गोष्टी कुठल्या असतात? आहेत?<br />
खोलवरचे अपमान, सल, दुखावले गेलेलो आहोत असे प्रसंग विसरताही येत नाहीत आणि सांगताही येत नाहीत.<br />
काही प्रसंगांचा जीव तर इतका छोटा असतो की सांगायला गेलो तर समोरच्याला वाटतं त्यात काय एवढं? सांगताना आपल्यालाही कळत असतं की हे सहज वाटू शकतं, तरीही आपल्या आत आपण खूप दुखावले गेलेलो असतो, बाण वर्मी बसलेला असतो.<br />
काही प्रसंग असे असतात की नंतर आपल्याला वाटत असतं की असे कसे आपण चुकलो? मग त्या आपल्या चुका नाही सांगाव्याशा वाटत.<br />
आपलं अपयश? ते नाही सांगावसं वाटत. नातेसंबंधातलं अपयश सांगावसं वाटत नाही.<br />
<br />
विचार करता करता असं लक्षात येतय की या तर खूप मोठ्या गोष्टी झाल्या, काही साध्या साध्या गोष्टीही नाही सांगता येत.<br />
उदा. कुणाचा फोन चालू असेल, समोरचा माणूस गप्पाच मारतोय आणि आपण महत्त्वाच्या कामात आहोत तर मला पटकन असं म्हणता येत नाही की नंतर बोलूयात. मी त्या माणसाच्या बोलण्यातल्या फटी शोधत राहते.<br />
त्याउलट समोरच्याला मला गप्पा मारायच्या आहेत, माझ्यासाठी वेळ काढ, असंही नाही सांगता येत.<br />
<br />
खरं स्वत:वर खूपच काम करायला हवं आहे.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
******</div>
</div>
विद्या कुळकर्णीhttp://www.blogger.com/profile/03755681362166891097noreply@blogger.com2