देव - ४

जन्मत: कुठलंही मूल आईवर अवलंबून असतं.
जवळच्या कुटूंबियांवर अवलंबून असतं.
मानवी पिल्लाचं परावलंबन तर बराच काळ चालू असतं.

ज्यांच्यावर विसंबावं अशीच ही वडीलधारी माणसं असतात, माझ्यासाठी होती.
मोठी माणसं जे करतात ते आपल्या भल्यासाठीच यावर विश्वास, पूर्णच विश्वास!
ते जर म्हणताहेत देव असतो तर असणारच, शंकाच नाही.
जर देवाला सकाळ संध्याकाळ नमस्कार करायचा असतो तर केला पाहिजे.
वडीलधार्‍यांना नमस्कार करावा तर करावा.
छोटं सुरक्षित जग!

आणि कधीतरी अचानक कुणीतरी आपलं मोठं माणूस सांगतं की सगळीचं मोठी माणसं विश्वास ठेवावा अशी नसतात, ती आपल्या भल्याचाच विचार करतील असं नाही.
मग कृष्णार्पणमस्तू !

ही छोट्या सुरक्षित जगाला तडा जावा अशी कदाचित पहिली घटना असेल.
या क्षणी काय झालं असेल त्या छोट्या जीवाचं!
ती बावरलेली छोटी मुलगी माझ्यासमोर उभी राहते आहे.
ती कदाचित तिच्या एकटेपणाची सुरूवात होती.
कदाचित कुठला मार्ग निवडायचा हे ठरवणारा तो पहिला क्षण असेल.
सुरूवातीला त्या छोटुकलीला वाटलं की बरं झालं कोण आपला कोण परका ते कळलं...
पण त्याचवेळी कुठेतरी मनात असणार की अशी परकी माणसं ओळखायची तरी कशी?
कोण आपलं, कोण परकं? कोण हितचिंतक, कोण शत्रु?
मला सावधपणे पावलं टाकायला हवीत.

प्रत्येकाच्या आयुष्यात येणार्‍या अशा क्षणानंतर मग मोठं होता होता कधीतरी लोकांची देवावर विसंबायला सुरूवात होत असणार.
जो कायम आपलं हितच चिंतणार आहे असा खात्रीचा कोण? तर देव!
जो खात्रीने सोबत करणार आहे, असा कोण तर देव!
ज्याच्याशी काहीही मोकळेपणानं बोलता येईल, असा कोण? तर देव!
जो मदतीला धावणार आहे, असा कोण? तर देव!
मित्र, सखा, मार्गदर्शक, सर्वकाही देव!

कबीराचे विणतो शेले कौसल्येचा राम बाई

माझे जनीला नाही कोणी म्हणून देव घाली पाणी

देव सगळ्यांचा आहे पण माझा माझा एकटीचा/एकट्याचाही आहे.

अशा देवाची कल्पना किती लोभस आहे.

********